Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ: Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ»

Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ:

Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ

«ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ»

Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σπηλιοπούλου

    Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα, όλο και από περισσότερους ιερείς τελείται η λεγομένη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Η τέλεση της Λειτουργίας αυτής και η ξαφνική της εμφάνιση στη ζωή της Εκκλησίας μας αφ’ ενός μεν καταδεικνύει το εκκοσμικευμένο πνεύμα που διακατέχει πολλούς κληρικούς και αφ’ ετέρου εξυπηρετεί κατά τον καλύτερο τρόπο, τα σχέδια των «ανανεωτών» της Λειτουργικής μας ζωής, των αυτοκλήτων σωτήρων της Εκκλησίας. Το σχέδιο είναι απλό: η Λειτουργία αυτή «βαπτίζεται» από τους ανανεωτές ως «αρχαιοπρεπής». Όταν όμως τελείται, τελείται με τον τρόπο που οραματίζονται οι «ανανεωτές», οπότε ο πιστός λαός, ο οποίος μάλιστα ενθουσιάζεται με την πρωτοτυπία και τα εφέ, συμπεραίνει, εντελώς εσφαλμένα, ότι ο συγκεκριμένος τρόπος τελέσεως είναι ο «αρχαιοπρεπής» και άρα ο παραδοσιακός. Αυτό έχει ως συνέπεια να ζητά από τους Ιερείς να λειτουργούν έτσι και όταν τελούν τις Λειτουργίες των αγίων Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Βασιλείου. Είναι, όμως, όντως έτσι τα πράγματα; Μπορεί ο καθένας να τελεί όποια Λειτουργία θέλει και όπως θέλει; Ας το δούμε αναλυτικά.

ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην υποσημείωσή του στον 32^ο κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, μας παρέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία σχετικά με το πόσο «κανονική», πόσο σύμφωνη δηλαδή με τους Ιερούς Κανόνες και άρα πόσο δεκτή η όχι, είναι η Λειτουργία αυτή. Μολονότι, λοιπόν, ο άγιος λέει ότι η Λειτουργία αυτή «είναι δεκτή», λέει όμως επίσης ότι «ηπράκτησε». Λίγο μάλιστα πιο κάτω ομολογεί ότι κατά τον Μανουήλ Μαλαξό η Λειτουργία αυτή ηπράκτησε από τους καιρούς του Μ. Βασιλείου. Γιατί, λοιπόν, η ξαφνική προσπάθεια επαναφοράς μιας Λειτουργίας την οποία η Εκκλησία απέρριψε;

Προφανώς για υπόπτους λόγους. Ας σημειώσουμε εδώ ότι στη χώρα μας η Λειτουργία αυτή τελέστηκε για πρώτη φορά το 1894 από τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Διονύσιο Λάτα, στην τελετή ενηλικιώσεως του διαδόχου Κωνσταντίνου. Τελέστηκε συνεπώς ως ένα εκκλησιαστικό υπερθέαμα ενώπιον των παρευρισκομένων «γαλαζοαίματων». Για τους ίδιους όμως λόγους, για τον εντυπωσιασμό δηλαδή των πιστών, τελείται και σήμερα και γι’ αυτό οσάκις τελείται διαφημίζεται και δεόντως.

Ο άγιος Νικόδημος χρησιμοποιεί και τη μαρτυρία του Βαλσαμώνος, στον οποίο βασίστηκε για την συγγραφή του «Πηδαλίου». Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Βαλσαμών για τη Λειτουργία αυτή, όταν ερωτάται από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μάρκο αν οι Λειτουργίες που λέγεται ότι εγράφησαν από τους Αποστόλους Μάρκο και Ιάκωβο είναι δεκτές:

Ο Απόστολος Παύλος, απαντά ο Βαλσαμών, γράφοντας προς τους Κορινθίους λέει «αδελφοί παρακαλώ υμάς, δι’ ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοί, και εν τη αυτή γνώμη». Λέμε ,λοιπόν, πως ούτε από συνοδικό κανόνα μάθαμε για Λειτουργία του Μάρκου, μόνο δε ο 32^ος της εν Τρούλω λέει πως έχει συντεθεί Λειτουργία υπό του αγίου Ιακώβου. Όμως, ο 85^ος των αγίων Αποστόλων και ο 39^ος της εν Λαοδικεία, απαριθμώντας τα βιβλία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και τα αποστολικά, δεν αναφέρουν Λειτουργία του αγίου Ιακώβου η του αγίου Μάρκου. Αλλά και η Καθολική Εκκλησία του Οικουμενικού Θρόνου δεν τις γνωρίζει καθόλου. Νομίζουμε λοιπόν, καταλήγει ο Βαλσαμών, ότι δεν είναι δεκτές διότι και αν ακόμα έχουν γραφεί, περιέπεσαν σε πλήρη απραξία όπως κι άλλα πολλά. Αυτό φαίνεται από τον 85^ο των αγίων Αποστόλων και τον 2^ο της εν Τρούλω. Ο μεν αποστολικός ορίζει για τις δύο επιστολές του Κλήμεντος και τις διαταγές των οκτώ βιβλίων αυτού να αναγινώσκονται αλλά να μη δημοσιεύονται, για τα μυστικά που περιέχουν, ο δε 2^ος της εν Τρούλω θέλει ούτε να αναγινώσκονται εξ αιτίας των νοθεύσεων από τους ετεροδόξους. Γι’ αυτό οφείλουν όλες οι τοπικές Εκκλησίες να ακολουθούν το παράδειγμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και να ιερουργούν κατά τις παραδόσεις των Πατέρων Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Βασιλείου του Μεγάλου. Διότι λέει το 51^ο κεφάλαιο του 1^ου τίτλου, του 2^ου βιβλίου των βασιλικών[1] ότι για όσα θέματα δεν υπάρχει νόμος να ακολουθείται η παράδοση της Νέας Ρώμης»[2]. (ελεύθερη απόδοση)

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: αν η Λειτουργία αυτή δεν έγινε δεκτή, λόγω νοθεύσεώς της από χέρια ετεροδόξων, το 12^ο αιώνα - τότε έζησε ο Βαλσαμών - πόσο πιο άδεκτη καθίσταται σήμερα και πόσο πιο νοθευμένη πρέπει να θεωρείται; Εξ άλλου ο Βαλσαμών μας παρέχει και μια άλλη σχετική πληροφορία στην ερμηνεία του στον 32^ο κανόνα της εν Τρούλω όπου λέει : «σημείωσαι, ότι από μόνο του παρόντος κανόνος φαίνεται την θεία ιεροτελεστίαν παραδοθήναι και υπό του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, πρώτως επισκοπεύσαντος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, ήτις τέως παρ’ ημίν ουδέ ευρίσκεται, ουδέ γιγνώσκεται ως απρακτήσασα»[3] (η υπογράμμιση δική μας). Στη συνέχεια μάλιστα μας δίνει την πολυτιμότατη πληροφορία πως όταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας βρέθηκε στην Πόλη και ζήτησε να τελέσει την Λειτουργία του Μάρκου δεν το έπραξε «αρκεσθέντων πάντων τη καταθέσει και μόνη του Πατριάρχου, ειπόντος μηκέτι τούτο ποιήσαι[4]». Ιδού η Παράδοση της Εκκλησίας, ιδού εκκλησιαστικοί άνδρες. Ο ένας Πατριάρχης αρνείται την «ανανέωση» χωρίς το κόμπλεξ να χαρακτηριστεί φανατικός και χωρίς να υποχωρήσει για λόγους ψευδοευγένειας και ψευδοταπείνωσης και ο άλλος υπακούει ταπεινά χωρίς αμφισβητήσεις και ψευτοεπιχειρηματολογία, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αξιοσημείωτη πάντως είναι η αμφιβολία που υπάρχει και στα δύο παραπάνω κείμενα σχετικά με τους συγγραφείς των Λειτουργιών Μάρκου - Ιακώβου. Ποια είναι, όμως, τα «εκσυγχρονιστικά» η «αρχαιοπρεπή» σημεία της Λειτουργία του αγίου Ιακώβου;

ΘΕΣΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

Τη Λειτουργία αυτή συνηθίζουν να τελούν όχι πάνω στην καθιερωμένη και καθαγιασμένη αγία Τράπεζα, αλλά σε ένα τραπέζι που τοποθετείται στη μέση του Ναού. Η πράξη αυτή είναι αντίθετη ασφαλώς με την Ιερά Παράδοσή μας και τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Είναι όμως μακροχρόνιο αίτημα μερικών δυτικοσπουδασμένων «καθηγητών», κληρικών και λαϊκών (π.Βασίλειος Θερμός[5], π.Δημήτριος Τζέρπος[6], κος Πέτρος Βασιλειάδης[7] κ.α), που επίμονα ζητούν την κατάργηση του τέμπλου και συνεπώς την διάκριση του Ιερού Βήματος.

Ο 69ος όμως Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου ξεκαθαρίζει ότι το άγιο Βήμα είναι προορισμένο μόνο για τους κληρικούς. Ο άγιος Νικόδημος, μάλιστα, στη 1^η του υποσημείωση στον παραπάνω Κανόνα προτρέπει: «εντεύθεν ας παρακινηθούν οι ιερείς και πνευματικοί να αποκόψουν την παράνομον συνήθειαν, όπου επικρατεί εις πολλούς τόπους, το να εισέρχωνται λέγω, λαϊκοί μέσα εις το άγιον βήμα, ήτις [συνήθεια] μη διακρίνουσα ιερείς από λαϊκούς, κάμνει να πίπτουν οι λαϊκοί υποκάτω εις την ποινήν του βασιλέως Άχαζ…»[8]. Αν με την είσοδο των λαϊκών στο άγιο Βήμα καταργείται η διάκριση των χαρισμάτων, πόσο πιο εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι καταργείται με την ολοκληρωτική εξαφάνιση της διάκρισης του Βήματος, την ισοπέδωση του τριμερούς Ναού, που από την Παλαιά Διαθήκη υφίσταται, και την παροχή δυνατότητος σε όλους, άνδρες, παιδιά και γυναίκες, να βλέπουν από απόσταση αναπνοής όσα ο Θεός έδωσε στους ιερείς να τελούν;

Κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης «το μεν άγιο βήμα τα άγια των αγίων εικονίζει, τα υπεράνω των ουρανών και αυτόν τον ουρανόν,۠ η δε αγία τράπεζα τον θρόνον του Θεού και την Ανάστασιν του Χριστού και το σεβάσμιον μνήμα…»[9]. Και συνεχίζει «όταν δε ιεροτελώμεν έσωθεν του ναού και μάλιστα την φρικτήν ιερουργίαν, τότε το μεν θυσιαστήριον τύπον έχει ουρανού, ο δε ναός τα περίγεια σημαίνει…»[10]. Το τέμπλο υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία με την σημερινή μορφή από τον 5^ο κιόλας αιώνα, ενώ πολύ νωρίτερα υπήρχε ως χαμηλό τέμπλο. Σκοπός του δεν είναι απλώς να κρύψει αλλά έχει πολύ βαθύ θεολογικό χαρακτήρα αφού διδάσκει τους πιστούς ότι ο Χριστός δεν επιδεικνύεται αλλά μετέχεται, ότι η Θεία Λειτουργία δεν είναι θέαμα αλλά μετοχή.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναφέρουμε, για να φανεί πόσο απομακρυσμένη από την Ιερά Παράδοση και πόσο αθεολόγητη είναι η κατάργηση του Βήματος, ότι από πολύ νωρίς όχι μόνο υπήρχε το τέμπλο, αλλά και ότι μετά την Μεγάλη Είσοδο έκλειναν τα Βημόθυρα, παράδοση που τηρείται μέχρι και σήμερα στο Άγιον Όρος, σε άλλες μονές, και σε μερικές ενορίες. Τηρείται επίσης σε όλες τις ενορίες κατά την τέλεση της Προηγιασμένης Θείας Λειτουργίας τη Μ. Τεσσαρακοστή. Kλείονται δε τα βημόθυρα ώστε, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, «όταν ίδης ανελκόμενα τα αμφίθυρα, τότε νόμισον διαστέλλεσθαι τον ουρανόν άνωθεν, και κατιέναι τους αγγέλους»[11]. Οι πιστοί, λοιπόν, προετοιμάζονται για την ώρα της Αποκαλύψεως, για την ώρα που θα εμφανισθεί ο Χριστός στην Πύλη και θα τους καλέσει σε κοινωνία.

Δυστυχώς όμως, και αν ακόμα η Λειτουργία του Ιακώβου τελεσθεί επί της κανονικής Αγίας Τραπέζης η θέση της δεν παραμένει η ορθή και παραδεδομένη αλλά αντιστρέφεται, ώστε ο λειτουργός ιερεύς να κοιτά προς τον λαό, όπως γίνεται και στους παπικούς. Η πράξη αυτή μας ανάγει απ’ ευθείας στην προ του Μυστηρίου του Βαπτίσματος τέλεση των εξορκισμών, όπου ο ανάδοχος αποτάσσεται το Σατανά και όλες του τις ενέργειες στρεφόμενος προς την Δύση και συντάσσεται με το Χριστό, εκπροσωπώντας το νήπιο, στρεφόμενος προς την Ανατολή. Η Εκκλησία τοποθετεί τον Διάβολο στη Δύση. Δυστυχώς προς τη Δύση στρέφεται και ο καινοτόμος Λειτουργός της Λειτουργίας του Ιακώβου, και όχι προς τον Χριστό. Ο Χριστός, ως ο ΗΛΙΟΣ της Δικαιοσύνης που έρχεται για να φωτίσει και θερμάνει, «τοποθετείται» στην Ανατολή και αυτό είναι παράδοση αποστολική, όπως φαίνεται από τον λόγο του Μ. Βασιλείου «Περί του Αγίου Πνεύματος» όπου λέει ότι «τούτου χάριν πάντες μεν ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ολίγοι δε ίσμεν ότι την αρχαία επιζητούμεν πατρίδα, τον παράδεισον, ον εφύτευσεν ο Θεός εν Εδέμ, κατά ανατολάς»[12]. Όταν, βέβαια, καταπατούμε τόσο μακραίωνες παραδόσεις για να «καταξιωθούμε» στα μάτια του κόσμου, όταν το μόνο που μας απασχολεί είναι η αυτοπροβολή, τότε σίγουρα πρέπει προς τη Δύση να στρεφόμεθα, διότι μόνον ο άρχοντας αυτής μπορεί να ικανοποιήσει τέτοιες ανάγκες. Ο Χριστός μας έχει ξεκαθαρίσει ότι «ει ο κόσμος υμάς μισεί γινώσκεται ότι εμέ πρώτον μεμίσηκε. Ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει»(Ιωάν. ΙΕ, 18)

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΥΧΩΝ^[13]

Μια άλλη καινοτομία, ζητούμενη από τους ανανεωτές, που εισάγεται με την «αρχαιοπρεπή» Λειτουργία του Ιακώβου είναι η εις επήκοον του λαού ανάγνωση των μυστικών ευχών της Θ. Λειτουργίας. Ακόμα και κληρικοί που διαβάζουν μυστικώς τις ευχές στη Θ. Λειτουργία, κατά την τέλεση της Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου παρασύρονται από την πρωτοτυπία και απαγγέλουν τις ευχές για να συγκινηθεί και εντυπωσιαστεί περισσότερο ο κόσμος. Οι ευχές όμως της Λειτουργίας διαβάζονταν μυστικώς από τον πρώτο αιώνα μέχρι και σήμερα.

Ο άγιος Νεκτάριος στη μελέτη του «Περί των ιερών μνημοσύνων» φανερώνει τη μυστική ανάγνωση των ευχών παραπέμποντας στον άγιο Διονύσιο, μαθητή του Αποστόλου Παύλου. «Τας μυστικάς ευχάς και ευλογίας, τας επικλήσεις τας αγιαστικάς και τελειωτικάς των μυστηρίων εξ αγράφου παραδόσεως εν τω Ζ΄ Κεφαλαίω της εκκλησιαστικής ιεραρχίας λέγει είναι – τας δε τελεστικάς επικλήσεις ου θεμιτόν εν γραφαίς εφερμηνεύειν, ούτε το μυστικόν αυτών, η τας ενεργουμένας εκ Θεού δυνάμεις, εκ του κρυφίου προς το κοινόν εξάγειν, αλλ’ ως η καθ’ ημάς ιερά παράδοσις έχει, ταις ανεκπομπεύτοις μυήσεσιν αυτάς εκμαθών»[14]. Από τον αρχαιότατο άγιο Διονύσιο μέχρι τον σύγχρονο άγιο Νεκτάριο η Εκκλησία δεν συζητούσε το θέμα της αναγνώσεως των ευχών, διότι η μυστική ανάγνωση ήταν αυτονόητη, αφού όλοι σέβονταν αυτό που παρέλαβαν από τους προηγουμένους με απλότητα και ταπείνωση χωρίς να το κρίνουν και να πολυπραγμονούν.

Ο άγιος Νικόδημος, στο Πηδάλιο λέει ακριβώς τα ίδια παραπέμποντας και αυτός στον άγιο Διονύσιο και συμπεραίνει ότι «…όθεν η πράξις της Εκκλησίας αείποτε μυστικώς, και ουχ εκφώνως, ως τα κυριακά λόγια, αναγινώσκουσα τας ευχάς ταύτας, την σιωπημένην και άγραφον και μυστικήν ταύτην παράδοσιν αινίττεται»[15]. Ακόμα και ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, στην ερμηνεία του στη Θεία Λειτουργία, λέει ότι «ο ιερεύς ένδον ευχήν ποιείται ησυχή και καθ’ εαυτόν»[16], «υποχρεώνοντας» τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης να θαυμάσει την αρτιότητα της Ιεράς Παραδόσεως και να πει: «βλέπεις πόσο θαυμαστή είναι η τάξις και ότι ως δια μεσίτου του ιερέως, όστις εύχεται ένδον μυστικώς, αναφέρονται αι δεήσεις του λαού προς τον Θεόν»[17];.

Ο άγιος Συμεών, βέβαια, αναφέρει και ένα άλλο αμέτρητο πλήθος μαρτυριών για τις μυστικές ευχές όχι μόνο στη Θεία Λειτουργία αλλά σε όλες τις ακολουθίες και τα μυστήρια όπως για την πρώτη ευχή του Βαπτίσματος (ο αρχιερεύς τότε καθ’ εαυτόν προσευχόμενος»[18]), για την δεύτερη ευχή του ευχελαίου (« Μετ’ αυτήν και άλλη δευτέρα μυστικώς»[19]), για την ευχή της κεφαλοκλισίας ( «κλίνωμεν τας κεφαλάς, εις σχήμα δουλείας και ικεσίας…Δια τούτο και επεύχεται μετ’ ευλαβείας και σιωπής συστελλόμενος και φοβούμενος, εν ω ομιλεί και μεσιτεύει προς τον Θεόν…»[20] ), για την ακολουθία της Τριθέκτης, η οποία «τύπον αποσώζει της καθολικής μεγάλης ιεράς λειτουργίας έως την μεγάλην είσοδον»[21] ( στο σχεδιάγραμμά της συνεχώς επαναλαμβάνει την φράση «ο ιερεύς μυστικώς»).

Τέλος, ο Μ. Βασίλειος, στον Περί του Αγίου Πνεύματος λόγο του, υπεραμυνόμενος των αγράφων, αποστολικών παραδόσεων, καταρρίπτει τον ανόητο ισχυρισμό ότι το «μυστικώς» αναφέρεται στην «μυστική βίωση» και όχι στον τρόπο αναγνώσεως. Απαντώντας, λοιπόν, στο υπό πολλών τεθέν ερώτημα από που παραλάβαμε μερικές αποστολικές παραδόσεις απαντά αναρωτόμενος «ουκ εκ της αδημοσιεύτου ταύτης και απορρήτου διδασκαλίας, ην εν απολυπραγμονήτω και απεριεργάστω σιγή οι πατέρες ημών εφύλαξαν, καλώς εκείνοι διδαγμένοι, των μυστηρίων τα σεμνά σιωπή διασώζεσθαι; Α γαρ ουδ’ εποπτεύειν έξεστι τοις αμυήτοις, τούτων πως αν εικός την διδασκαλίαν εκθριαμβεύειν εν γράμμασιν; Ούτος ο λόγος της των αγράφων παραδόσεως, ως μη καταμεληθείσαν των δογμάτων την γνώσιν ευκαταφρόνητον γενέσθαι τοις πολλοίς δια συνήθειαν»[22]. Ένας Μέγας Βασίλειος, αισθάνεται τη συνέχεια της Εκκλησίας και την ανάγκη να υπακούσει και να σεβασθεί όσα παρέλαβε, σε αντίθεση με τους σημερινούς πολύ μικρούς «βασιλείους», σε αντίθεση με τους επιδόξους «ανανεωτές» της Λατρείας μας, οι οποίοι όλα τα περιεργάζονται, όλα τα αμφισβητούν, τίποτα δεν τους αναπαύει και τίποτα δεν υιοθετούν.

Τέλος ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος καταρρίπτει το περί «μυστικής βιώσεως» φέροντας ως υπόδειγμα προσευχής την προφήτιδα Άννα, μητέρα του προφήτου Σαμουήλ, λέγοντας ότι «τούτο γαρ εστι μάλιστα ευχή όταν ένδον αι βοαί αναφέρονται. Τούτο μάλιστα ψυχής πεπονημένης, μη τω τόνω της φωνής, αλλά τη προθυμία της διανοίας την ευχήν επιδείκνυσθαι. Ούτω και Μωϋσής ηύχετο, διο και μηδέν αυτού φθεγγομένου, φησίν ο Θεός τι βοάς προς με; Ο δε Θεός προ ταύτης των ένδοθεν κραζόντων ακούει»[23]. Μάταια φωνάζουν, λοιπόν τις ευχές μερικοί ιερείς και μάλιστα τόσο δυνατά ώστε, και με τη χρήση της τεχνολογίας, να ακούν τις ευχές της Θείας Λειτουργίας όχι μόνον οι λαϊκοί που μετέχουν στην Λειτουργία αλλά και αλλόπιστοι, και άνθρωποι που κοιμούνται η βρίσκονται σε καθημερινές ανάρμοστες προς την ιερότητα της Θ. Λειτουργίας ασχολίες, μέσω του Ραδιοφώνου και των μεγαφώνων. «Ο Θεός των ένδοθεν κραζόντων ακούει».

Οι πιστοί εκατοντάδες χρόνια τώρα βιώνουν το Θαύμα της Θείας Λειτουργίας, διδαγμένοι από τις Ασώματες δυνάμεις, σιωπηλά, «καθώς και οι Άγγελοι ασωμάτως μεταδίδονται αλλήλοις την Θείαν γνώσιν και ομιλούσιν επίσης νοερώς χωρίς γλώσσης[24]», βιώνουν δηλαδή ως Σώμα Χριστού την Λειτουργία, ως πρόσωπα και όχι ως άτομα που προσπαθούν καθένας μόνος του να κατανοήσει με το μυαλό τα τελούμενα. Δεν μένουν αποσπασμένοι από το Σώμα, αφοσιωμένοι στο βιβλιαράκι τους και «παρακολουθώντας», όπως διδάσκουν οι χριστιανικές οργανώσεις, αλλά αφήνονται καλύτερα στην συμμετοχή εκ βάθους καρδίας.

Ο άγιος Μάρκος Εφέσου αναφέρει για τις εκφωνήσεις των ιερέων κάποια στοιχεία που δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο σε όσους θέλουν να υποτιμήσουν την συμμετοχή του λαού στη Λατρεία. «Εικονίζει, λοιπόν, η φωνή του ιερέως εις τους δεομένους μιαν απόκρισιν θείαν και προξενεί πληροφορίαν βεβαίας ελπίδος εις την ψυχήν των νοούντων. Κοινωνεί δε τρόπον τινά εις τον ίδιον καιρόν ο ιερεύς των ωδών και δεήσεων ημών δια της εκφωνήσεως, και ημείς ομοίως κοινωνούμεν των ευχών αυτού δίδοντες ακρόασιν με σιγήν εις τας εκφωνήσεις και προσεπιφωνούντες και ημείς καν το αμήν»[25].

Συνοψίζοντας, λοιπόν, συνοψίζουμε το του Μ. Βασιλείου ότι «ουδέ γαρ όλως μυστήριον το εις δημώδη και εικαίαν ακοήν έκφορον»[26] και το «μανιφέστο» του ιερού Χρυσοστόμου «δέχομαι τα ειρημένα, ου πολυπραγμονώ τα σεσιγημένα, κατανοώ τα αποκαλυφθέντα, ου περιεργάζομαι τα συγκεκαλυμμένα,۬ δια τούτο γαρ συγκεκάλυπται»[27].

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Αγνοώντας όμως οι επίδοξοι «ανανεωτές» όλα τα παραπάνω ισχυρίζονται ακριβώς ότι στην Λειτουργία του Ιακώβου ο λαός μετέχει καλύτερα επειδή ακριβώς βλέπει και ακούει τα πάντα. Εξυπηρετεί συνεπώς και σ’ αυτό το σημείο τους της «λειτουργικής αναγεννήσεως», οι οποίοι εκτός των άλλων ζητούν και την μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού στη Λειτουργία εννοώντας, μαζί με την ακρόαση και εποπτεία των πάντων, την συμψαλμωδία. Άλλη μια προτεσταντικογενής παρανόηση!

Το παραμύθι της μη συμμετοχής του λαού προσβάλλει τον ίδιο τον ευλογημένο λαό του Θεού. Η συμμετοχή του λαού δεν εκλαμβάνεται από τους αγίους Πατέρες ως συλλειτουργία και συμψαλμωδία που συμβαδίζει μεν με την προτεσταντίζουσα «γενική ιερωσύνη», αλλά ως εκούσια μετοχή εκάστου μέλους του Σώματος, ως ανάπτυξη και καλλιέργεια του ειδικού χαρίσματός του. Και αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από την συμψαλμωδία.

«Οι μεν ιερείς, άμα αρχίσωσι τους Θείους ύμνους έσωθεν του ιερού βήματος, τα περί τον Θεόν πρώτας τάξεις των Αγγέλων εικονίζουσιν, οι δε διάκονοι με τους αναγνώστας και υμνωδούς, οι οποίοι κατά την τάξιν διαδέχονται τους Θείους ψαλμούς και τας ιεράς Γραφάς την μέσην χορείαν των ουρανίων ταγμάτων εμφαίνουσι. όλος δε ο λαός, ευσεβής ων και ορθός κατά την πίστιν ενώνεται εξ ιδίας προαιρέσεως ψυχής με τους μελωδούντας και ζητά από του Θεού έλεος»[28]. Ιδού το κριτήριο για τη συμμετοχή η μη του λαού: Η προαίρεση για συμμετοχή σ’ αυτό που ο ψάλτης ως εκπρόσωπος του λαού ζητεί, και όχι η συμψαλμωδία. Η τράπεζα της Θείας Λειτουργία «γέμει» και όποιος θέλει απολαμβάνει της πνευματικής τροφής στο μέτρο που θέλει και βιώνει κατά το μέτρο της πνευματικής του καταστάσεως και την επιθυμία του. Απόλυτο πνεύμα ελευθερίας!

Ο άγιος Συμεών όμως και πάλι μας εξηγεί γιατί η συμψαλμωδία αντίκειται στην λειτουργία του Σώματος της Εκκλησίας και στη διάκριση των χαρισμάτων του Σώματος. «Επειδή μιμείται η Εκκλησία των άνω αγγέλων την ευταξίαν, δια τούτο καθώς και εκείνοις είναι διάφορος η τάξις και ο βαθμός, και οι πρώτοι μεν τη τάξει αμέσως μετέχουσι του Θείου Φωτός, οι δεύτεροι δε δια των πρώτων και οι τελευταίοι δια των μέσων, καθώς ερμηνεύει ο σοφός εις τα Θεία Διονύσιος. ομοίως και εις την Εκκλησίαν ο μεν ιεράρχης αμέσως εις ιεράν προσεγγίζει τράπεζαν, οι δε ιερείς και οι λειτουργοί δια μέσου αυτού του αρχιερέως, δια δε των ιερέων και λειτουργών μετέχουσι και οι λαϊκοί της φρικτής κοινωνίας και των ιερών ύμνων[29]» (δική μας υπογράμμιση). Και διδάσκει ο άγιος Συμεών ότι «δια τούτο και έκαστος πρέπει να φυλάξη την τάξιν, καθώς και ο Παύλος παραγγέλει λέγων, έκαστος εν η εκλήθη τάξει εν αυτή μενέτω, δια να ευρίσκεται περισσότερον εις αυτόν το θεμέλιον των αρετών, η ταπείνωσις, η οποία και εις τους αγγέλους είναι και εν τω μέλλοντι θέλει είναι»[30]. Τι κάνουν, λοιπόν, όσοι προπαγανδίζουν μια υποτιθέμενη ενεργώτερη συμμετοχή του λαού; Ό,τι έκαναν και οι φεμινίστριες: ξεσηκώνοντας τον λαό να διεκδικήσει ανύπαρκτα δικαιώματα τον οδηγούν στην υπερηφάνεια και έτσι η Λατρεία αντί για σωτήρια καταντά μοιραία. Οδηγούν τους ανθρώπους σε μια εωσφορική πτώση και τίποτα άλλο.

ΤΡΟΠΟΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ

Ως προέκταση της δήθεν ενεργότερης συμμετοχής του λαού στην Θεία Λειτουργία του αγίου Ιακώβου έγινε συνήθεια οι πιστοί να κοινωνούν όπως οι ιερείς, να λαμβάνουν δηλαδή ξεχωριστά το Σώμα και ξεχωριστά το Αίμα του Κυρίου. Πολλές δε φορές οι πιστοί λαμβάνουν και με το χέρι τον άγιο Άρτο. Ο τρόπος όμως αυτός μεταδόσεως, εκτός του ότι αποκλείει φυσικά τα μικρά παιδιά από την Θεία Κοινωνία, εκτός του ότι αποτελεί καινοτομία ανεπίτρεπτη, είναι και ιδιαιτέρως επικίνδυνος αφού ο λαός μας δεν έχει συνηθίσει, και καλώς δεν έχει συνηθίσει, να κοινωνά έτσι. Πειραματιζόμαστε και «παίζουμε» εν ου παικτοίς.

Ο άγιος Συμεών λέει σχετικά ότι « ο δε αρχιερεύς δίδει εις τους προσελθόντας δια της λαβίδος την Μετάληψιν, κατά την οπτασίαν και τούτο του Ησαΐου. Επειδή δεν πρέπει όλοι να μετέχωσι, ως είπομεν, αμέσως των Θείων και φρικτών, αλλά πρέπει εις τα θεία να ευλαβώμεθα και να συστελώμεθα…»[31] και ότι «οι λοιποί δε έξω του βήματος κοινωνούσιν, ούτε εις τας χείρας τον Θείον άρτον λαμβάνουσι ως υποκείμενοι εις την τάξιν, επειδή είναι του εσχάτου βαθμού και αν ήθελον τους υπερέχει κατά την αρετήν»[32] μιλώντας για τους υποδιακόνους, αναγνώστες και λαϊκούς.

Η εξήγηση όμως της εισαγωγής αυτού του καινοφανούς τρόπου μεταλήψεως έρχεται από το στόμα του π. Δημητρίου Τζέρπου, λειτουργιολόγου, υπερμάχου της «λειτουργικής αναγεννήσεως» και συνεπώς και της Λειτουργίας του Ιακώβου. Ο π. Δημήτριος αναφερόμενος στην ξεχωριστή μετάληψη λέει ότι «πρόκειται ίσως για την πιο πολύτιμη εμπειρία από την ευχαριστιακή ζωή της αρχαίας Εκκλησίας, που μας διασώζει ζωντανή η Λειτουργία του Ιακώβου και η οποία μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την αντιμετώπιση αναλόγων συγχρόνων προβλημάτων»[33]. Κατ’ αρχήν και μόνο ο όρος «αρχαία εκκλησία», αλλά και η εμμονή σ’ αυτό που ονομάζεται έτσι, δείχνει ότι οι άνθρωποι αυτοί στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε μια ζωντανή Εκκλησία όπου το Άγιο Πνεύμα ενεργεί και Την κατευθύνει αλλά κατά ένα φονταμεταλιστικό τρόπο πιστεύουν ότι η Εκκλησία πέθανε και μόνο η Εκκλησία των πρώτων χρόνων ήταν ζωντανή και αυθεντική. Εξάλλου δεν είναι ανόητο να λέμε ότι κάτι εντελώς πρακτικό είναι «η πιο πολύτιμη εμπειρία»; Αν ήταν έτσι η Εκκλησία δεν θα είχε εισάγει την λαβίδα απορρίπτοντας τον ξεχωριστό τρόπο μεταδόσεως. Γιατί λοιπόν τόση σημασία σε κάτι τόσο πρακτικό;

Την απάντηση μας την δίνει ο ίδιος ιερεύς αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τους λόγους βίαιης επαναφοράς της Λειτουργίας του Ιακώβου που είναι και οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι θέλουν όλα να αλλάξουν. Γράφει ο π.Δημήτριος ότι «θέμα μετάδοσης ασθενειών δια μέσου της Θ. Κοινωνίας δεν τίθεται για την Εκκλησία… Το μόνο που τίθεται στην Εκκλησία είναι η ψυχολογική διευκόλυνση των ολιγοπίστων χριστιανών κατά την προσέλευσή τους στη Θ. Κοινωνία»[34].

Έχουμε δικαίωμα να ενισχύουμε την ολιγοπιστία των πιστών (μάλλον απίστων); Αν έχει κανείς τέτοιους λογισμούς η δεν πιστεύει στη Θεότητα του Κυρίου, η δεν πιστεύει ότι η Θ. Κοινωνία είναι Αυτός ο Κύριος, και στις δυο περιπτώσεις, δεν μπορεί να κοινωνήσει, δεν έχει νόημα να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Ποιοί είναι αυτοί όμως που παρότι δεν πιστεύουν έρχονται να κοινωνήσουν; Είναι εκείνοι που έρχονται τις παραμονές των μεγάλων εορτών, εντελώς απροετοίμαστοι, χωρίς να έχουν εξομολογηθεί, χωρίς να έχουν συναίσθηση, έχοντας, ίσως, πάρει πρωτύτερα και το πρωϊνό τους απλά για το καλό, η γιατί τους έστειλε η «ευσεβής» γιαγιά η ακόμα και για να υπάρχει στις εορτές τους και λίγος Χριστούλης Αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους που έρχονται για το ετήσιο καθήκον τους τις περισσότερες, μάλιστα, φορές αρκετή ώρα μετά την απόλυση της Θ. Λειτουργίας πρέπει να τους διευκολύνουμε ακόμη περισσότερο; Σε τι θα τους βοηθήσει αυτό παρά στην ενίσχυση της απιστίας τους; Μήπως οφείλουμε, ως σωστοί πατέρες, από αγάπη να τους εμποδίσουμε από τη Θεία Κοινωνία που μπορεί ακόμα και να τους θανατώσει και κατά την ψυχή αλλά και κατά το σώμα, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι Πατέρες;

ΑΜΦΙΑ

Μία ακόμα από τις καινοτομίες που εισάγει η Λειτουργία του Ιακώβου είναι και η πρωτοτυπία των αμφίων. Οι «ανανεωτές» πολλές φορές έχουν ζητήσει εκτός από την κατάργηση του ράσου και την αλλαγή στα ιερά άμφια. Εκείνο που ουσιαστικά θέλουν να πετύχουν είναι η κατά το δυνατόν εξομοίωση με τα άμφια των παπικών ώστε τα βήματα προς την ένωση να φαίνονται λιγότερα. Με τη Λειτουργία λοιπόν αυτή το ζητούμενο έρχεται πιο κοντά αφού, κατ’ αυτήν, πολλοί λειτουργοί και μάλιστα αρχιερείς, φροντίζουν να φορούν διαφορετικά άμφια. Για παράδειγμα ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών πολλές φορές τελεί την Λειτουργία όχι με τον καθιερωμένο αρχιερατικό σάκκο αλλά με το ιερατικό φαιλόνιο και ωμοφόριο σαν αυτό που βλέπουμε στις αγιογραφίες, με την αιτιολογία ότι αυτά ήταν τα άμφια της εποχής. Εκείνο βέβαια που ξεχνούν όσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό είναι ότι οι ιερείς της εποχής δεν πήγαιναν να λειτουργήσουν με πανάκριβα αυτοκίνητα. Μιμούμαστε την εποχή και τους αγίους μόνο στην ενδυμασία αντί να τους μιμηθούμε στη ζωή και τα έργα.

Πάντως η καθιέρωση της αυθαιρεσίας αυτής βολεύει τους ανανεωτές που εύκολα μπορούν να την μιμηθούν για να επιβάλλουν τελικώς την ομοιομορφία με τους παπικούς που θέλουν. Ο π. Δημήτριος Τζέρπος χαρακτηριστικά μας λέει για τα άμφια που χρησιμοποιούνται στη Λειτουργία αυτή : «άμφια λιτά, τελετουργικές κινήσεις με φυσική εκφραστικότητα, απαλλαγμένες από το φόρτο των μεταγενέστερων περίπλοκων συμβολισμών»[35]. Έτσι αισθάνονται οι «ανανεωτές» όταν λειτουργούν η μετέχουν στη Θεία Λειτουργία; Φορτωμένοι από συμβολισμούς; Και μπορούν όταν στην κυριολεξία τρώγονται με τα ρούχα τους (γράφε άμφια) να βιώσουν το θαύμα της Θ.Λειτουργίας και να μιλήσουν για την άνωθεν ειρήνη; Απορίας άξιο!

Τι λένε οι πατέρες για τον «φόρτο» των συμβολισμών; Όλοι αναφέρουν ερμηνεύοντας την Θεία Λειτουργία όλους τους υπάρχοντες σ’ αυτήν αγίους συμβολισμούς που βοηθούν τον άνθρωπο ό,τι βλέπει με τα σωματικά μάτια να το αναγάγει σε πολύ υψηλότερες έννοιες, ό,τι αντιλαμβάνεται με τις σωματικές αισθήσεις να τον οδηγεί σε μνήμη Θεού, όπως διδάσκουν οι νηπτικοί πατέρες της Εκκλησίας. Ο άγιος Συμεών όμως δεν αρκείται να μας δώσει τους συμβολισμούς αλλά προσθέτει ότι «αυτά τα τοιαύτα σημαίνουσι και ακόμη μεγαλύτερα ό,τι δύναται τις να εννοήση δια τα Θεία»[36]. Διαβάζοντας εξάλλου την περιγραφή των αρχιερατικών αμφίων, των κατασκευασμένων με την καθοδήγηση του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη, θα διαπιστώσει ότι η βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, που τόσο ενοχλεί τους «ανανεωτές», μοιάζει με κουρέλι μπροστά στην μεγαλοπρέπεια που ζητά ο Θεός. Τέλος οι απόψεις των ανανεωτών ότι τα άμφια πρέπει να είναι όλα λευκά, και μάλιστα το στιχάρι, έρχεται σε αντίθεση και με την πολύχρωμη στολή της Παλαιάς Διαθήκης και με τις στολές συγχρόνων αγίων, οι οποίοι και πολύχρωμα στιχάρια και στολές φορούσαν και μεγαλοπρεπώς λειτουργούσαν.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Η τελευταία καινοτομία που εισάγει στη λειτουργική ζωή η Λειτουργία του Ιακώβου είναι το παλαιοδιαθηκικό ανάγνωσμα που αναγινώσκεται κατά την τελεσή της και που αποτελεί και αυτό πάγιο αίτημα των «ανανεωτών» και για τις άλλες Λειτουργίες. «Γίνεται ευρύτατα λόγος και για την επαναφορά του παλαιοδιαθηκικού αναγνώσματος στη Θεία Λειτουργία», μας λέει ο π. Δημήτριος Τζέρπος, ο οποίος ταυτόχρονα μας ενημερώνει ότι το θέμα έχει συμπεριληφθεί για να συζητηθεί στη μέλλουσα Πανορθόδοξο Σύνοδο[37].

Δεν είναι υποκρισία όμως να συζητάμε κάτι τέτοιο όταν έχουμε περικόψει τα αναγνώσματα των πανηγυρικών εσπερινών για να μπορέσει ο ιεροκήρυκας να μιλήσει ακόμα περισσότερο παίζοντας με τα νεύρα μας κολακεύοντας τον επίσκοπό του, όταν έχουμε περικόψει τα παλαιοδιαθηκικά αναγνώσματα των παραμονών των μεγάλων εορτών και διαβάζουμε μόνον τρία από τα 10 και πλέον, όταν έχουμε καταργήσει το Ψαλτήρι, όταν έχουμε καταργήσει την στιχολογία των βιβλικών ωδών στους κανόνες του όρθρου, αλλά και τις στιχολογίες των αίνων και του εσπερινού, όταν δεν ψάλλουμε τους κανόνες που έχουν συχνές αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη, όταν έχουμε καταργήσει τα Τυπικά της Θείας Λειτουργίας και το παλαιοδιαθηκικό Κοινωνικό που το αντικαταστήσαμε με τραγουδάκια βάλς σαν το «αγνή Παρθένε» που ναι μεν συνέγραψε ο άγιος Νεκτάριος όχι όμως για να αντικαταστήσει το κοινωνικό. Ας επαναφέρουμε ΟΛΑ τα παλαιοδιαθηκικά στοιχεία της Λατρείας και τότε ας συζητήσουμε και για άλλα.

Εν κατακλείδι η Θεία Λειτουργία του Ιακώβου περιέχει όλα όσα ζητούν οι «ανανεωτές» κρυμμένα πίσω από τον δούρειο ίππο της «αρχαιοπρέπειας». Όμως κανείς δεν έχει δικαίωμα να πειράζει την Λατρεία και να μεταίρει όρια αιώνια α έθεντο οι πατέρες. Τέλος πρέπει να απαντήσουμε σε όσους υποστηρίζουν ότι μόνο τα δόγματα δεν αλλάζουν ενώ όλα τα άλλα επιδέχονται αλλαγών, με τα λόγια του Μ. Βασιλείου «ει γαρ επιχειρήσαιμεν τα άγραφα των εθών, ως μη μεγάλην έχοντα την δύναμιν παραιτείσθαι, λάθοιμεν αν εις αυτά τα καίρια ζημιούντες το Ευαγγέλιον, μάλλον δε εις όνομα ψιλόν περιϊστώντες το κήρυγμα»[38] και του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Παράδοσις εστίν μηδέ πλέον ζήτει»[39].

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Στις επόμενες σελίδες αποδεικνύονται στην πράξη τα όσα υποστηρίξαμε στο κείμενο περί της λεγομένης Θ. Λειτουργίας του Ιακώβου. Αποδεικνύεται με τον πιο αδιάψευστο τρόπο το γεγονός ότι η επαναφορά της Λειτουργίας αυτής δεν έχει άλλο σκοπό παρά να φέρει μια βίαιη ανανέωση στη Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, ανανέωση που με τη σειρά της έχει ως μοναδικό σκοπό να αρθούν οι Λειτουργικές διαφορές με τους παπικούς και να επέλθει γρηγορότερα και με όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις από τους Πιστούς η ένωση των «εκκλησιών». Η Μία, όμως, Αγία και Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι οργανισμός, εταιρεία η θρησκεία για να συζητά για ένωση αλλά είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού, η ίδια η Αλήθεια. Η δε λειτουργική ζωή της Εκλησίας μας είναι τόσο τέλεια που δεν χρειάζεται την παραμικρή αλλαγή, αλλά αρκεί κανείς να τη ζήσει, αρκεί κανείς να αφεθεί σ’ αυτήν για να καταλάβει το πόσο εύκολα σε φέρνει σε Κοινωνία με τον ίδιο το Θεό.

Εκείνο, λοιπόν, που χρειάζεται, αν δεν βιώνουμε την τελειότητα της Λατρείας μας έτσι, δεν είναι να αλλάξουμε τη Λατρεία αλλά τον εαυτό μας. Τόσοι και τόσοι άγιοι έχουν γίνει οι κρίκοι της Παράδοσης αυτής της Λατρείας και ομολόγησαν την τελειότητά της. Τόσοι και τόσοι θνητοί άνθρωποι βίωσαν αυτήν την τελειότητα και κέρδισαν την αθανασία, έγιναν μέσα από αυτήν Θεοί κατά Χάριν. Ούτε ένας άγιος δεν τόλμησε να πειράξει η να γκρινιάξει έστω για την Θεοπατροπαράδοτη Λατρεία μας. Εκείνοι, λοιπόν, που θέλουν αλλαγές καλό θα ήταν να φτάσουν πρώτα στα μέτρα των αγίων και έπειτα να μας ξαναπούν τη γνώμη τους, αν βέβαια, πράγμα διόλου απίθανον, δεν θεωρούν ότι έχουν κατά πολύ ξεπεράσει τα μέτρα αυτά.

Ας δούμε όμως για αρχή μερικές ανακοινώσεις Ι. Ναών σχετικώς με την τέλεση της λεγομένης Λειτουργίας του Ιακώβου. Σε όλα τα παρακάτω σύντομα κείμενα, τα οποία βρίσκονται στο διαδίκτυο, οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας για να τονίζουν το μεμπτό της υποθέσεως.

Α) Ι.Ν.ΑΓ. ΜΑΡΙΝΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Επιπλέον ανακοινώνονται οι παρακάτω λατρευτικές και άλλες εκδηλώσεις:

Λειτουργία Αγίου Ιακώβου. Αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, θα τελεσθεί την ∆ευτέρα 22 Οκτωβρίου επί τη µνήµη του Αποστόλου, από τις 6 µ.µ. στο Ναό της Αγίας Μαρίνης.».

Κατ’ αρχήν φαίνεται αυτό που από την αρχή στο κειμενό μας επισημάναμε ότι δηλαδή η Λειτουργία αυτή βαπτίζεται αρχαιοπρεπής για να πεισθεί ο πιστός λαός ότι αυτός είναι ο παραδοσιακός τρόπος τελέσεως της Θ. Λειτουργίας και να ζητήσει με αυτόν τον τρόπο να Λειτουργούμε και κατά τις άλλες Λειτουργίες.

Κατά δεύτερον προσέξτε την ώρα τελέσεως της Λειτουργίας. Αν δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος τότε τι γίνεται; Τότε γίνεται εμφανές ότι το ένα λάθος οδηγεί και σε άλλα. Τότε φαίνεται ότι προκειμένου να παρακολουθήσουν όλοι το υπερθέαμα που ετοιμάζουμε αλλάζουμε και την ώρα της Λειτουργίας σε μια βολική ώρα. Μπορούμε όμως να λειτουργούμε ότι ώρα θέλουμε; Μπορούμε να κοινωνούμε τους Πιστούς που ήδη έχουν πάρει και το μεσημεριανό τους; Ασφαλώς όχι και ας μην προβάλει κανείς ως επιχείρημα τις απογευματινές Προηγιασμένες διότι και σε εκείνες για να κοινωνήσει κανείς οφείλει να μην έχει πιεί ούτε νερό μετά τα μεσάνυχτα. Κι αυτό γιατί οι Τετάρτες και οι Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής απαιτούν ξηροφαγία μετά την εννάτη ώρα (15:00).

Β) Την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2005 θα τελεσθεί στον Ι. Ναόν Αγ. Αποστόλων Ψαλιδίου Αμαρουσίου η Αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Κατ' αυτήν οι πιστοί κοινωνούν χωριστά του Αίματος και του Σώματος του Κυρίου, κοινωνούν δηλαδή και αυτοί από το αγιο Ποτήριο. Για το λόγο αυτόν απαιτείται και η κατάλληλος προετοιμασία.

Και πάλι διαφήμιση της Λειτουργίας με τον χαρακτηρισμό «αρχαιοπρεπής». Όμως στη συγκεκριμένη διαφήμιση δεν παραλείπεται να διαφημισθεί και ο τρόπος μεταλήψεως που θα φέρει στο ναό κάθε φιλοπερίεργο για να μη χάσει το θέαμα. Τονίζεται μάλιστα ότι οι Πιστοί κοινωνούν από το άγιο Ποτήριο. Η πράξη αυτή εκτός του ότι είναι αυθαίρετη και αντικανονική, αφού καταργεί την άγια λαβίδα που η Εκκλησία θέσπισε χωρίς μάλιστα προφανή και σημαντικό λόγο, είναι και άκρως επικίνδυνη αφού οι Πιστοί δεν έχουν συνηθίσει τον τρόπο αυτό. Να επισημάνουμε επ’ ευκαιρία ότι όσες είναι οι λεγόμενες Λειτουργίες του Ιακώβου τόσοι είναι και οι τρόποι μεταλήψεως. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με την Λειτουργία που ο κάθε ιερέας την τελεί όπως πιστεύει η νομίζει, η τον βολεύει, η του αρέσει, γεγονός που αποδεικνύει τη νοθεία που έχει υποστεί, έτσι και ο κάθε ιερέας εφευρίσκει διαφορετικούς τρόπους για να κοινωνήσει τους Πιστούς. Μερικοί δίνουν το σώμα στα χέρια των πιστών οι οποίοι ασφαλώς έπειτα τα τινάζουν αγνοώντας ότι κάθε ψίχουλο είναι όλος ο Χριστός, αγνοώντας ότι πετούν κάτω το Δεσποτικό Σώμα. Άλλοι δίνουν το Σώμα μα μια τσιμπίδα εφευρίσκοντας νέα Λειτουργικά σκεύη. Άλλοι δίνουν το Σώμα με τα δάκτυλα. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με το Αίμα: άλλοι το δίνουν απ’ ευθείας από το άγιο Ποτήριο και άλλοι με τη λαβίδα. Τέλος το ίδιο συμβαίνει και με την σειρά που ακολουθείται: αλλού ένας ιερέας μεταδίδει το Σώμα και άλλος το Αίμα, αλλού ο ίδιος ιερέας εμβαπτίζει τη μερίδα μέσα στο άγιο ποτήριο και τη βάζει στο στόμα του πιστού με τα δάκτυλά του, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ιερέας μετέδωσε πρώτα σε όλους το Σώμα, έπειτα όλοι μπήκαν πάλι στη σειρά για να τους δώσει και το Αίμα. Και τέλος έκανε και την ένωση για να μπορέσει να κοινωνήσει και τα παιδάκια.

Αν όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ανεπίτρεπτο πειραματισμό και ασέβεια τότέ πως μπορούμε να τα ονομάσουμε;

Γ) Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος τέλεσε χθες στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου την αρχαιοπρεπή, πρωτοχριστιανική Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιακώβου πρώτου Επισκόπου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, παρουσία πλήθους πιστών. Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου τελείται μία φορά το χρόνο και είναι πρωτότυπη σε σχέση με την Θεία Λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου που έχει διατηρήσει και τελεί η Εκκλησία μας καθημερινώς, και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στους πιστούς να γευθούν τον πρωτοχριστιανικό τρόπο τέλεσης της Θείας Λειτουργίας

Νομίζουμε ότι για το «αρχαιοπρεπής» περιττεύει πλέον κάθε σχόλιο όπως και για το γεγονός ότι οι Πιστοί είχαν την ευκαιρία να γευθούν τον πρωτοχριστιανικό τρόπο τέλέσεως της Λειτουργίας. Μήπως αντιλαμβανόμαστε την Εκκλησία ως Μουσείο; Μήπως αντιλαμβανόμαστε την Θεία Λειτουργία ως αναπαράσταση, η ακόμα και παράσταση ιστορικών γεγονότων; Οι Πιστοί έχουν σε κάθε Θεία Λειτουργία την ευκαιρία να μετάσχουν στο Θαύμα των θαυμάτων, το επαναλαμβανόμενο, να μετάσχουν στην Βασιλεία των Ουρανών γιατί αυτό είναι η Θεία Λειτουργία και αυτό οφείλουμε να τους διδάξουμε και όχι να τους προτρέπουμε να ζητούν πρωτότυπα θεάματα. Η μόνη πρωτοτυπία που χρειάζεται είναι να βιώνουμε την κάθε Θ. Λειτουργία ως να την βιώνουμε και να μετέχουμε σε Αυτήν πρώτη φορά, χωρίς την συνήθεια, την ρουτίνα, την επικίνδυνη εξοικείωση σαν, δηλαδή, να πρόκειται για κάτι συνηθισμένο και απλό. Δυστυχώς η λεγομένη Λειτουργία του Ιακώβου δεν αποδεικνύει ότι πράγματι έτσι ζούμε τη Θ. Λειτουργία.

Δ) Στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη Θεολόγου Περιστερίου θα τελεσθεί η αρχαιοπρεπής θ. Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, έξω από το αγιο Βήμα, στις 29/10. Τελείται κάθε χρόνο και οι πιστοί έχουν τη μοναδική ευκαιρία και ευλογία να μεταλαμβάνουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου ξεχωριστά όπως οι πρώτοι χριστιανοί.

Τονίζεται εν προκειμένω ότι η Λειτουργία θα τελεσθεί έξω από το άγιο Βήμα. Τονίζεται ότι θα παραβιασθούν οι Ιεροί κανόνες. Τονίζεται και διαφημίζεται η αυθαιρεσία. Δεν γίνεται λοιπόν φανερό ότι στόχος της Λειτουργίας αυτής είναι η «ανανέωση» της Λατρείας; Ακόμα ξαφνιάζει το γεγονός ότι θεωρείται ευλογία ο ξεχωριστός τρόπος μεταλήψεως. Μα δεν είναι ευλογία Αυτός ο Ίδιος ο Κύριος; Μεγαλύτερη ευλογία παίρνει ο πιστός αν μεταλάβει χωριστά και γιατί; Δεν είναι η παρατήρηση αυτή βλασφημία για το Δεσποτικό Σώμα και Αίμα; Δεν αποδεικνύει ότι κατηχούμε λάθος τους πιστούς μας και τους οδηγούμε σε παρανοήσεις; Πολλές φορές είχαμε την ευκαιρία να δεχθούμε τα παράπονα αθώων και αγαθών ανθρώπων που μετείχαν σε παρόμοιες ευκαιρίες για το γεγονός ότι πρώτα ο ιερέας τους έδωσε το... αντίδωρο! Αντίδωρο νόμιζαν οι άνθρωποι το Δεσποτικό Σώμα και το πήραν τελείως απροετοίμαστοι. Αντί να κατηχούμε μπερδεύουμε περισσότερο τους πιστούς με τα κόλπα μας.

Ε) Η θ. Λειτουργία του αγίου Ιακώβου συγκεντρώνει πολλούς πιστούς, εκ των οποίων μερικοί θα ήθελαν να τελείται συχνότερα η Λειτουργία αυτή για να αλλάζουν παραστάσεις η για να “βλέπουν” τα τελούμενα. Για τους περισσοτέρους Χριστιανούς, όμως, είναι μία υπενθύμιση της παραδεισιακής πολιτείας των πρώτων Χριστιανών, οι οποίοι χάρη στον ζήλο τους και τον αγώνα τους για την σωτηρία, ήταν σε θέση όχι μόνον να βλέπουν, αλλά και να ζουν την θεία Λειτουργία μαζί με τους Ιερείς, και να παίρνουν στα χέρια τους το Τίμιο Σώμα του Χριστού. Σήμερα, όμως, λόγω της εκκοσμικεύσεως των Χριστιανών, η Εκκλησία μας ύψωσε ως άλλον φράχτη γύρω απ’ τον “παράδεισο” της αγίας Τραπέζης, το Τέμπλο, αφήνοντας εν τη ευσπλαχνεία της την Πύλη την καλουμένη Ωραία, ανοιχτή, δίχως την πύρινη ρομφαία να την φυλάττει, αλλά να μπορεί να εξέρχεται ο Αρχιερέας η ο Ιερέας και να μεταδίδει, στους αιτούντας, το Ξύλο της Ζωής, το ον επί της Αγίας Τραπέζης

(Από την Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου)

Φοβερή η αλήθεια που διατυπώνεται στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Ναυπάκτου. Οι Πιστοί αγαπούν την Λειτουργία αυτή γιατί είναι κάτι άλλο. Φοβερό και το ίδιο το γεγονός ότι αντί να βοηθήσουμε τους πιστούς να μετάσχουν στη Λατρευτική ζωή με τις προϋποθέσεις αυτές που θα τους οδηγήσουν στην Βασιλεία των Ουρανών και θα χαίρονται την Θ. Λειτουργία, τους δίδουμε νέα θεάματα. Βέβαια το κείμενο στη συνέχεια προσπαθεί να πάρει μια πιο παραδοσιακή στάση εξηγώντας ότι οι πρώτοι χριστιανοί είχαν τις προυποθέσεις για αυτή την τέλεση όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δηλαδή οι χριστιανοί χαλάσαμε; Η Εκκλησία δεν είναι ίδια; Δεν γεννά αγίους; Η το τέμπλο υψώθηκε γιατί δεν υπήρχαν πιστοί σε αυτά τα μέτρα; Μπορούμε δηλαδή όσους έχουν φτάσει στα ίδια μέτρα να τους αφήνουμε να βλέπουν τα πάντα και να κοινωνούν όπως οι ιερείς; Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει το επίπεδο των πιστών τότε και τώρα; Ο Χριστός χθες και σήμερα ο Αυτός άρα και η Εκκλησία. Έπαψε η Εκκλησία να είναι Αγία; Ασφαλώς όχι. Το τέμπλο υψώθηκε για θεολογικούς λόγους και μόνο.

ΣΤ) Η Λειτουργία του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου

Του Πρωτοπρεσβυτέρου ΚΩΝ. ΦΙΟΡΑΚΗ

Να σημειώσουμε εξαρχής, ότι ο Ιάκωβος δεν κατέγραψε κάποια λειτουργική ευχή, γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα είχε ασφαλώς συμπεριληφθεί στον Κανόνα των Βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Οπωσδήποτε το κείμενο της συγκεκριμένης λειτουργίας ανάγεται σε χρόνους πριν από την Δ' Οικουμενική Σόνοδο, και αυτό γιατί οι λεγόμενες προχαλκηδόνιες Εκκλησίες το είχαν σαν λειτουργία τους. Αλλά και ο άγιος Κύριλλος των Ιεροσολύμων (f386), τη λειτουργία του αγίου Ιακώβου έχει υπόψη του, όταν γράφει την Ε' Κατήχηση του.

Πολύ ωραίο το επιχείρημα του πατρός που αποδεικνύει ότι η Θεία Λειτουργία αυτή φέρεται επ’ ονόματι του αγίου Ιακώβου. Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός ότι ενώ όλοι οι ανανεωτές θεολόγοι και πατέρες αμφισβητούν τα πάντα ως νόθα, για την Λειτουργία του Ιακώβου δεν τη θέτουν καθόλου υπό αμφισβήτηση. Ενώ τα συγγράμματα του αγίου Διονυσίου είναι, κατ’ αυτούς, τα ψευδο-Διονύσια η Λειτουργία είναι σαφέστατα του Αγίου Ιακώβου. Όμως σημαντικό είναι και το γεγονός ότι οι αντιχαλκηδόνιες εκκλησίες, με τις οποίες η ένωση έχει σχεδόν επιτευχθεί αφού οι α - θεολογικές μας σχολές φρόντισαν να μας πούν ότι οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου έσφαλαν και ότι όλοι όσους κατεδίκασαν ήσαν... ορθόδοξότατοι, έχουν σε χρήση τη συγκεκριμένη Λειτουργία. Μήπως πρέπει μέσα από αυτήν να φτάσουμε στο κοινό ποτήριο και με τους παπικούς, αλλά και με τους μονοφυσίτες;

Ζ) Στον Ιερό Ναό της Αναλήψεως του Χριστού Βόλου θα ιερουργήσει αυτή την Κυριακή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος. Ο Σεβασμιώτατος θα προστεί της αρχαιοπρεπούς Θείας Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου. Η Θεία λειτουργία του αγίου Ιακώβου του αδελφού του Κυρίου ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Είναι ο λειτουργικός τύπος της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ και διασώζει την απλότητα της λατρείας της αρχαίας Εκκλησίας.

Η τέλεση της ακολουθεί την αρχαία τάξη, όταν τα τελούμενα μέσα στο Ιερό ήταν ορατά από τον λαό. Οι Ιερείς είναι πίσω από την Αγία Τράπεζα, στραμμένοι προς το λαό και προσφέρουν την Θεία Ευχαριστία επ’ ονοματί του. Τέλος η Θεία Κοινωνία προσφέρεται με τον αρχαίο τρόπο, δηλαδή πρώτα το Σώμα και ύστερα το Αίμα.

Όλα είναι αρχαία, όλα είναι μουσειακά! Μα η Θ. Λειτουργία αυτή, ακόμα και αν δεχθούμε ότι ετελείτο κατ’ αυτόν τον τρόπο, αφού κανένας δεν ξέρει πως ετελείτο και ο καθένας αυτοσχεδιάζει, ετελείτο έτσι διότι δεν είχε αναπτυχθεί το τυπικό και οι κανόνες της Εκκλησίας. Σήμερα γιατί την τελούμε έτσι; Σήμερα έχει κατασταλάξει η αρχιτεκτονική των Ναών, έχει οριστικοποιηθεί η διαίρεση του Ναού, έχουν δοθεί οι Άγιοι Κανόνες, έχουν τα πάντα ρυθμιστεί μέσα από την μακραίωνη παράδοση. Γιατί, λοιπόν, επιστρέφουμε σε μια κατάσταση πρωτόγονη; Γιατί επιμένουμε στην «πρωτοχριστιανική» εποχή; Μήπως γιατί προετεσταντίζοντες πιστεύουμε ότι τότε υπήρξε η Αληθινή Εκκλησία η οποία πέθανε και προσπαθούμε να την αναστήσουμε; Η Εκκλησία είναι Μία και όποιος αρνείται την Ιερά Παράδοση, μία από τις δύο πηγές της Πίστης μας μαζί με την αγία Γραφή, δεν είναι Ορθόδοξος αλλά Προτεστάντης.

Η) Στον τομέα αυτό, εκτός απο την προσπάθεια για την, όσο το δυνατόν, ενεργό συμμετοχή του λαού στη Θεία Λατρεία και την άψογη τέλεση των Ι.Ακολουθιών οργανώνονται αγρυπνίες, βραδυνές προηγιασμένες, εσπερινές λειτουργίες , ευχέλαιο, ως και η τέλεση αρχαίων λειτουργιών, άλλων λειτουργικών τύπων και δη η τελεία και η προηγιασμένη Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Η "κατ΄ενώπιον" του λαού τέλεση του Ιερού Μυστηρίου και η "εις επήκοον" των πιστών εκφορά των ευχών της Θείας Λειτουργίας και δη της Αγίας Αναφοράς, ως και η μετάδοση των Αχράντων Μυστηρίων κατά τον παλαιό τρόπο , ευρίσκει μεγάλη απήχηση στα συναισθήματα των πιστών, παρατηρείται δε μεγάλη συμμετοχή και αναζωπύρωση της θρησκευτικής συνειδήσεως.(Αγ. Λουκάς Πατησίων)

Δεν μας έφθανε η λεγομένη λειτουργία του Ικώβου ξαφνικά βρισκόμαστε μρποστά και σε άλλες αρχαίες Λειτουργίες αλλά και στην προηγιασμένη Λειτουργία του Ιακώβου. Ο καθένας Λειτουργεί όποια Λειτουργία θέλει για να «τραβήξει» το κοινό. Πάντως στο συγκεκριμένο άρθρο με απόλυτη ειλικρίνεια διατυπώνονται οι λόγο για τους οποίους τελείται η Λειτουργία αυτή: η κατ’ ενώπιον του λαού τέλεση, η απαγγελία των ευχών, ο τρόπος μεταδόσεως, Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Όλα αυτά, πολύ σωστά γράφεται, βρίσκουν απήχηση στα συναισθήματα των πιστών. Να που αποσκοπούμε: να συγκινήσουμε, να παρασύρουμε συναισθηματικά τους πιστούς, να εξάρουμε τα συναισθήματά τους. Ποια η διαφορά με τους άμοιρους Πεντηκοστιανούς που στηρίζονται στα συναισθήματά τους; Καμμία! Εξ’ άλλου με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολογείται ότι δεν θέλουμε ανθρώπους που να μετέχουν στο Σώμα της Εκκλησίας και να αναπνέουν μέσα σε Αυτό αλλά ανθρώπους που θα αποβάλουν την όποια εκκλησιαστική συνείδηση και θα αναζωπυρώσουν τη θρησκευτικη συνείδηση, ανθρώπους που θα δουν την Εκκλησία ως μία από τις Θρησκείες που λατρεύει ένα από τους Θεούς. Ανθρώπους που θα θρησκεύουν αντί να εκκλησιοποιούνται. Ανθρώπους που απλώς θα λατρεύουν έναν αφηρημένο Θεό και όχι ανθρώπους που θα γίνονται ένα με τον Ενσαρκωμένο Λόγο, Θεοί κατά Χάριν.

Θ) Από 15 έως 19 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του ΜΕΣ "Αρχίλοχος "Επιστημονικό Συνέδριο" με θέμα: "Η Εκατονταπυλιανή και η Χριστιανική Πάρος", στο οποίο εισηγητές ήσαν καθηγητές πολλών Πανεπιστημίων της χώρας, Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, εκδότες, μέλη της Διοικούσης Επιτροπής και μοναχοί.

Στα πλαίσια του Συνεδρίου έλαβαν χώρα α) συναυλία βυζαντινής μουσικής από την "Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία" την 15η Σεπτεμβρίου, β) η αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του αγ. Ιακώβου του Αδελφοθέου και η θεμελίωση του Ι.Ναού αγ. Αθανασίου του Παρίου στον Κώστο την 17η Σεπτεμβρίου και γ) έκθεση φωτογραφίας της κ. Ελ. Κάρσον στον χώρο του συνεδρίου.

Τι είναι, λοιπόν, και γιατί τελείται η Λειτουργία αυτή; Ένα ωραιότατο show, μία πολιτιστική εκδήλωση.

Ι) Τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου τέλεσε σήμερα το πρωί στον Καθεδρικό Ι. Ναό Αθηνών ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος.

Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στη Θ. Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου και στις διαφορές και τις ομοιότητές της με τη λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου. Επιπλέον, επισήμανε, ότι «η Εκκλησία έχει ευρύ πνεύμα, ξέρει να διακρίνει ποιο είναι το ουσιώδες και ποιο το επουσιώδες, ποιο είναι το σημαντικό και ποιο το δευτερεύον». «Πολλοί αδελφοί μας», πρόσθεσε, «αυτό δεν το καταλαβαίνουν και στα δευτερεύοντα δίνουν πρωτεύουσα θέση και στα μη σημαντικά σημαντική θέση με αποτέλεσμα να δυσχεραίνουν την εξελικτική πορεία της Εκκλησίας. Να σκανδαλίζονται η και να αντιδρούν για κάτι καινούριο που εισάγεται στην Εκκλησία, το οποίο όμως βρίσκεται σε συνάφεια με την παράδοση και τις ρίζες της πίστεως».

Να και από το στόμα του ίδιου του Μακαριωτάτου ο λόγος επαναφοράς της Λειτουργίας αυτής. Να και πάλι η θεωρία για τα ουσιώδη και τα επουσιώδη που αλλάζουν με αποφάσεις και εγκυκλίους η γνωμοδοτήσεις συνοδικών επιτροπών. Μα ο Μ. Βασίλειος δεν είδαμε ότι διατρανώνει ότι όποιος προσπαθήσει να αλλάξει τα μικρά ζημιώνει αυτό το ίδιο το Ευαγγέλιο; Ποιόν να πιστέψουμε τον αρχιεπίσκοπο η τον Άγιο; Και αν δεχθούμε τη θεωρία του Μακαριωτάτου, ποιος είναι αυτός που θα εγγυηθεί ότι έχει τη φώτιση του Θεού για να αποφασίσει τις αλλαγές; Ο ίδιος η οι συνεργάτες του; Ποια είναι η Εκκλησία που δεν μένει ίδια αλλά αλλάζει και προσαρμόζεται ως εγκόσμιος και ανθρωποανθρώπινος οργανισμός; Η Εκκλησία, η Αλήθεια δεν αλλάζει. Οι θρησκείες αλλάζουν και μεταβάλλονται για να επιβιώσουν. Όμως η ίδια η Ζωή δεν έχει ανάγκη...επιβιώσεως και συνεπώς δεν έχει ανάγκη για αλλαγές και προσαρμογές. Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας, είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Ποια, λοιπόν εξέλιξη χρειάζεται;

Τέλος παραθέτουμε παρακάτω μερικές φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι η τέλεση της Λειτουργίας του Ιακώβου μας μυεί στην παπική και όχι στην Ορθόδοξη Λειτουργική παράδοση και προσπαθεί να εξαφανίσει τις φαινομενικές διαφορές για να δεχθούμε την ένωση με τον παπισμό που θα φαντάζει πιο οικείος. Από τη μια μεριά, αριστερά, έχουμε φωτογραφίες από Ορθοδόξους Ναούς και ιερείς (καλύψαμε τα πρόσωπα γιατί σκοπός μας δεν είναι να εκθέσουμε η να μειώσουμε τους αδελφούς και συλλειτουργούς που από άγνοια η αφέλεια τελούν την Λειτουργία του Ιακώβου και από την άλλη, δεξιά, φωτογραφίες από λειτουργίες παπικών. Βέβαια σίγουρα θα δυσκολευτείτε να καταλάβετε ποιές είναι οι ορθόδοξες και ποιες οι παπικές Λειτουργίες. Στο τέλος παραθέτουμε φωτογραφία από σχολείο που παρακολούθησε το θέαμα αυτό. Παρατηρείστε πως τα παιδιά γελούν με τα χάλια μας, πως αντιλαμβάνονται ως αστείο το ύψιστό γεγονός της Θ. Λειτουργίας. Δεν ευθυνόμαστε για την αποϊεροποίηση και τον υποβιβασμό αυτό;

Read more: http://www.egolpion.com/litourgia_iakovou.el.aspx#ixzz2oZC09mxo

Η θρησκεία των Ελλήνων και η Παλαιά Διαθήκη

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

κ. Εδμόνδου Βαλμά

Σε πολλά δημοσιεύματα νεοειδωλολατρικών έντυπων παρατηρείται τον τελευταίο καιρό έντονο αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό περιεχόμενο. Τα δημοσιεύματα αυτά αναφέρονται σε δύο κυρίως θέματα: α) Ο Ελληνισμός είχε τους δικούς του θεούς και επομένως δεν έχει ανάγκη από ξένη προς αυτόν ιερά ιστορία και β) πρέπει να αποβληθεί τουλάχιστον η Παλαιά Διαθήκη από τη θρησκευτική διδασκαλία των νέων στα σχολεία, γιατί κατά τη γνώμη τους η Παλαιά Διαθήκη είναι η θρησκεία και η ιστορία των Εβραίων. 

Δεν θεωρούμε ασφαλώς σοβαρό το «επιχείρημα» ότι ο Ελληνισμός είχε θεούς (το δωδεκάθεο του Ολύμπου με όλους τους μικροθεούς και ημιθέους) γι αυτό δεν θ' ασχοληθούμε και πάλι με το θέμα αυτό. Οι αναγνώστες του περιοδικού «Διάλογος» θα έχουν διαβάσει ανάλογα άρθρα συνεργατών της Π. Ε. Γ. όπου επισημαίνονται ότι διαπρεπείς αρχαίοι έλληνες συγγραφείς και φιλόσοφοι κατεδίκασαν, όχι χωρίς κινδύνους, την λατρεία των ειδώλων και την πολυθεΐα. Αργότερα μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας, όπως ο Άγιος Αθανάσιος, επεσήμαναν τον παραλογισμό να λατρεύει κανείς τα κτίσματα και όχι τον κτίσαντα.

Είναι βέβαιο γεγονός ότι οι προγονοί μας εν αντιθέσει με άλλους αρχαίους λαούς που οι θεοί τους παρουσίαζαν αποκρουστικά και ζωώδη μορφώματα, εξεδήλωσαν την αναζήτηση του θείου και τη θεοσέβεια τους με καλλιτεχνικά δημιουργήματα που εκπλήσσουν ακόμη και σήμερα, αριστουργήματα όντως τέχνης και απεικόνισης. Κατασκεύασε για τους θεούς του περίτεχνους και λαμπρούς ναούς, βωμούς και μαντεία που θαυμάζονται και θα θαυμάζονται εις τον αιώνα. Οι θεοί των αρχαίων μας προγόνων απεικονίζονταν με ανατομικές ομοιότητες προς τον άνθρωπο, αλλά και με ψυχικά προτερήματα και ελαττώματα όμοια προς αυτόν και ευρίσκονταν αυτές οι ανθρωπομορφικές θεότητες σε ένα νοητό χώρο και κόσμο (Όλυμπος, θάλασσα, νησιά, λίμνες, ποτάμια).

Όμως οι πρόγονοί μας, που υπήρξαν πρωτοπόροι στην επιστήμη, στην τέχνη, στα γράμματα και τη σοφία και συνετέλεσαν τα μέγιστα στην πολιτιστική πρόοδο της ανθρωπότητας, δεν έπαψαν ποτέ ν' αναζητούν την αλήθεια ως προς το Δημιουργό και τη Δημιουργία του κόσμου. Και γι αυτό πρώτοι και καλύτεροι εδέχθησαν το Ευαγγέλιο της Σωτηρίας του Ιησού Χριστού. Η νέα θρησκεία δεν επεβλήθη δια της βίας. Έγινε αποδεκτή με ελευθέρα βούληση.

 
Ένας άλλος λαός ο Ιουδαϊκός που κατοικούσε στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου είχε το προνόμιο να δεχθεί εξ αποκαλύψεως και να τιμά με ταπεινό φρόνημα τον Ένα, Μόνο, Αληθινό Προσωπικό Θεό. Ο Αληθινός θεός Δημιουργός, ο θεός του Ισραήλ παρέδωσε Διαθήκη μέσω των προφητών του που απετέλεσε την Αγία Γραφή, την Ιερά Βίβλο, όπου ιστορείται η πορεία του λαού αυτού μέσω των επεμβάσεων του Αληθινού θεού προς την απολύτρωσιν με την έλευση του Ιησού Χριστού. Επεμβαίνει ο Θεός, αλλά και ο άνθρωπος είναι πτωτικός και παρουσιάζει αρνήσεις και αμαρτωλή ακραία συμπεριφορά πολλές φορές.

Και η χειρίστη συμπεριφορά του περιούσιου λαού του Θεού, αν και οι προφήτες προφήτευσαν την έλευση του Σωτήρος Χριστού, είναι ότι δεν εδέχθηκαν τον ενανθρωπήσαντα, ανάμεσα τους, Υιόν και Λόγον του Θεού και παρέμειναν αποκλειστικά και μόνο στην διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης.

 
Η διδασκαλία του Ιησού Χριστού είναι το Ευαγγέλιο της σωτηρίας και της λύτρωσης του άνθρωπου και μαζί με τις «Πράξεις των Αποστόλων» και τις «Επιστολές» τους, αποτελεί την Καινή Διαθήκη. Η Καινή Διαθήκη αποτελεί συνέχεια της Παλαιάς και δεν μπορεί να υπάρξει αυτοτελώς. Ο Χριστός διακήρυξε ότι δεν ήλθε να καταλύσει το νόμο, αλλά να τον συμπληρώσει. Επομένως η Παλαιά Διαθήκη για τον Χριστιανό δεν είναι η θρησκεία των Εβραίων και η ιστορία του ιουδαϊκού λαού, αλλά η αποκάλυψη του Αληθινού Θεού που οικονομεί μέσω επεμβάσεών Του τη σωτηρία του Ανθρώπου. Ο Δεκάλογος π. χ. με την έλευση του Χριστού δεν καταργήθηκε, αλλά αποτελεί στοιχείο της χριστιανικής κατήχησης. Ο Χριστιανισμός παρέλαβε την Παλαιά Διαθήκη την οποία ερμήνευσε η Καινή Διαθήκη. Οπότε και οι δύο Διαθήκες μαζί συναποτελούν αναπόσπαστα την Αγία Γραφή. Αποτελεί επομένως παραχάραξη της αληθινής ιστορίας η ταύτιση του Χριστιανισμού με την θρησκεία των Εβραίων. Κάθε δε προσπάθεια «πισωγυρίσματος» σε παλαιές δοξασίες, που έχουν έντονα και έμπρακτα αποδοκιμαστεί παγκόσμια, είναι όχι μόνο ουτοπική, αλλά και παρανοϊκή.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΕΥΧΟΣ 27 2002

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

 

Read more: http://www.egolpion.com/old_tstmnt.el.aspx#ixzz2oZBUQGDi

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

 

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΚΑΙ ΘΕΙΑ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού π.Δανιήλ Γούβαλη

 

    Τις τελευταίες δεκαετίες ακούγονται πολλές κατηγορίες κατά του Θεού της παλαιάς Διαθήκης. Οι κατήγοροι τον εμφανίζουν σκληρό γι’ αυτό αναγκαζόμαστε να ασχοληθούμε με αυτό το θέμα.

Ξεκινούμε με ένα παράδειγμα. Υπάρχει ένας δάσκαλος δημοτικού Σχολείου, καλός, ευγενικός, με παιδαγωγικό ταλέντο, σοφός, είναι διορισμένος σε ένα σχολείο μιας πόλεως, τα παιδιά έχουν καλή ανατροφή από το σπίτι τους, είναι προσεκτικά, ευγενικά, υπάκουα, ο δάσκαλος με ηρεμία και με χαρούμενο πρόσωπο κάνει το μάθημα του, όλοι έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια γι’ αυτόν.

κάτι συμβαίνει και ο δάσκαλος αυτός πρέπει να υπηρετήσει για κάποιο χρονικό διάστημα σε ένα ορεινό χωριό απομακρυσμένο από πόλεις. Οι κάτοικοι εκεί είναι τραχείς και άξεστοι, και τα παιδιά στο σχολείο είναι σκληρά, απρόσεκτα, ανυπάκουα και αγενή.

Οι ψυχές του μοιάζουν με χέρσα, με ακαλλιέργητα χωράφια.

Ο δάσκαλος χωρίς να μεταβληθεί καθόλου εσωτερικά, χωρίς να πάψει να αγαπά τους μαθητές και να θέλει να τους μορφώσει, φαίνεται εξωτερικά αλλαγμένος. Δεν μοιάζει με τον εαυτό του όπως ήταν στο προηγούμενο σχολείο, φαίνεται σκληρός, αυστηρός, σχεδόν άγριος, χρησιμοποιεί συχνά τις απειλές και τις τιμωρίες.

Γατί αυτή τη αλλαγή στον δάσκαλο; Ο κάθε ένας το αντιλαμβάνεται. Σε αυτό το σχολείο, με αυτά τα παιδιά χρειαζόταν άλλη τακτική. Εδώ ο δάσκαλος έπρεπε να μιλήσει άλλη γλώσσα γιατί την προηγούμενη γλώσσα εδώ δεν την καταλάβαιναν.

 Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τον Θεό, δεν είναι καλός ο Θεός της Καινής Διαθήκης και σκληρός εκείνος της Παλαιάς Διαθήκης, ο ίδιος Θεός είναι, αλλά στα παλαιά χρόνια που ο Ιουδαϊκός λαός δεν είχε καλλιεργηθεί με τους προφήτες, που ο λαός επηρεαζόταν από γειτονικούς λαούς όπου κυριαρχούσαν η ειδωλολατρία, η ζωολατρία, οι ανθρωποθυσίες, οι οργιαστικές τελετές, σκληρότατα πολεμικά ήθη, απάνθρωπο ποινικό δίκαιο και λοιπά, στα παλιά χρόνια που το μυαλό των Ιουδαίων δεν μπορούσε να κατανοήσει εύκολα τις αλήθειες του Θεού, ήταν αναγκαίο ο Θεός να δείχνει ένα διαφορετικό πρόσωπο.

Το πρόβλημα δεν ήταν στον Θεό αλλά στους ανθρώπους.

Ο Θεός έπρεπε να τους μιλήσει στη γλώσσα τους και τότε η γλυκιά και ήπια γλώσσα δεν γινόταν κατανοητή. Ωστόσο υπήρχαν και περιπτώσεις που γινόταν αντιληπτό ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης όσο και εάν φαινόταν σκληρός ήταν φιλάνθρωπος.

 Σήμερα θα παρουσιάσουμε κάποιες σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης οπού γίνεται εμφανής η Θεϊκή φιλανθρωπία. Αυτές τις σελίδες οι πάσης φύσεως εχθροί της Παλαιάς Διαθήκης τις αποκρύπτουν συστηματικά.

 Το 3^ο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης ονομάζεται Λευιτικό. Σε αυτό αναγράφονται ελάχιστα ιστορικά γεγονότα, περιέχει κυρίως νόμους που αφορούν την θρησκευτική και πνευματική ζωή του Ισραηλιτικού έθνους Μια ομάδα διατάξεως αφορά την οικογενειακή και κοινωνική ζωή. Στην αρχή του 25^ου κεφαλαίου γίνεται αναφορά στον Σαββατισμό, στην αγρανάπαυση.

Ο Κύριος μίλησε στον Μωυσή στο Όρος Σινά και είπε, να μιλήσεις στους Ισραηλίτες και να τους πεις, όταν θα εισέλθετε στην γη που εγώ θα σας δώσω θα αναπαύεται η γη που θα σας δώσω, θα έχει Σαββατισμό, δηλαδή ανάπαυση προς τιμήν του Κυρίου. Έξι έτη θα σπείρεις τον αγρό σου και έξι έτη θα κλαδεύεις το αμπέλι σου και θα συνάγεις τους καρπούς του το έβδομο όμως έτος θα γίνεται Σαββατισμός. Δηλαδή ανάπαυση προς τιμήν του Κυρίου τον αγρό σου δεν θα τον σπείρεις και το αμπέλι σου δεν θα το κλαδεύεις αυτό το έτος, όσα θα δώσει από μόνος του ο αγρός σου δεν θα τα θερίσεις και τα σταφύλια του αμπελιού σου που θα θεωρούνται αφιερωμένα δεν θα τα τρυγήσεις. Αυτό το έτος θα είναι έτος αγραναπαύσεως. Τροφή κατά το έτος του Σαββατισμού θα είναι όσα θα γίνονται από μόνα τους στους αγρούς και στα αμπέλια για σένα για το δούλο σου για τη δούλη σου για τον ημερομίσθιο εργάτη σου για τον ξένο που βρίσκεται κοντά σου και για τα ζώα σου και για τα άγρια ζώα της χώρας σου ότι θα γίνονται από μόνα τους αυτό το έτος θα αποτελούν γενική τροφή.

 Με την αγρανάπαυση ανανεώνονται τα εξαντληθέντα στοιχεία του αγρού, αυξάνεται και ανακτάται η γονιμότητα του, διατηρείτε η υγρασία του και προλαμβάνεται η συναφής ανάπτυξης ζιζανίων και παρασίτων.

Εδώ η αγρανάπαυσις αποτελεί Θεϊκή επιταγή, τα οφέλη της δεν αφορούν μόνο τον αγρό, ευεργετούν και τους ανθρώπους και μάλιστα τους εργάτες τους ξένους και τους δούλους, θα πάρουν μια ανάσα θα ανανεωθούν οι δυνάμεις τους.

Κατά το Σαββατικό έτος δεν θα μοχθούσαν με το όργωμα, με το κλάδεμα, με τη σπορά, με το θερισμό.

Μάλιστα οι δούλοι που έτυχε να έχουν δύσκολα αφεντικά και πολύ δουλειά σε πολλά χωράφια και αμπέλια, ένιωθαν ιδιαίτερη ανακούφιση και οπωσδήποτε δοξολογούσαν τον Κύριο τον Θεό του Αβραάμ του Ισαάκ και του Ιακώβ για την φιλάνθρωποι αυτή νομοθεσία.

Ένας ξένος, ένας φτωχός, ένας ορφανός, ένας ταλαίπωρος άνθρωπος που βρισκόταν στην χώρα του Ισραήλ κατά το Σαββατικό έτος μπορούσε άνετος και ανενόχλητος να πάει στα αμπέλια και να γευτεί σταφύλια να πάει στα χωράφια που υπήρχαν συκιές και να απολαυσει σύκα και ούτω κάθε εξής.

Ο σοφός Φίλων ο Αλεξανδρεύς σχολιάζοντας το κείμενο σημειώνει: κακεινο ενι τες θεμι δοκεί το μηδενι προσηκειν το παραπαν ανθρωπους αχθει βαρυνειν και πιεζειν η γαρ μερεσι της γης α μηχ ηδονης μητ αλγηδονος πέφυκε κοινωνείν μεταδοτέων αναπαύλεις πως ουχι μαλλον ανθρωποις ης  ου μονον αισθησις προσεσθιν η κοινη και των αλογων ζωων αλλα και λογισμος εξαιρετος οτα εκ πονων και καματων οδυνηρα τρανωτερες φαντασιες εντυπουται.

Δηλαδή, με την διάταξη του Σαββατικού έτους ο Θεός περνά στον λαό του την εξής σκέψη, εάν τμήματα της γης, αγροί, που δεν αισθάνονται πόνο ή χαρά πρέπει να γνωρίσουν μια ανάπαυση, πόσο μάλλον θα πρέπει να μη καταπιέζονται υπερβολικά οι άνθρωποι, οι οποίοι, όχι μόνο έχουν την αίσθηση των ζώων αλλά και την λογική σκέψη και έτσι νιώθουν ποιο έντονα το κακό από τον κόπο και τον μόχθο. 
Ωραία διατύπωσις, μη το παραπαναν ανθρώπους άχθι βαρύνειν και πιέζειν.

Αλλά θα πει κανείς, αν ένα έτος δεν δούλευαν οι Ισραηλίτες πως θα ζούσαν; Θα είχαν επάρκεια τροφών; 
Φρόντιζε γι’αυτο ο Θεός, αυτή η φροντίδα έχει σχέση με ένα θαύμα. 
Κάθε έκτο έτος παρουσιαζόταν μέγιστη παραγωγή καρπών που επαρκούσε για τρία έτη. Παράβαλε Λευιτικό κε΄20-22.

Το 5^ο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης ονομάζεται Δευτερονόμιο σε αυτό γίνεται μια ανακεφαλαίωσις νομοθεσίας και πεπραγμένων παρουσιάζονται 3 λόγοι του Μωυσή όταν συμπληρώθηκαν 40 έτη από την έξοδο από την Αίγυπτο, επίσης προς το τέλος υπάρχει ένας ιστορικός επίλογος και τελευταίες πράξεις και λόγια του Μωυσή πριν από το θάνατο του. 
Το Δευτερονόμιο μοιάζει κάπως με την επί Όρους ομιλία του Χριστού, έχει φράσεις και έννοιες πολύ συγκινητικές. Στο 15^ο κεφάλαιο, συνολικά έχει 34 κεφαλαια, στο 15^ο αναγράφονται κάποιες διατάξεις που αφορούν το Σαββατικό έτος.

 Κάθε επτά έτη θα κάνεις άφεση χρεών. 

Η διάταξις αυτή της αφέσεως έχει ως εξής, κάθε χρέος που οφείλει σε εσένα ο πλησίον σου κατά το έβδομο έτος θα του το χαρίσεις, δεν θα το ζητήσεις από τον αδελφό σου διότι διατάσσετε από τον Κύριο τον Θεό σου άφεση χρεών. 
Στον αδελφό σου θα χαρίσεις το χρέος γιατί δεν πρέπει να υπάρχει μεταξύ σας φτωχός κάνοντας έτσι, θα σε ευλογήσει πλούσια ο Κύριος ο Θεός σου στην χώρα που σου έδωσε να κληρονομήσεις.

Αυτή η διάταξις δεν δείχνει την καλοσύνη και την φιλανθρωπία του Θεού;

Αλλά έπεται και συνέχεια, εκεί θα φανεί ακόμη ποιο μεγάλη η φιλανθρωπία Του.

Επανερχόμαστε στο 25^ο κεφάλαιο του Λευιτικού στίχους 8 έως 14. 
Θα μετρήσεις επτά αγραναπαύσεις, επτά έτη επί επτά, όποτε θα έχει επτά εβδομάδες ετών, δηλαδή 49 έτη, την δεκάτη του έβδομου μηνός θα ηχήσουν σάλπιγγες σε όλη την χώρα, την ημέρα της εορτής του εξιλασμού θα κάνετε αναγγελία με την σάλπιγγα σε όλη την χώρα, θα αγιάσετε ολόκληρο το 50^ο έτος και θα το διαγγείλετε ως έτος αφέσεως για όλους τους κατοίκους της χώρας.

 

Έτος αφέσεως θα σημάνει αυτό το σάλπισμα και ο κάθε ένας θα επανέλθει στα κτήματά του και κάθε δούλος θα επιστρέψει στην πατρίδα του και στην φυλή του. Σάλπισμα αφέσεως για το 50^ο έτος θα είναι για εσάς αυτό το σάλπισμα. 

Δεν θα σπείρετε, ούτε θα θερίσετε, όσα βγουν μόνα τους στους αγρούς και δεν θα τρυγήσετε στα αμπέλια αυτά που είναι αφιερωμένα, διότι θα είναι σάλπισμα αφέσεως γι’ αυτό το έτος, θα είναι άγιο, αφιερωμένο στον Κύριο, κατά αυτό θα τρώτε όσα βγαίνουν μόνα τους στις πεδιάδες, κατά το έτος του Σαλπίσματος της Αφέσεως ο κάθε ένας θα επανέλθει στα κτήματα του, δηλαδή θα αποκτήσει την κυριότητα τους.

Το σάλπισμα γινόταν από τους ιερείς. Η σάλπιγγα ήταν κερατίνη, το κέρας στα Εβραϊκά ονομάζεται γιομπέλ, γι’ αυτό το 50^ο έτος ονομαζόταν Ιωβηλαίο.

Κατά το έτος αυτό κάθε χρεωμένος ελευθερωνόταν από τα χρέη του, κάθε δούλος Ισραηλίτης ανακτούσε την ελευθερία του, όσοι είχαν χάσει τα κτήματα τους τις γαίες τους τις επανακτούσαν, όποια ανωμαλία και αναταραχή είχε λάβει χώρα σε θέματα ιδιοκτησίας, σε θέματα κοινωνικά κατά τα προηγούμενα 49 έτη, με το ερχομό του Ιωβηλαίου έτους σταματούσε, επερχόταν πλήρης κοινωνική ηρεμία, γενική άφεσις χρεών, επιστροφή πωληθέντων γαιών, απελευθέρωσις δούλων. 

Απελευθέρωσις δούλων! Τι ποιο φιλάνθρωπο…

Αλλά και οι λεπτομέρειες αυτής της διατάξεως είναι αξιοπρόσεκτες, αφήνουν και αυτές ένα παράθυρο για να νιώσουμε την φιλανθρωπία του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης. 
Δευτ. ιε΄12-15. Εάν ο αδελφός σου ο Εβραίος ή Εβραία πωληθεί σε εσένα ως δούλος λόγο χρέους θα σε υπηρετήσει 6 έτη, το έβδομο έτος θα τον αφήσεις ελεύθερο. 
Όταν όμως τον αφήσεις ελεύθερο δεν θα τον στείλεις με άδεια χέρια, θα τον εφοδιάσεις ικανοποιητικά με αυτά που έχεις, με πρόβατα και με σιτάρι και με κρασί. Θα του δώσεις ανάλογα με τα αγαθά που σου χάρισε η ευλογία του Κυρίου και να θυμηθείς ότι και εσύ ήσουν δούλος στην Αίγυπτο και σε απελευθέρωσε απ’ εκεί ο Κύριος ο Θεός σου, γι’ αυτό εγώ σου δίνω εντολή να τα εφαρμόσεις αυτά.

 Οι διάφοροι κοινωνιολόγοι που οραματίζονται μια κοινωνία ωραία και ζηλευτή τις έχουν μελετήσει αυτές τις γραμμές της Παλαιάς Διαθήκης;

Τι είδαμε εδώ; Βρήκε ο δούλος την ποθητή του ελευθερία, χρειάζεται όμως μέχρι να βρει κάποια δουλειά να ζήσει, ο Θεϊκός νόμος φροντίζει γι’ αυτο, το πρώην αφεντικό του θα τον εφοδιάσει με τα απαραίτητα.

Αυτές εδώ οι διατάξεις του Μωσαϊκού νόμου έχουν κοινωνικό περιεχόμενο υψίστης σημασίας.

Θυμήθηκα αυτή την στιγμή κάποια παιδιά που μεγάλωσαν και κάθε τόσο διαμαρτύρονταν στον πάτερα τους που πούλησε ένα ωραίο περιβόλι και άλλα κτήματα. Εάν αυτά τα παιδιά ανήκαν στον περιούσιο λαό του Θεού παλαιά στην γη του Ισραήλ, δεν θα ζούσαν μέσα στην πίκρα, θα περίμεναν με χαρούμενη ελπίδα τον ερχομό του Ιωβηλαίου έτους, οπότε το περιβόλι και τα άλλα κτήματα θα επέστρεφαν στην αρχική οικογένεια.

Τυχαίνει να έρχονται πολλοί άνθρωποι να μου εξομολογούνται διάφορα προβλήματά τους, μερικές εξομολογήσεις με γεμίζουν θλίψη, χρέη στον ένα, χρέη στον άλλο, χρέη σε μια τράπεζα, χρέη σε άλλη τράπεζα, αγωνία για το υποθηκευμένο σπίτι.

Μάλιστα μερικές περιπτώσεις είναι ιδιαίτερα δραματικές.

Τα τηλέφωνα κλείνουν μην τυχών κάνει τηλεφώνημα αυτός στον οποίο οφείλονται τα χρέη, οι κινήσεις έξω από το σπίτι είναι περιορισμένες και πώς να βοηθήσεις; που να βρεις τόσα ποσά; Αφήστε δε που μερικές φορές σου δίνεται η εντύπωσις ότι μπορεί να συντελεστεί και κάποια αυτοκτονία.

Αυτά τα δράματα δεν τα γνώριζαν οι άνθρωποι της Παλαιάς Διαθήκης, διότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης δεν ήταν μόνο αυστηρός προς τον λαό του, ήταν και φιλάνθρωπος και η φιλανθρωπία του δεν άφηνε περιθώριο για κοινωνικά δράματα σαν αυτά που προαναφέραμε.

Οι διάφοροι αρχαιολάτρες και οι νεοπαγανιστές ας μας βρουν σε αρχαίες νομοθεσίες παρόμοιες φιλάνθρωπες διατάξεις. 

Πόσα δράματα θα αποφεύγονταν….   (και τότε και τώρα και πάντα)

Θυμήθηκα τώρα κάποιες σελίδες από την ιστορία της αρχαίας Σπάρτης όλος ο πλούτος και όλες οι γαίες, αντί να ανήκουν σε 4500 οικογένειες, βρίσκονται σε 100. Προσπάθησαν κάποιοι βασιλείς να διορθώσουν το κακό, να ταχτοποιήσουν το θέμα των χρεών, να κάνουν ανακατανομή των αγρών της Λακωνικής, πολύ αίμα χύθηκε και τίποτα δεν έγινε. Για φανταστείτε όλοι να χρωστάνε σε 100 οικογένειες και όλα τα κτήματα να περιέλθουν σε αυτές;  

 Ένα από τα βιβλία του Δωδεκαπροφήτου της Παλαιάς Διαθήκης ονομάζεται Ιωνάς.

Μελετώντας αυτό το βιβλίο θα διαπιστώσουμε ότι η φιλανθρωπία  του Θεού δεν ήταν μόνο για τους Εβραίους, τους απογόνους του Αβραάμ, αλλά και για τους εθνικούς.

Τότε είχαμε σαν υπερδύναμη του πλανήτη την Ασσυριακή αυτοκρατορία, πρωτεύουσα είχε την Νινευή. Σε αυτήν, η αμαρτία και η ανομία ξεπέρασε κάθε όριο. Για να την επαναφέρει ο Θεός στον ορθό δρόμο στέλει εκεί τον προφήτη Ιωνά ο οποίος έπρεπε με σκληρό προφητικό λόγο να αναγγείλει ότι σε τρεις ημέρες η Νινευή θα καταστραφεί. Έπρεπε να μιλήσει σκληρά για να ξυπνήσουν οι συνειδήσεις και να επιστρέψουν οι κάτοικοι της Νινευή από τις ανομίες τους και να  μετανοήσουν. Ο Ιωνάς κατάλαβε ότι ο Θεός τον έβαλε να μιλήσει σκληρά για να συνέλθουν, για να μετανοήσουν, ώστε να γλυτώσουν από την καταστροφή.

Αυτό όμως δεν του άρεσε διότι αυτός θα αποδεικνυόταν ψευδής, αυτός θα ανήγγειλε καταστροφή η οποία όμως δεν θα πραγματοποιείτο.

Και εξ’ αιτίας αυτού λόγου δεν ήθελε να πάει να κηρύξει στην  Νινευή, αντί να βαδίσει προς ανατολάς πήρε ένα πλοίο που πήγαινε προς την Ισπανία, προς δυσμάς. Αλλά ο Θεός βρήκε τρόπο να το γυρίσει πίσω. Όλοι γνωρίζουμε την σχετική ιστορία με την τρικυμία με το κλήρο με το ρίξιμο του Ιωνά στην θάλασσα.

Τελικά αναγκάστηκε και πήγε στην Νινευή, κήρυξε, οι ειδωλολάτρες κάτοικοι μετανόησαν και γλύτωσαν από την καταστροφή.

Αντέδρασε έπειτα ο Ιωνάς λυπήθηκε διότι εθίγει η αξιοπρέπειά του, διότι δεν επαληθεύτηκε η προφητεία του περί καταστροφής.

Γνωρίζουμε την σχετική ιστορία με την κολοκυθιά, με τον καύσωνα, με το σκουλήκι, με την ξήρανση του φυτού. Λυπήθηκε ο Ιωνάς που ξεράθηκε η κολοκυθιά η οποία του χάρισε την σκιά της.

Και η Θεϊκή φωνή, η φωνή του φιλάνθρωπου Θεού... 
Τι φωνή!  Εσύ Ιωνά, λυπήθηκες για την κολοκυθιά, για την οποίαν δεν κοπίασες να την φυτέψεις και να την ποτίσεις, η οποία μεγάλωσε γρήγορα την νύχτα και χάθηκε το πρωί πριν φανεί το φως της ημέρας και εγώ ο Θεός δεν θα λυπηθώ την Νινευή που κατοικούν τόσες χιλιάδες άνθρωποι και τόσα μικρά αθώα παιδιά και τόσα πολλά ζώα;

Δηλαδή η φιλανθρωπία του Θεού εκτείνεται ακόμη και στα άλογα ζώα. 

Οι κατήγοροι του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης ας μελετήσουν το βιβλίο του Ιωνά και ας αναθεωρήσουν τις απόψεις τους.

 

Αναδημοσίευση από:

 http://panoszero.blogspot.com/2011/06/blog-post.html#ixzz1RL0Wrgqm

 

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

6  ΙΟΥΛΙΟΥ  2011

Read more: http://www.egolpion.com/8eia_filan8rwpia.el.aspx#ixzz2oZArslkF

ΕΝΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

ΕΝΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ   ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ

ΤΗΣ   ΠΑΛΑΙΑΣ   ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Αρχιμανδρίτης Σαράντης Σαράντος

Καθηγητής Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής

 

  

Η Νέα Εποχή βάλλει κατά της Παλαιάς Διαθήκης

Η Νέα Εποχή επιδιώκει, πάση θυσία, να εμφανίζεται παντού και πάντοτε με το καλύτερο, γοητευτικότερο και εκσυγχρονιστικότερο πρόσωπο. Ίσως η πρώτη προτεραιότητα των σχεδιαστών της Νέ­ας Εποχής να είναι εκκλησίες γεμάτες, αλλά με αλλοτριωμένη την Ορθόδοξη πίστη. Εκκλησία με πλήθος κόσμου, αλλά με άλλες αρχές, άλλο ήθος, άλλη κοσμική νοοτροπία. Εκκλησία που εύκολα και άνε­τα μπορεί να εξομοιωθεί με την παναίρεση του Παπισμού, το χάος του Προτεσταντισμού και με το ψεύδος όλων των άλλων θρησκειών. Ύψιστη φιλοδοξία της Νέας Εποχής επομένως είναι η εξομοίωση της Ορθόδοξης Θεανθρωπολογίας με όλα τα ουμανιστικά θρησκευτικά συστήματα και η ουσιαστική συμμετοχή της στο πανόραμα της Πανθρησκείας μέσω του υπαρκτού και αενάως δρώντος Οικουμενισμού.

Μέθοδος πολεμικής της Νέας Εποχής η διγλωσσία

Μέθοδος και τακτική της Νέας Εποχής είναι η διγλωσσία ή η πολυγλωσσία, μέσω των οποίων επιδιώκει να σπέρνει την αμφιβολία και την αμφισβήτητη στη μεγαλειώδη και αριστουργηματική θεία Λατρεία μας, η οποία εκφράζει, θεοπνεύστω λογική, τη δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, την ανθρωπολογία της, την κοσμολογία και την εσχατολογία της. Χαρακτηριστικό δείγμα τέτοιας δίγλωσσης νοοτροπίας είναι το Υπόμνημα του Μητροπολίτου πρώην Κοζάνης κυρού Διονυσίου, μέσα στο οποίο και γενικά επαινείται η λειτουργι­κή μας Παράδοση, αλλά και βήμα-βήμα πολυβολείται η γλώσσα της λατρείας μας, η Βυζαντινή Μουσική, το τυπικό, οι Ιεροψάλτες, ο λα­ός και οι κληρικοί με τη συντεχνιακή συμπεριφορά τους. Έτσι όχι μόνο από αυτό το χαρακτηριστικό δείγμα, αλλά και από άλλες κατευ­θύνσεις, άμεσα ή έμμεσα νεοεποχίτικες, εισάγεται και καλλιεργείται η αμφισβήτηση γι’ αυτό τον αγιασμένο χώρο της θείας Λατρείας μας, που κατά τις προηγούμενες γενιές κληρικών και λαϊκών βρισκόταν στο απυρόβλητο της εκσυγχρονιστικής -τάχα επιστημονικής- κριτικής νοοτροπίας.

Απομάκρυνση του Ψαλτηρίου από τις Ιερές Ακολουθίες

Ένα πολύ συγκεκριμένο κομμάτι της θείας Λατρείας μας, το Ψαλτήριο, που είχε και έχει θεμελιακή θέση σ’ αυτήν, πολεμείται τό­σο από τους θεσμικούς ανανεωτές όσο και από τους αδαείς περί τη λατρεία κληρικούς και ιεροψάλτες.

Τα καθίσματα του Ψαλτηρίου στην αρχή της ιεράς Ακολουθίας του Όρθρου και του Εσπερινού, με ένα πολύ απλό, φυσικό και διακρι­τικότατο τρόπο εισάγουν τον πιστό, τον κάθε πιστό, από τον κόσμο και την αθεωμένη λογική του στο ισόγειο του λατρευτικού οικοδομήμα­τος. Η απλή ανάγνωση του ιερού Ψαλτήρος που γίνεται χύμα, δηλ. ευανάγνωστα και χωρίς απαγγελία από τον έμπειρο θεσμοθετημέ­νο αναγνώστη, δίνει τη δυνατότητα στον ακροατή πιστό να συνάξει τον εσκορπισμένο νού του και να τον οδηγήσει στα ανώτερα δώμα­τα της θείας Λατρείας.

Οι πολύ ζωντανές εικόνες, παρμένες από τη χριστοποιούμενη πραγματικότητα του παρόντος κόσμου, οι μεταφορές και οι παρομοιώ­σεις, τα αριστουργηματικά γλωσσικά και λογοτεχνικά στοιχεία του Ψαλτηρίου, αποτελούν αναντικατάστατη πνευματική τροφή που αφυπνίζει από το λήθαργο της κοσμικοποιημένης ζωής και αναζωογονεί την τραυματισμένη και αιμάσσουσα από την αμαρτία ψυχή κάθε πι­στού, κάθε ακροατή.

Αξιολόγηση του Ψαλτηρίου

Εμείς οι ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί είμαστε τυχεροί, γιατί στο πρώτο μέρος της θείας Λατρείας μας -Όρθρου και Εσπερινού και των Παρακλητικών κανόνων- έχουμε τη χαρισματική ευκαιρία να διαπιστώνουμε τη διαχρονικότητα της Εκκλησίας μας. Οι ρίζες της και τα θεμέλιά της βρίσκονται χίλια περίπου χρόνια προ της ελεύσεως του Κυρίου μας επί της γης, προ της ενανθρωπήσεώς Του. Μαθαί­νουμε ότι αυτό το ιερό κείμενο του Ψαλτηρίου έγινε ανάγνωσμα μέ­σα στη συναγωγή της Παλαιάς Διαθήκης, το οποίο είχε την ευκαι­ρία να ακροασθεί και ο ίδιος ο Κύριός μας και με αφορμή αυτόν τον ιερό Ψαλτήρα να οικοδομήσει το νέο κήρυγμά του προς προετοιμα­σία και συγκρότηση του Σώματός Του, του Σώματος της Εκκλησίας.

Σύμφωνα με το Τυπικό της Εκκλησίας μας μέσα σε μια εβδομά­δα διαβάζεται ολόκληρο το Ψαλτήριο, κατανεμημένο στα καθίσμα­τα, τα περισσότερα κατά την ιερά Ακολουθία του Όρθρου και λιγότερα κατά την ιερά Ακολουθία του Εσπερινού.

Το Ψαλτήριο και ο γέροντας Πορφύριος

Στα βιβλία που έχουν γραφεί για το θεοφώτιστο γέροντα π. Πορφύριο αναφέρεται η σχέση του με το ιερό Ψαλτήριο. Όταν πρωτοπήγε στο Άγιο Όρος, οι γέροντες τον έβαλαν στην ιερά Ακολουθία να διαβάσει τα καθίσματα του Ψαλτηρίου. Αυτός όμως δεν μπορού­σε να διαβάσει ούτε μια λέξη, ούτε την πρώτη λέξη Μακάριος, την οποία και συλλάβιζε: Μα-κά-ρι-ος. Η υπακοή, η υπομονή και η συνε­χής άσκηση τον έμαθαν όχι μόνο να διαβάζει ευανάγνωστα, αλλά και να ετυμολογεί εις άπειρον πνευματικόν βάθος τα θεία νοήματα και βιώματά του, αλλά και μεταγενέστερα να στηρίζει την εν Χρι­στώ πνευματική καθοδήγηση των πιστών πάνω στο ιερό Ψαλτήριο, σαν να είναι θεόπνευστο πατερικό κείμενο. Και φυσικά είναι θεό­πνευστο, ισοστάσιο και ισόκυρο της Καινής Διαθήκης κείμενο, αφού αποτελεί και το πιο αντιπροσωπευτικό πνευματικό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης, την οποία ανεπιφύλακτα και αφειδώς χρησιμοποιεί κατά τη θεία Λατρεία η Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Ψαλτήριο - Παρακλητική

Ο Άγιος Γέροντας συνήθιζε και όταν βρισκόταν στα Καλλίσια και στο Μήλεσι, εκτός βέβαια της θείας Λατρείας, να βάζει κάποιους μέσα στο κελλάκι του να του διαβάζουν από το Ψαλτήριο η από την Παρακλητική εναλλάξ, γιατί θεωρούσε και τα δύο αυτά ιερά κείμενα ως θεραπευτικά δια παν είδος πνευματικής, ψυχικής, γιατί όχι και σωματικής ασθενείας. Ήθελε μάλιστα να γίνεται η ανάγνωση με ένα σωστό τόνο, έτσι ώστε η όλη προσωπικότητα του εξομολογηθέντος πιστού να συγκροτείται από την ανάγνωση και να φεύγει παίρνοντας μαζί του ως ιερό θεραπευτικό κανόνα το Ψαλτήριο και την Παρακλη­τική.

Οι πνευματικοί πατέρες και το Ψαλτήριο

Πολλοί άλλοι πνευματικοί πατέρες ανά την Αγία Ορθοδοξία μας συνιστούν και στα νεόφυτα πνευματικά τέκνα τους και στα πιο κα­ταρτισμένα να εντρυφούν και κατ’ ιδίαν στη μελέτη του ιερού Ψαλ­τηρίου, οι μεν πρώτοι για εδραίωση στην εν Χριστώ πνευματική ζωή, οι δε δεύτεροι για διατήρηση και αύξηση της θείας Χάριτος.

Ο Ιερός Χρυσόστομος και ο Μέγας Βασίλειος για το Ψαλτήριο

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο Μέγας Βασίλειος και πολ­λοί άλλοι Πατέρες, όχι μόνο έχουν ερμηνεύσει το κείμενο του ιερού Ψαλτηρίου, το οποίο και θεωρούν θεόπνευστο, αλλά και μέσα από τους λόγους τους φαίνεται ο ίδιος κοινός φωτισμός του Αυτού Αγίου και Τελεταρχικού και Φωτιστικού Πνεύματος, το οποίο φωτίζει και τον ιερό συγγραφέα, τον Προφητάνακτα Δαυίδ, και τους ερμηνευτές άγιους Πατέρας, ώστε να καθοδηγούν το ποίμνιο της Εκκλησίας. Διαβάζοντας την ερμηνεία του ιερού Χρυσοστόμου στο Ψαλτήριο, για παράδειγμα, βεβαιωνόμαστε ότι και ο Δαυίδ και ο ιερός Χρυσόστο­μος έχουν κοινή πνευματική καταγωγή, κοινούς ιερούς λογισμούς, κοι­νά βιώματα, πνευματική συγγένεια. Διαβάζοντάς τους αμφοτέρους νομίζεις ότι έζησαν την ίδια εποχή και αντιμετώπισαν από κοινού τα ίδια ποιμαντικά προβλήματα.

Ο Δαυίδ πατέρας του Ψαλτηρίου

Μεγίστη σημασία δίνει ο ιερός Χρυσόστομος στην αγιαστική δύ­ναμη της μετανοίας και από προσωπική εμπειρία και από τη γνώση των ενδομύχων των ψυχών των ποιμαινομένων του. Ακριβώς τα ίδια βιώματα απολυτρωτικής μετανοίας μετά από τα γνωστά προσωπικά του παθήματα-αμαρτήματα φέρνει ο Προφητάναξ στο φως της ανά τους αιώνες διαχρονικής δημοσιότητος.

Είναι μεγάλη αδικία για την πάμπλουτη λειτουργική μας Παρά­δοση να παραμερίζουμε χωρίς ενοχές το ιερά Ψαλτήριο από τις ιερές Ακολουθίες μας και να καταδικάζουμε εαυτούς και αλλήλους στην πνευματική ορφάνια.

Τουρκοκρατία - Ψαλτήριο

Και ας μη ξεχνάμε ότι οι βασανισμένοι κάτω από την τουρκοκρα­τία πρόγονοί μας επιβίωσαν με σωσίβιο λέμβο την Εκκλησία μας και με οδηγητικά κουπιά σ’ ολόκληρη την παιδεία τους το ιερά Ψαλτήριο και την Παρακλητική.

Τα αναγνώσματα της Παλαιάς Διαθήκης στους πανηγυρικούς Εσπερινούς

Η ενδοεκκλησιαστική υποτίμηση της Παλαιάς Διαθήκης φαίνε­ται και από την αυθαίρετη μείωση ή τελεία απομάκρυνση των παλαιοδιαθηκικών αναγνωσμάτων από τους Εσπερινούς μεγάλων Εορτών Δεσποτικών, Θεομητορικών ή Αγίων. Κρίμα επίσης που πα­ραλείπουμε τα περισσότερα παλαιοδιαθηκικά αναγνώσματα του Με­γάλου Σαββάτου και αρκούμαστε μόνο στα τρία.

Τα αναγνώσματα των Μεγάλων Εσπερινών είναι επιλεγμένα από τη Γένεση, από τα προφητικά και διδακτικά Βιβλία ή από άλλα ιστορικά, μεστά όλα δυνατών μηνυμάτων άκρως παιδαγωγικών. Επί­σης μεγίστης παιδαγωγικής και πνευματικής σημασίας είναι τα κεί­μενα των οκτώ Ωδών της Παλαιάς Διαθήκης που περιλαμβάνονται στο Μέγα Ωρολόγιο και κανονικά με σειρά πρέπει να διαβάζονται στον Όρθρο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ή πρέπει να προηγούνται ως οδηγητικοί και συνδετικοί στίχοι πριν από κάθε τροπάριο των υμνολογικών κανόνων, οι οποίοι κανόνες αποκαλύπτουν το μεγαλείο της θείας Λατρείας μας. Κατά τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη εικονίζουν την απίστευτη για μας, τους μη πεπαιδευμένους λειτουρ­γικά, λαμπρότητα της ουράνιας θείας Λατρείας.

Ουσιαστική πνευματική εν Χριστώ ωφέλεια έχει το χριστεπώ­νυμο πλήρωμα κάθε φορά που τολμάμε αναλύσεις ερμηνευτικές, του Κυρίου συνεργούντος, των παραπάνω αναφερθέντων παλαιοδιαθηκικών κειμένων. Έκπληξη, ιερά ενθουσιασμό και χαρά αναγεννητική μαζί με ευγνωμοσύνη εκφράζουν οι πιστοί μας για τη γνωριμία με αυτά τα κείμενα, που είναι ανοιχτά παράθυρα της Βασιλείας των Ουρανών κατά τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο.

Αλλά και χωρίς αναλύσεις οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι όταν ακροώνται κατά την ιερά Ακολουθία τα κείμενα αυτά της Παλαιάς Διαθήκης με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος ροφούν ως ηδύτατο μέλι πνευματικό τις μυστικές πνευματικές βιταμίνες τους.

Πολεμική της Παλαιάς Διαθήκης από τους δήθεν Αρχαιολάτρες

Η θεόπνευστη Παλαιά Διαθήκη σήμερα πολυβολείται από τους δήθεν λάτρεις του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού ως κείμενο Εβραϊκό. Εσκεμμένα όμως εθελοτυφλούν μπροστά σ’ ένα κείμενο ελληνικό-ελληνικότατο. Θα έπρεπε, αν πράγματι είναι λάτρεις των προγο­νικών θησαυρών μας και όχι στυγνοί αιρετικοί, να εντάξουν στην αρχαιοελληνική περιουσία μας και την Παλαιά Διαθήκη, τον αμύθητο πλούτο της θαυμάσιας και θεόπνευστης ερμηνευτικής ελληνιστικής παραγωγής. Προφανέστατα κανείς απ’ αυτούς δεν έχει διαβά­σει ούτε μία φορά το ελληνικό κείμενο των Εβδομήκοντα. Οτιδήπο­τε ρυπαρό και ποταπό λέγεται κατά της Παλαιάς Διαθήκης ασφαλώς και θα προέρχεται από τα γνωστά η άγνωστα αποκρυφιστικά κέ­ντρα της Νέας Εποχής που έχουν έτοιμες κονσέρβες κατά οιουδήποτε κειμένου σχετικού με τη θεανδρικότητα του δευτέρου προσώ­που της Αγίας Τριάδος, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Επειδή δε θέλουν οι νεοεποχίτες να πολεμήσουν ανοιχτά την Καινή Διαθήκη και να φανούν ωμοί αντίχριστοι, βάλλουν κατά της Παλαιάς Διαθή­κης, η οποία προϋποθέτει συνολική γνωριμία μαζί της και σοβαρή ερμηνεία. Κατ’ αυτόν τον τρόπο έμμεσα σπέρνουν την αμφιβολία και κατά της Καινής Διαθήκης, αφού αμφότερες συνδέονται και, κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, αλληλοπεριχωρούνται.

Ακόμη πιο λυπηρό όμως είναι ενδοεκκλησιαστικοί άνδρες να υποτιμούν, ως μη ώφειλε, την Παλαιά Διαθήκη και να επηρεάζονται από την ασέβεια.

Μια μικρή μερίδα κουλτουριάρηδων θεολόγων ή εφημερίων λειτουρ­γών της Εκκλησίας μας μιλούν υποτιμητικά για τις ευχές της γεννήσεως και του σαραντισμού, διότι κατά την εκτίμησή τους έχουν παλαιοδιαθηκική νοοτροπία. Αυτή φαίνεται: α) από φράσεις που μιλούν για προβλήματα και για καθαρμό της λεχούς όπως συνέβαινε στις αντίστοιχες ευχές της Παλαιάς Διαθήκης, β) για συγχώρεσή της όπως στην Παλαιά Διαθήκη, γ) δεν εκφράζουν χαρά και ενθουσιασμό για τη γέννηση ενός νέου ανθρώπου.

Ας δούμε μία-μία αυτές τις κατηγορίες:

 Άδικη ή αρνητική κριτική των ευχών γεννήσεως

Η αρνητική κριτική για τις ευχές της γεννήσεως είναι κενή φιλο­λογία. Γιατί μόνο οι ίδιες οι γυναίκες ξέρουν πόσο αφόρητες είναι οι ωδίνες του τοκετού, πόσο ενοχλητικές είναι οι επιλόχιες δοκιμασίες και πόσοι οι διαρκώς αναφυόμενοι κίνδυνοι για το νεογέννητο. Μό­νο αυτές αισθάνονται, μετά από τις οριακές περιπέτειες της γεννήσε­ως του μωρού τους, την προσφερόμενη χαρισματική ανακούφιση των ευχών της γεννήσεως. Οι δοκιμασίες και οι όντως οριακοί κίνδυνοι δεν επιτρέπουν στη νέα μητέρα την πολυτέλεια της κουλτουροπροβληματικής πάνω στις ευχές, αφού και τον κίνδυνο έχουν βιώσει υπαρξια­κά και την απολύτρωση και την ευχαριστία για το αίσιο γεγονός της γεννήσεως του νέου ανθρώπου. Σταυροαναστάσιμες είναι οι εμπειρίες κάθε καινούργιας μητέρας, ανάλογες με εκείνες της Παλαιάς Δια­θήκης.

Η Παναγία μας, η Κυρία Θεοτόκος, η οποία γέννησε χωρίς ωδίνες και επιλόχιες ταλαιπωρίες, δεν διανοήθηκε να αποφύγει τις ευχές περί καθαρισμού κτλ. Ούτε ο Συμεών ο Θεοδόχος αρνήθηκε να επιτελέσει τον εκκλησιασμό, το σαραντισμό της Παναγίας μας και του Κυ­ρίου μας Ιησού Χριστού με το σκεπτικό ότι Αυτός είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Μολονότι τα χέρια του υπερήλικος Συμεών ήταν σχεδόν παραλελυμένα, παρά ταύτα απέκτησαν νεανική ισχύ για να σηκώσουν το βρέφος Ιησού που ήταν ο Σωτήρας όλου του κόσμου, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.

Η έννοια της συγχώρησης στις ευχές γεννήσεως

Από ευχές συγχωρητικές είναι γεμάτη η Εκκλησία μας. Όχι μό­νο η Εκκλησία της Παλαιάς Διαθήκης αισθανόταν την ανάγκη να ζητά ενοχοποίηση, αλλά και στην εποχή της Χάριτος της Καινής Διαθήκης οι συγχωρητικές ευχές βρίσκονται σε όλες τις ιερές Ακο­λουθίες. Το-αίτημα της συγχωρήσεως είναι βαθύ πνευματικό, ψυχο­λογικό και υπαρξιακό αίτημα. Αγκαλιάζει όλο τον άνθρωπο, τον παν- άνθρωπο, ο οποίος με μικρές διαφοροποιήσεις κατά εποχές στη δομή του είναι ο Ίδιος και έχει βαθειά την ανάγκη να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με το Θεό δια της συγχωρήσεως και μετανοίας.

Η χαρά στις ευχές γεννήσεως

Η χαρά για την γέννηση του νέου ανθρώπου είναι δεδομένη. Όμως και όλο το ύφος της Παλαιάς Διαθήκης, όπως και της Καινής Διαθήκης, είναι ύφος χαράς οντολογικής, χαράς χαρισματικής και όχι ρηχής, συναισθηματικής. Η Παλαιά Διαθήκη γνωρίζει α) το αρχικό σχέδιο του Θεού και β) το σχέδιο το εναλλακτικό της οικονομίας. Γι’ αυτό, ενώ θεωρεί τη δημιουργία του νέου ανθρώπου ως μέγιστο γεγονός που έχει διαχρονικές, ασύλληπτες και αιώνιες «εις αιώνας αιώνων» διαστάσεις, όμως γνωρίζει καλά η Παλαιά Διαθήκη και αποδέχεται και η Καινή Διαθήκη, ότι όλο το γεγονός της γεννήσεως συνέβη μεταπτωτικά και επιβαρύνεται ως ενιαίο το ανθρώπινο γένος με την ένοχή της παρακοής. Αυτή η ένοχή ακυρώνεται και καθαρίζεται με την υπακοή του ανθρώπου στη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, με χαρισματική πνευματική έναρξη τα δύο Μυ­στήρια του ιερού Βαπτίσματος και του αγίου Χρίσματος, που μόνο στην Αγία Ορθοδοξία μας τελούνται σωστά, και θεωρητικά και πρα­κτικά. Τα δύο Μυστήρια, Βάπτισμα και Χρίσμα, αντιστοιχούν στις δύο φύσεις του Χριστού κατά τον Άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης, γι’ αυ­τό και αλληλοπεριχωρούνται και ως δώρα χαρίζονται ακόμα και στα αρτιγέννητα βρέφη.

Επομένως και χαρά πνευματική εκφράζουν οι ευχές της γεννήσε­ως και του σαραντισμού, αλλά και κάποια λύπη για τη μεταπτωτική κατάσταση που όλοι μας κουβαλάμε (και η λεχώνα και το αρτιγέννητο). Προσπαθούμε με τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας να αποβάλουμε το σώμα και τον άνθρωπο της παρακοής και να χριστοποιηθούμε δια της προσωπικής μας ασκήσεως και των ιερών Μυστηρί­ων.

Συνοψίζοντας συμπεραίνουμε ότι το γεγονός της γεννήσεως επι­βαρύνθηκε με τη μεταπτωτική παρακοή, αφού μετά την παρακοή και έξω από τον Παράδεισο λειτούργησε η σχέση γάμος-σεξ-κυοφορία- τοκετός-γέννηση και αυτό οι ευχές εκφράζουν ως παλαιοδιαθηκική εμπειρία. Όμως με το Μυστήριο του γάμου και με τις ευχές της γεν­νήσεως και του σαραντισμού που έχουν και την εμπειρία της Χάριτος της Κ.Δ. δίνεται το χαρμόσυνο μήνυμα της γεννήσεως του ανθρώπου που προέρχεται, έστω μέσω της μεταπτωτικής λειτουργίας του γάμου, με την ευλογία του Χριστού και της Εκκλησίας, εν αναμονή μάλιστα του Βαπτίσματος και του Χρίσματος, μέσω των οποίων το νεογέννητο γίνεται και νεοφώτιστο μέλος της Εκκλησίας του Χριστού, μετέχον πλέον ως ζωντανό μέλος στα Άχραντα Μυστήρια.

Αμφισβήτηση των παλαιοδιαθηκικών ευχών του γάμου

Μια πιο σοβαρή υποτίμηση της Παλαιάς Διαθήκης διαπιστώνουμε στα πορίσματα του Δ' Λειτουργικού Συμποσίου Στελεχών των Ιερών Μητροπόλεων, το οποίο ασχολήθηκε με τα του γάμου και την ιερολογία του.

Δεν είναι βέβαια του θέματός μας να αναπτύξουμε την αμφι­σβήτηση που δημιουργούν τα πορίσματα του Συμποσίου στους απλούς και μόνο αναγνώστες, αφού, όπως αναφέρθηκε από κάποιους ακαδημαϊκούς και κληρικούς ομιλητές, από τον 16ο αιώνα και εντεύθεν ολοκληρώθηκε η ιερά Ακολουθία αρραβώνος και γάμου. Στο 8ο άρθρο του Συμποσίου προτείνεται η παράλειψη της τελευταίας ευχής του αρραβώνος και οι δύο πρώτες ευχές του γάμου. Το πόρισμα αυτό προέκυψε από αντίστοιχες εισηγήσεις ομιλητών ακαδημαϊκών θεολόγων, οι οποίοι θεώρησαν τις ως άνω αναφερθείσες ευχές παλαιοδιαθηκικές. Η σύγχρονη νοοτροπία κατ’ αυτούς δε συμφωνεί με την παρά­θεση των μνημονευόμενων πανάρχαιων ζευγαριών της Παλαιάς Δια­θήκης. Η νοοτροπία των θεολόγων ομιλητών είναι ευθυγραμμισμένη στην πράξη με την νοοτροπία των πολεμίων της Παλαιάς Διαθήκης, οι οποίοι είτε από αφέλεια, είτε από άγνοια, είτε από συγκεκριμένη σκοπιμότητα λόγω συνδέσεώς τους με διαφόρων ειδών σέκτες αρχαιονεοειδωλολατρικού τύπου, θέλουν να επιβάλουν την αίρεση μέσα στην Εκκλησία και δη σ’ αυτό το μέγα κατά Παύλο Μυστήριο που συγκεφαλαιώνει όλη τη θεανθρωπολογία της Αγίας Ορθοδοξίας μας.

Είναι εκκλησιολογική αυτή η νοοτροπία; Αν τολμήσουμε να εφαρ­μόσουμε αναγκαστικά την παραπάνω πρόταση, δηλαδή την απάλειψη των εν λόγω ευχών, θα μας κράξει ο λαός μας. Μπορεί να μη γνω­ρίζουν οι μελλόνυφοι και οι οικείοι τους τους αιώνες που θεσπίστη­καν οι παραπάνω ευχές, όμως από την εφημεριακή τριακονταετή εμπειρία μου πιστεύω ότι οι πιστοί μας, ως ορθόδοξα πραγματικά βαπτισμένοι και μυρωμένοι, διαθέτουν κριτήριο λειτουργικό, αφού ο γάμος έχει άμεση σχέση με τη ζωή τους και με την προκοπή τους. Ως ζεύγος και ως δυνάμει οικογένεια, όσο και αν δεν εκκλησιάζονται συχνά, έχουν την ευαισθησία οι ορθόδοξοι χριστιανοί να ξεχωρίζουν μια μίνι ακολουθία γάμου από την παραδοσιακή που την έχουν χιλιοακουσμένη από άλλους γάμους φίλων και συγγενών.

Άλλωστε, για να μιλήσουμε και θεολογικότερα εμείς, οι μάχιμοι εφημέριοι, αισθανόμαστε απέραντη χαρά και κατάνυξη όταν αναφέ­ρουμε στις πρώτες ευχές του γάμου τα ζευγάρια της Παλαιάς Δια­θήκης που ευλογήθηκαν από το Θεό και πρόκοψε ολόκληρη η ζωή τους. Θα γίνουμε και μείς πολέμιοι της Παλαιάς Διαθήκης όπως και οι σημερινοί νεοειδωλολάτρες - τάχα Ελληνιστές; Δεν εκτιμάμε και μείς την αρχετυπικότητα του Μυστηρίου του γάμου που έχει απλω­μένες τις ρίζες του στους παμπάλαιους αιώνες της Παλαιάς Διαθή­κης και φτάνει μέχρι σήμερα; Είναι εκκλησιολογική νοοτροπία το να αφαιρέσουμε τις ευχές αυτές, επειδή πρωτοεμφανίστηκαν το 14^ο αιώνα; Είναι λίγοι οι αιώνες αποδοχής των ευχών από εκατομμύρια πιστών που ευλογήθηκαν όπως ο Αβραάμ και η Σάρρα και μεγα­λούργησαν;

Είναι δυνατόν να κάνουμε υπακοή σε κάποιους που θέλουν την αλλοίωση του τόσο χαρισματικού Μυστηρίου με το «έτσι θέλω»; Έχου­με τελέσει χιλιάδες γάμους στην πολυάνθρωπη ενορία μας (όπως και χιλιάδες άλλοι Ιερείς φυσικά έχουν ευλογήσει χιλιάδες γάμους σ’ όλες τις μικρές και μεγάλες ενορίες τους). Ούτε ένα ζεύγος ποτέ μα ποτέ δε δυσανασχέτησε για καμιά μα καμιά ευχή του γάμου. Είναι λειτουρ­γική ανανέωση ή αναγέννηση να πάει κανείς κόντρα στο λαό; Πολ­λές φορές οι πιστοί στεναχωριούνται και μας κατηγορούν όταν συντο­μεύουμε το χρόνο του γάμου και κόβουμε (αναγιγνώσκουμε μυστικά) την τελευταία ευχή του αρραβώνος και την πρώτη μεγάλη ευχή του γάμου. Φαντασθείτε τι θα γίνει στο χριστεπώνυμο πλήρωμά μας, αν κόψουμε και τη δεύτερη θεμελιώδη ευχή του γάμου! Πιστεύω ότι ούτε και οι ανανεωτές θα αντέξουν τις αντιδράσεις του λαού μας, αν δικτατορικά προβούν στις ανανεώσεις τους.

Αξία των Τυπικών της θ. Λειτουργίας 

Υποτιμάμε βάναυσα την Παλαιά Διαθήκη όταν από τη θεία Λει­τουργία, που είναι η αποκορύφωση όλων των Ιερών Ακολουθιών και προσευχών, εξοβελίζουμε την Παλαιά Διαθήκη. Οι δύο ψαλμοί 102^ος και 145^ος που ψάλωνται ολόκληροι στην αρχή της θείας Λειτουρ­γίας, οι οποίοι ονομάζονται και Τυπικά, φέρνουν όλον το χριστοποιούμενο, κόσμο της Παλαιάς Διαθήκης μέσα στο χώρο της Μίας Αγίας Εκκλησίας. Έτσι ο ίδιος ο Κύριος με το θάνατό Του και την Ανά­στασή Του γεφύρωσε το χάσμα μεταξύ Παλαιάς και Καινής Διαθή­κης και των αντιστοίχων κόσμων τους. Ενιαία η Εκκλησία των τέ­κνων του Χριστού της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης μέσω των δύο παραπάνω ψαλμών εκφράζει την απέραντη ευγνωμοσύνη των πι­στών για τις άπειρες ευεργεσίες του εν Τριάδι Θεού. Απίστευτη και μοναδική λαμπρότητα δίνει η παρουσία των Τυπικών στη θεία Λει­τουργία, που όταν παραλείπονται χάνει πραγματικά το εκκλησία­σμα μια τόσο δυνατή ευκαιρία δοξολογίας προς τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, το χορηγό πάσης χαράς, ευλογίας, δημιουργίας και αιώνιας ζωής.

Κοσμικότητα χωρίς Παλαιά Διαθήκη 

Όταν αφήνουμε την ψυχή μας πεινασμένη και διψασμένη από το ζωντανό και χαρισματικό λόγο του Θεού, το λόγο της Παλαιάς Δια­θήκης, ο οποίος αποτελεί ένα πολύ ευρύχωρο αγωγό της θείας Χάριτος, δεν παραχωρούμε δικαιώματα στο κοσμικό πνεύμα και στο κο­σμικό φρόνημα;

Αν ως άτομα θρησκευόμενα και ως σύνολο θρησκευόμενο είχαμε σταθεροποιήσει μια ορθόδοξη αυθεντική πνευματικότητα, θα επιθυ­μούσαμε να αποκτήσουμε μερίδιο κοσμικής δόξης, μετέχοντας κενόδο­ξα στους αναβιώνοντες την νεοεποχίτικη αρχαιοελληνική ειδωλολα­τρία επικείμενους Ολυμπιακούς αγώνες; Αν πράγματι είχε διαφωτίσει το νου μας και την ψυχή μας η άκτιστη Χάρη του Λόγου του Θεού, και της Παλαιάς Διαθήκης, δεν θα επιδιώκαμε με ένθερμο προφη­τικό και αποστολικό ζήλο να τελεσθεί ο ορθόδοξος εγκαινιαστικός Αγιασμός στην έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων; Πληροφορούμαστε ότι διστάζουν ή ντρέπονται oι υπεύθυνοι Εκκλησιαστικοί να προτεί­νουν κάτι τέτοιο, μήπως θεωρηθούν αναχρονιστές. Μακάρι η πληρο­φορία μας να είναι εντελώς ψευδής. Γιατί, τέλος, να έχουμε τόσο άγχος να μαζέψουμε εθελοντές, αφού οι πάντες γνωρίζουν τα τεράστια διακινούμενα και διαπλεκόμενα οικονομικά οφέλη στους επιτήδειους του εθελοντισμού και καθόλου στους εθελοντές; Δεν προκαλείται έτσι το φιλότιμο και η νοημοσύνη του έχοντος κοινό νου νεοέλληνα;

Αντί επιλόγου

Επιτρέψατέ μου, αντί επιλόγου, μια προσωπική δημόσια εξομο­λόγηση και εμπειρία άμεσα σχετιζόμενη με τα προαναφερθέντα.

Πολλοί από σάς γνωρίζετε ίσως την οικογενειακή μου, οικονομία Χριστού, περιπέτεια. Τα σαρκικά μου παιδιά σε ηλικίες 1, 3, 5 και 6 ετών έμειναν ορφανά από τη μητέρα. Εύκολα αντιλαμβάνεσθε τη σω­ρεία των επιγενόμενων προβλημάτων. Τα πιο οδυνηρά ήταν τα ψυχο­λογικά, που φαίνονταν για χρόνια λίαν αδυσώπητα και αξεπέραστα.

Σ’ αυτήν την καταιγίδα μπλέχτηκε και η γιαγιά, η μητέρα της μητέρας. Άνθρωπος ολίγων γραμμάτων, του Δημοτικού Σχολείου, με γεμάτη όμως την πνευματική της φαρέτρα από τον πλούτο της Παλαιάς Διαθήκης, τον οποίο παλαιοδιαθηκικό πλούτο είχε φιλόπονα καταθέ­σει στην ψυχή της γιαγιάς ο άριστος, ταπεινός και διδακτικότατος πνευματικός της πατέρας. Η γιαγιά κάθε βράδυ διηγείτο από στή­θους διάφορες ιστορίες της Παλαιάς Διαθήκης, της οποίας το περιε­χόμενο κατείχε όσο ελάχιστοι θεολόγοι, ενίοτε δε και κάποιες Ιστορί­ες της Καινής. Όταν τα παιδιά έκλειναν τα μάτια τους, η γιαγιά κου­ρασμένη από τον κόπο της ημέρας, σταματούσε την συναρπαστική της διήγηση. Τα παιδιά, ενώ είχαν μισοκοιμηθεί, πετάγονταν και της ζητούσαν να συνεχίσει. Η γιαγιά συνέχιζε επί χρόνια να προσφέρει από την ανεξάντλητη μνήμη της και να ξετυλίγει τους θησαυρούς της χάριτος στις τρυφερές ψυχές των τραυματισμένων παιδιών. Η Παλαιά Διαθήκη, διαπιστώσαμε όλοι οι γύρω συγγενείς κάποια στιγμή, είχε γίνει βάλσαμο θείας παρηγοριάς, φάρμακο και τελική οριστική ίαση.

Δεν είναι εγκληματικό, εγκληματικότατο να εγκαταλείπουμε εμείς σήμερα τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας και όλη την επερχόμενη νέα γενιά στα νύχια και στα δόντια του νοητού δράκοντος, που μέ­σα στα σπίτια και σ’ όλη γενικά την κοινωνία φέρνει η τηλεόραση, που όλο και περισσότερο απειλητικά απλώνει τα πλοκάμια της ως πανίσχυρος άμβωνας της Νέας Εποχής;

Δεν είναι έγκλημα να περιθωριοποιούμε είτε θεσμικά είτε ανεπί­σημα, σκόπιμα, ή από αμέλεια, άμεσα ή έμμεσα, όπως παραπάνω ανα­πτύξαμε, τους θησαυρούς της Παλαιάς Διαθήκης, ενώ κατορθώματα, ενώ θαύματα, μπορούμε να επιτελέσουμε με την άκτιστη Χάρη της;

 

 

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΝΕΟΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ

Δωδεκαθεϊσμός -Υποτίμηση Παλαιάς Διαθήκης - Ολυμπιακοί Αγώνες

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 25-27 ΜΑΙΟΥ 2003

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2004

 

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον      www.egolpion.com

22  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Read more: http://www.egolpion.com/ypotimisi_pd.el.aspx#ixzz2oZAGDCGz