Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ: Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ «ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ»

Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ:

Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ

«ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΕΩΣ»

Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σπηλιοπούλου

Τα τελευταία χρόνια όλο και συχνότερα, όλο και από περισσότερους ιερείς τελείται η λεγομένη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Η τέλεση της Λειτουργίας αυτής και η ξαφνική της εμφάνιση στη ζωή της Εκκλησίας μας αφ’ ενός μεν καταδεικνύει το εκκοσμικευμένο πνεύμα που διακατέχει πολλούς κληρικούς και αφ’ ετέρου εξυπηρετεί κατά τον καλύτερο τρόπο, τα σχέδια των «ανανεωτών» της Λειτουργικής μας ζωής, των αυτοκλήτων σωτήρων της Εκκλησίας. Το σχέδιο είναι απλό: η Λειτουργία αυτή «βαπτίζεται» από τους ανανεωτές ως «αρχαιοπρεπής». Όταν όμως τελείται, τελείται με τον τρόπο που οραματίζονται οι «ανανεωτές», οπότε ο πιστός λαός, ο οποίος μάλιστα ενθουσιάζεται με την πρωτοτυπία και τα εφέ, συμπεραίνει, εντελώς εσφαλμένα, ότι ο συγκεκριμένος τρόπος τελέσεως είναι ο «αρχαιοπρεπής» και άρα ο παραδοσιακός. Αυτό έχει ως συνέπεια να ζητά από τους Ιερείς να λειτουργούν έτσι και όταν τελούν τις Λειτουργίες των αγίων Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Βασιλείου. Είναι, όμως, όντως έτσι τα πράγματα; Μπορεί ο καθένας να τελεί όποια Λειτουργία θέλει και όπως θέλει; Ας το δούμε αναλυτικά.

ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην υποσημείωσή του στον 32^ο κανόνα της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, μας παρέχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία σχετικά με το πόσο «κανονική», πόσο σύμφωνη δηλαδή με τους Ιερούς Κανόνες και άρα πόσο δεκτή η όχι, είναι η Λειτουργία αυτή. Μολονότι, λοιπόν, ο άγιος λέει ότι η Λειτουργία αυτή «είναι δεκτή», λέει όμως επίσης ότι «ηπράκτησε». Λίγο μάλιστα πιο κάτω ομολογεί ότι κατά τον Μανουήλ Μαλαξό η Λειτουργία αυτή ηπράκτησε από τους καιρούς του Μ. Βασιλείου. Γιατί, λοιπόν, η ξαφνική προσπάθεια επαναφοράς μιας Λειτουργίας την οποία η Εκκλησία απέρριψε;

Προφανώς για υπόπτους λόγους. Ας σημειώσουμε εδώ ότι στη χώρα μας η Λειτουργία αυτή τελέστηκε για πρώτη φορά το 1894 από τον Μητροπολίτη Ζακύνθου Διονύσιο Λάτα, στην τελετή ενηλικιώσεως του διαδόχου Κωνσταντίνου. Τελέστηκε συνεπώς ως ένα εκκλησιαστικό υπερθέαμα ενώπιον των παρευρισκομένων «γαλαζοαίματων». Για τους ίδιους όμως λόγους, για τον εντυπωσιασμό δηλαδή των πιστών, τελείται και σήμερα και γι’ αυτό οσάκις τελείται διαφημίζεται και δεόντως.

Ο άγιος Νικόδημος χρησιμοποιεί και τη μαρτυρία του Βαλσαμώνος, στον οποίο βασίστηκε για την συγγραφή του «Πηδαλίου». Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Βαλσαμών για τη Λειτουργία αυτή, όταν ερωτάται από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μάρκο αν οι Λειτουργίες που λέγεται ότι εγράφησαν από τους Αποστόλους Μάρκο και Ιάκωβο είναι δεκτές:

Ο Απόστολος Παύλος, απαντά ο Βαλσαμών, γράφοντας προς τους Κορινθίους λέει «αδελφοί παρακαλώ υμάς, δι’ ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοί, και εν τη αυτή γνώμη». Λέμε ,λοιπόν, πως ούτε από συνοδικό κανόνα μάθαμε για Λειτουργία του Μάρκου, μόνο δε ο 32^ος της εν Τρούλω λέει πως έχει συντεθεί Λειτουργία υπό του αγίου Ιακώβου. Όμως, ο 85^ος των αγίων Αποστόλων και ο 39^ος της εν Λαοδικεία, απαριθμώντας τα βιβλία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης και τα αποστολικά, δεν αναφέρουν Λειτουργία του αγίου Ιακώβου η του αγίου Μάρκου. Αλλά και η Καθολική Εκκλησία του Οικουμενικού Θρόνου δεν τις γνωρίζει καθόλου. Νομίζουμε λοιπόν, καταλήγει ο Βαλσαμών, ότι δεν είναι δεκτές διότι και αν ακόμα έχουν γραφεί, περιέπεσαν σε πλήρη απραξία όπως κι άλλα πολλά. Αυτό φαίνεται από τον 85^ο των αγίων Αποστόλων και τον 2^ο της εν Τρούλω. Ο μεν αποστολικός ορίζει για τις δύο επιστολές του Κλήμεντος και τις διαταγές των οκτώ βιβλίων αυτού να αναγινώσκονται αλλά να μη δημοσιεύονται, για τα μυστικά που περιέχουν, ο δε 2^ος της εν Τρούλω θέλει ούτε να αναγινώσκονται εξ αιτίας των νοθεύσεων από τους ετεροδόξους. Γι’ αυτό οφείλουν όλες οι τοπικές Εκκλησίες να ακολουθούν το παράδειγμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου και να ιερουργούν κατά τις παραδόσεις των Πατέρων Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Βασιλείου του Μεγάλου. Διότι λέει το 51^ο κεφάλαιο του 1^ου τίτλου, του 2^ου βιβλίου των βασιλικών[1] ότι για όσα θέματα δεν υπάρχει νόμος να ακολουθείται η παράδοση της Νέας Ρώμης»[2]. (ελεύθερη απόδοση)

Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: αν η Λειτουργία αυτή δεν έγινε δεκτή, λόγω νοθεύσεώς της από χέρια ετεροδόξων, το 12^ο αιώνα - τότε έζησε ο Βαλσαμών - πόσο πιο άδεκτη καθίσταται σήμερα και πόσο πιο νοθευμένη πρέπει να θεωρείται; Εξ άλλου ο Βαλσαμών μας παρέχει και μια άλλη σχετική πληροφορία στην ερμηνεία του στον 32^ο κανόνα της εν Τρούλω όπου λέει : «σημείωσαι, ότι από μόνο του παρόντος κανόνος φαίνεται την θεία ιεροτελεστίαν παραδοθήναι και υπό του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, πρώτως επισκοπεύσαντος της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, ήτις τέως παρ’ ημίν ουδέ ευρίσκεται, ουδέ γιγνώσκεται ως απρακτήσασα»[3] (η υπογράμμιση δική μας). Στη συνέχεια μάλιστα μας δίνει την πολυτιμότατη πληροφορία πως όταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας βρέθηκε στην Πόλη και ζήτησε να τελέσει την Λειτουργία του Μάρκου δεν το έπραξε «αρκεσθέντων πάντων τη καταθέσει και μόνη του Πατριάρχου, ειπόντος μηκέτι τούτο ποιήσαι[4]». Ιδού η Παράδοση της Εκκλησίας, ιδού εκκλησιαστικοί άνδρες. Ο ένας Πατριάρχης αρνείται την «ανανέωση» χωρίς το κόμπλεξ να χαρακτηριστεί φανατικός και χωρίς να υποχωρήσει για λόγους ψευδοευγένειας και ψευδοταπείνωσης και ο άλλος υπακούει ταπεινά χωρίς αμφισβητήσεις και ψευτοεπιχειρηματολογία, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αξιοσημείωτη πάντως είναι η αμφιβολία που υπάρχει και στα δύο παραπάνω κείμενα σχετικά με τους συγγραφείς των Λειτουργιών Μάρκου - Ιακώβου. Ποια είναι, όμως, τα «εκσυγχρονιστικά» η «αρχαιοπρεπή» σημεία της Λειτουργία του αγίου Ιακώβου;

ΘΕΣΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

Τη Λειτουργία αυτή συνηθίζουν να τελούν όχι πάνω στην καθιερωμένη και καθαγιασμένη αγία Τράπεζα, αλλά σε ένα τραπέζι που τοποθετείται στη μέση του Ναού. Η πράξη αυτή είναι αντίθετη ασφαλώς με την Ιερά Παράδοσή μας και τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας. Είναι όμως μακροχρόνιο αίτημα μερικών δυτικοσπουδασμένων «καθηγητών», κληρικών και λαϊκών (π.Βασίλειος Θερμός[5], π.Δημήτριος Τζέρπος[6], κος Πέτρος Βασιλειάδης[7] κ.α), που επίμονα ζητούν την κατάργηση του τέμπλου και συνεπώς την διάκριση του Ιερού Βήματος.

Ο 69ος όμως Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου ξεκαθαρίζει ότι το άγιο Βήμα είναι προορισμένο μόνο για τους κληρικούς. Ο άγιος Νικόδημος, μάλιστα, στη 1^η του υποσημείωση στον παραπάνω Κανόνα προτρέπει: «εντεύθεν ας παρακινηθούν οι ιερείς και πνευματικοί να αποκόψουν την παράνομον συνήθειαν, όπου επικρατεί εις πολλούς τόπους, το να εισέρχωνται λέγω, λαϊκοί μέσα εις το άγιον βήμα, ήτις [συνήθεια] μη διακρίνουσα ιερείς από λαϊκούς, κάμνει να πίπτουν οι λαϊκοί υποκάτω εις την ποινήν του βασιλέως Άχαζ…»[8]. Αν με την είσοδο των λαϊκών στο άγιο Βήμα καταργείται η διάκριση των χαρισμάτων, πόσο πιο εύκολα μπορεί να πει κανείς ότι καταργείται με την ολοκληρωτική εξαφάνιση της διάκρισης του Βήματος, την ισοπέδωση του τριμερούς Ναού, που από την Παλαιά Διαθήκη υφίσταται, και την παροχή δυνατότητος σε όλους, άνδρες, παιδιά και γυναίκες, να βλέπουν από απόσταση αναπνοής όσα ο Θεός έδωσε στους ιερείς να τελούν;

Κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης «το μεν άγιο βήμα τα άγια των αγίων εικονίζει, τα υπεράνω των ουρανών και αυτόν τον ουρανόν,۠ η δε αγία τράπεζα τον θρόνον του Θεού και την Ανάστασιν του Χριστού και το σεβάσμιον μνήμα…»[9]. Και συνεχίζει «όταν δε ιεροτελώμεν έσωθεν του ναού και μάλιστα την φρικτήν ιερουργίαν, τότε το μεν θυσιαστήριον τύπον έχει ουρανού, ο δε ναός τα περίγεια σημαίνει…»[10]. Το τέμπλο υπάρχει στην Ορθόδοξη Εκκλησία με την σημερινή μορφή από τον 5^ο κιόλας αιώνα, ενώ πολύ νωρίτερα υπήρχε ως χαμηλό τέμπλο. Σκοπός του δεν είναι απλώς να κρύψει αλλά έχει πολύ βαθύ θεολογικό χαρακτήρα αφού διδάσκει τους πιστούς ότι ο Χριστός δεν επιδεικνύεται αλλά μετέχεται, ότι η Θεία Λειτουργία δεν είναι θέαμα αλλά μετοχή.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναφέρουμε, για να φανεί πόσο απομακρυσμένη από την Ιερά Παράδοση και πόσο αθεολόγητη είναι η κατάργηση του Βήματος, ότι από πολύ νωρίς όχι μόνο υπήρχε το τέμπλο, αλλά και ότι μετά την Μεγάλη Είσοδο έκλειναν τα Βημόθυρα, παράδοση που τηρείται μέχρι και σήμερα στο Άγιον Όρος, σε άλλες μονές, και σε μερικές ενορίες. Τηρείται επίσης σε όλες τις ενορίες κατά την τέλεση της Προηγιασμένης Θείας Λειτουργίας τη Μ. Τεσσαρακοστή. Kλείονται δε τα βημόθυρα ώστε, κατά τον άγιο Χρυσόστομο, «όταν ίδης ανελκόμενα τα αμφίθυρα, τότε νόμισον διαστέλλεσθαι τον ουρανόν άνωθεν, και κατιέναι τους αγγέλους»[11]. Οι πιστοί, λοιπόν, προετοιμάζονται για την ώρα της Αποκαλύψεως, για την ώρα που θα εμφανισθεί ο Χριστός στην Πύλη και θα τους καλέσει σε κοινωνία.

Δυστυχώς όμως, και αν ακόμα η Λειτουργία του Ιακώβου τελεσθεί επί της κανονικής Αγίας Τραπέζης η θέση της δεν παραμένει η ορθή και παραδεδομένη αλλά αντιστρέφεται, ώστε ο λειτουργός ιερεύς να κοιτά προς τον λαό, όπως γίνεται και στους παπικούς. Η πράξη αυτή μας ανάγει απ’ ευθείας στην προ του Μυστηρίου του Βαπτίσματος τέλεση των εξορκισμών, όπου ο ανάδοχος αποτάσσεται το Σατανά και όλες του τις ενέργειες στρεφόμενος προς την Δύση και συντάσσεται με το Χριστό, εκπροσωπώντας το νήπιο, στρεφόμενος προς την Ανατολή. Η Εκκλησία τοποθετεί τον Διάβολο στη Δύση. Δυστυχώς προς τη Δύση στρέφεται και ο καινοτόμος Λειτουργός της Λειτουργίας του Ιακώβου, και όχι προς τον Χριστό. Ο Χριστός, ως ο ΗΛΙΟΣ της Δικαιοσύνης που έρχεται για να φωτίσει και θερμάνει, «τοποθετείται» στην Ανατολή και αυτό είναι παράδοση αποστολική, όπως φαίνεται από τον λόγο του Μ. Βασιλείου «Περί του Αγίου Πνεύματος» όπου λέει ότι «τούτου χάριν πάντες μεν ορώμεν κατά ανατολάς επί των προσευχών, ολίγοι δε ίσμεν ότι την αρχαία επιζητούμεν πατρίδα, τον παράδεισον, ον εφύτευσεν ο Θεός εν Εδέμ, κατά ανατολάς»[12]. Όταν, βέβαια, καταπατούμε τόσο μακραίωνες παραδόσεις για να «καταξιωθούμε» στα μάτια του κόσμου, όταν το μόνο που μας απασχολεί είναι η αυτοπροβολή, τότε σίγουρα πρέπει προς τη Δύση να στρεφόμεθα, διότι μόνον ο άρχοντας αυτής μπορεί να ικανοποιήσει τέτοιες ανάγκες. Ο Χριστός μας έχει ξεκαθαρίσει ότι «ει ο κόσμος υμάς μισεί γινώσκεται ότι εμέ πρώτον μεμίσηκε. Ει εκ του κόσμου ήτε, ο κόσμος αν το ίδιον εφίλει»(Ιωάν. ΙΕ, 18)

ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΕΥΧΩΝ^[13]

Μια άλλη καινοτομία, ζητούμενη από τους ανανεωτές, που εισάγεται με την «αρχαιοπρεπή» Λειτουργία του Ιακώβου είναι η εις επήκοον του λαού ανάγνωση των μυστικών ευχών της Θ. Λειτουργίας. Ακόμα και κληρικοί που διαβάζουν μυστικώς τις ευχές στη Θ. Λειτουργία, κατά την τέλεση της Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου παρασύρονται από την πρωτοτυπία και απαγγέλουν τις ευχές για να συγκινηθεί και εντυπωσιαστεί περισσότερο ο κόσμος. Οι ευχές όμως της Λειτουργίας διαβάζονταν μυστικώς από τον πρώτο αιώνα μέχρι και σήμερα.

Ο άγιος Νεκτάριος στη μελέτη του «Περί των ιερών μνημοσύνων» φανερώνει τη μυστική ανάγνωση των ευχών παραπέμποντας στον άγιο Διονύσιο, μαθητή του Αποστόλου Παύλου. «Τας μυστικάς ευχάς και ευλογίας, τας επικλήσεις τας αγιαστικάς και τελειωτικάς των μυστηρίων εξ αγράφου παραδόσεως εν τω Ζ΄ Κεφαλαίω της εκκλησιαστικής ιεραρχίας λέγει είναι – τας δε τελεστικάς επικλήσεις ου θεμιτόν εν γραφαίς εφερμηνεύειν, ούτε το μυστικόν αυτών, η τας ενεργουμένας εκ Θεού δυνάμεις, εκ του κρυφίου προς το κοινόν εξάγειν, αλλ’ ως η καθ’ ημάς ιερά παράδοσις έχει, ταις ανεκπομπεύτοις μυήσεσιν αυτάς εκμαθών»[14]. Από τον αρχαιότατο άγιο Διονύσιο μέχρι τον σύγχρονο άγιο Νεκτάριο η Εκκλησία δεν συζητούσε το θέμα της αναγνώσεως των ευχών, διότι η μυστική ανάγνωση ήταν αυτονόητη, αφού όλοι σέβονταν αυτό που παρέλαβαν από τους προηγουμένους με απλότητα και ταπείνωση χωρίς να το κρίνουν και να πολυπραγμονούν.

Ο άγιος Νικόδημος, στο Πηδάλιο λέει ακριβώς τα ίδια παραπέμποντας και αυτός στον άγιο Διονύσιο και συμπεραίνει ότι «…όθεν η πράξις της Εκκλησίας αείποτε μυστικώς, και ουχ εκφώνως, ως τα κυριακά λόγια, αναγινώσκουσα τας ευχάς ταύτας, την σιωπημένην και άγραφον και μυστικήν ταύτην παράδοσιν αινίττεται»[15]. Ακόμα και ο άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας, στην ερμηνεία του στη Θεία Λειτουργία, λέει ότι «ο ιερεύς ένδον ευχήν ποιείται ησυχή και καθ’ εαυτόν»[16], «υποχρεώνοντας» τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης να θαυμάσει την αρτιότητα της Ιεράς Παραδόσεως και να πει: «βλέπεις πόσο θαυμαστή είναι η τάξις και ότι ως δια μεσίτου του ιερέως, όστις εύχεται ένδον μυστικώς, αναφέρονται αι δεήσεις του λαού προς τον Θεόν»[17];.

Ο άγιος Συμεών, βέβαια, αναφέρει και ένα άλλο αμέτρητο πλήθος μαρτυριών για τις μυστικές ευχές όχι μόνο στη Θεία Λειτουργία αλλά σε όλες τις ακολουθίες και τα μυστήρια όπως για την πρώτη ευχή του Βαπτίσματος (ο αρχιερεύς τότε καθ’ εαυτόν προσευχόμενος»[18]), για την δεύτερη ευχή του ευχελαίου (« Μετ’ αυτήν και άλλη δευτέρα μυστικώς»[19]), για την ευχή της κεφαλοκλισίας ( «κλίνωμεν τας κεφαλάς, εις σχήμα δουλείας και ικεσίας…Δια τούτο και επεύχεται μετ’ ευλαβείας και σιωπής συστελλόμενος και φοβούμενος, εν ω ομιλεί και μεσιτεύει προς τον Θεόν…»[20] ), για την ακολουθία της Τριθέκτης, η οποία «τύπον αποσώζει της καθολικής μεγάλης ιεράς λειτουργίας έως την μεγάλην είσοδον»[21] ( στο σχεδιάγραμμά της συνεχώς επαναλαμβάνει την φράση «ο ιερεύς μυστικώς»).

Τέλος, ο Μ. Βασίλειος, στον Περί του Αγίου Πνεύματος λόγο του, υπεραμυνόμενος των αγράφων, αποστολικών παραδόσεων, καταρρίπτει τον ανόητο ισχυρισμό ότι το «μυστικώς» αναφέρεται στην «μυστική βίωση» και όχι στον τρόπο αναγνώσεως. Απαντώντας, λοιπόν, στο υπό πολλών τεθέν ερώτημα από που παραλάβαμε μερικές αποστολικές παραδόσεις απαντά αναρωτόμενος «ουκ εκ της αδημοσιεύτου ταύτης και απορρήτου διδασκαλίας, ην εν απολυπραγμονήτω και απεριεργάστω σιγή οι πατέρες ημών εφύλαξαν, καλώς εκείνοι διδαγμένοι, των μυστηρίων τα σεμνά σιωπή διασώζεσθαι; Α γαρ ουδ’ εποπτεύειν έξεστι τοις αμυήτοις, τούτων πως αν εικός την διδασκαλίαν εκθριαμβεύειν εν γράμμασιν; Ούτος ο λόγος της των αγράφων παραδόσεως, ως μη καταμεληθείσαν των δογμάτων την γνώσιν ευκαταφρόνητον γενέσθαι τοις πολλοίς δια συνήθειαν»[22]. Ένας Μέγας Βασίλειος, αισθάνεται τη συνέχεια της Εκκλησίας και την ανάγκη να υπακούσει και να σεβασθεί όσα παρέλαβε, σε αντίθεση με τους σημερινούς πολύ μικρούς «βασιλείους», σε αντίθεση με τους επιδόξους «ανανεωτές» της Λατρείας μας, οι οποίοι όλα τα περιεργάζονται, όλα τα αμφισβητούν, τίποτα δεν τους αναπαύει και τίποτα δεν υιοθετούν.

Τέλος ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος καταρρίπτει το περί «μυστικής βιώσεως» φέροντας ως υπόδειγμα προσευχής την προφήτιδα Άννα, μητέρα του προφήτου Σαμουήλ, λέγοντας ότι «τούτο γαρ εστι μάλιστα ευχή όταν ένδον αι βοαί αναφέρονται. Τούτο μάλιστα ψυχής πεπονημένης, μη τω τόνω της φωνής, αλλά τη προθυμία της διανοίας την ευχήν επιδείκνυσθαι. Ούτω και Μωϋσής ηύχετο, διο και μηδέν αυτού φθεγγομένου, φησίν ο Θεός τι βοάς προς με; Ο δε Θεός προ ταύτης των ένδοθεν κραζόντων ακούει»[23]. Μάταια φωνάζουν, λοιπόν τις ευχές μερικοί ιερείς και μάλιστα τόσο δυνατά ώστε, και με τη χρήση της τεχνολογίας, να ακούν τις ευχές της Θείας Λειτουργίας όχι μόνον οι λαϊκοί που μετέχουν στην Λειτουργία αλλά και αλλόπιστοι, και άνθρωποι που κοιμούνται η βρίσκονται σε καθημερινές ανάρμοστες προς την ιερότητα της Θ. Λειτουργίας ασχολίες, μέσω του Ραδιοφώνου και των μεγαφώνων. «Ο Θεός των ένδοθεν κραζόντων ακούει».

Οι πιστοί εκατοντάδες χρόνια τώρα βιώνουν το Θαύμα της Θείας Λειτουργίας, διδαγμένοι από τις Ασώματες δυνάμεις, σιωπηλά, «καθώς και οι Άγγελοι ασωμάτως μεταδίδονται αλλήλοις την Θείαν γνώσιν και ομιλούσιν επίσης νοερώς χωρίς γλώσσης[24]», βιώνουν δηλαδή ως Σώμα Χριστού την Λειτουργία, ως πρόσωπα και όχι ως άτομα που προσπαθούν καθένας μόνος του να κατανοήσει με το μυαλό τα τελούμενα. Δεν μένουν αποσπασμένοι από το Σώμα, αφοσιωμένοι στο βιβλιαράκι τους και «παρακολουθώντας», όπως διδάσκουν οι χριστιανικές οργανώσεις, αλλά αφήνονται καλύτερα στην συμμετοχή εκ βάθους καρδίας.

Ο άγιος Μάρκος Εφέσου αναφέρει για τις εκφωνήσεις των ιερέων κάποια στοιχεία που δεν αφήνουν το παραμικρό περιθώριο σε όσους θέλουν να υποτιμήσουν την συμμετοχή του λαού στη Λατρεία. «Εικονίζει, λοιπόν, η φωνή του ιερέως εις τους δεομένους μιαν απόκρισιν θείαν και προξενεί πληροφορίαν βεβαίας ελπίδος εις την ψυχήν των νοούντων. Κοινωνεί δε τρόπον τινά εις τον ίδιον καιρόν ο ιερεύς των ωδών και δεήσεων ημών δια της εκφωνήσεως, και ημείς ομοίως κοινωνούμεν των ευχών αυτού δίδοντες ακρόασιν με σιγήν εις τας εκφωνήσεις και προσεπιφωνούντες και ημείς καν το αμήν»[25].

Συνοψίζοντας, λοιπόν, συνοψίζουμε το του Μ. Βασιλείου ότι «ουδέ γαρ όλως μυστήριον το εις δημώδη και εικαίαν ακοήν έκφορον»[26] και το «μανιφέστο» του ιερού Χρυσοστόμου «δέχομαι τα ειρημένα, ου πολυπραγμονώ τα σεσιγημένα, κατανοώ τα αποκαλυφθέντα, ου περιεργάζομαι τα συγκεκαλυμμένα,۬ δια τούτο γαρ συγκεκάλυπται»[27].

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Αγνοώντας όμως οι επίδοξοι «ανανεωτές» όλα τα παραπάνω ισχυρίζονται ακριβώς ότι στην Λειτουργία του Ιακώβου ο λαός μετέχει καλύτερα επειδή ακριβώς βλέπει και ακούει τα πάντα. Εξυπηρετεί συνεπώς και σ’ αυτό το σημείο τους της «λειτουργικής αναγεννήσεως», οι οποίοι εκτός των άλλων ζητούν και την μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού στη Λειτουργία εννοώντας, μαζί με την ακρόαση και εποπτεία των πάντων, την συμψαλμωδία. Άλλη μια προτεσταντικογενής παρανόηση!

Το παραμύθι της μη συμμετοχής του λαού προσβάλλει τον ίδιο τον ευλογημένο λαό του Θεού. Η συμμετοχή του λαού δεν εκλαμβάνεται από τους αγίους Πατέρες ως συλλειτουργία και συμψαλμωδία που συμβαδίζει μεν με την προτεσταντίζουσα «γενική ιερωσύνη», αλλά ως εκούσια μετοχή εκάστου μέλους του Σώματος, ως ανάπτυξη και καλλιέργεια του ειδικού χαρίσματός του. Και αυτό είναι το ακριβώς αντίθετο από την συμψαλμωδία.

«Οι μεν ιερείς, άμα αρχίσωσι τους Θείους ύμνους έσωθεν του ιερού βήματος, τα περί τον Θεόν πρώτας τάξεις των Αγγέλων εικονίζουσιν, οι δε διάκονοι με τους αναγνώστας και υμνωδούς, οι οποίοι κατά την τάξιν διαδέχονται τους Θείους ψαλμούς και τας ιεράς Γραφάς την μέσην χορείαν των ουρανίων ταγμάτων εμφαίνουσι. όλος δε ο λαός, ευσεβής ων και ορθός κατά την πίστιν ενώνεται εξ ιδίας προαιρέσεως ψυχής με τους μελωδούντας και ζητά από του Θεού έλεος»[28]. Ιδού το κριτήριο για τη συμμετοχή η μη του λαού: Η προαίρεση για συμμετοχή σ’ αυτό που ο ψάλτης ως εκπρόσωπος του λαού ζητεί, και όχι η συμψαλμωδία. Η τράπεζα της Θείας Λειτουργία «γέμει» και όποιος θέλει απολαμβάνει της πνευματικής τροφής στο μέτρο που θέλει και βιώνει κατά το μέτρο της πνευματικής του καταστάσεως και την επιθυμία του. Απόλυτο πνεύμα ελευθερίας!

Ο άγιος Συμεών όμως και πάλι μας εξηγεί γιατί η συμψαλμωδία αντίκειται στην λειτουργία του Σώματος της Εκκλησίας και στη διάκριση των χαρισμάτων του Σώματος. «Επειδή μιμείται η Εκκλησία των άνω αγγέλων την ευταξίαν, δια τούτο καθώς και εκείνοις είναι διάφορος η τάξις και ο βαθμός, και οι πρώτοι μεν τη τάξει αμέσως μετέχουσι του Θείου Φωτός, οι δεύτεροι δε δια των πρώτων και οι τελευταίοι δια των μέσων, καθώς ερμηνεύει ο σοφός εις τα Θεία Διονύσιος. ομοίως και εις την Εκκλησίαν ο μεν ιεράρχης αμέσως εις ιεράν προσεγγίζει τράπεζαν, οι δε ιερείς και οι λειτουργοί δια μέσου αυτού του αρχιερέως, δια δε των ιερέων και λειτουργών μετέχουσι και οι λαϊκοί της φρικτής κοινωνίας και των ιερών ύμνων[29]» (δική μας υπογράμμιση). Και διδάσκει ο άγιος Συμεών ότι «δια τούτο και έκαστος πρέπει να φυλάξη την τάξιν, καθώς και ο Παύλος παραγγέλει λέγων, έκαστος εν η εκλήθη τάξει εν αυτή μενέτω, δια να ευρίσκεται περισσότερον εις αυτόν το θεμέλιον των αρετών, η ταπείνωσις, η οποία και εις τους αγγέλους είναι και εν τω μέλλοντι θέλει είναι»[30]. Τι κάνουν, λοιπόν, όσοι προπαγανδίζουν μια υποτιθέμενη ενεργώτερη συμμετοχή του λαού; Ό,τι έκαναν και οι φεμινίστριες: ξεσηκώνοντας τον λαό να διεκδικήσει ανύπαρκτα δικαιώματα τον οδηγούν στην υπερηφάνεια και έτσι η Λατρεία αντί για σωτήρια καταντά μοιραία. Οδηγούν τους ανθρώπους σε μια εωσφορική πτώση και τίποτα άλλο.

ΤΡΟΠΟΣ ΜΕΤΑΛΗΨΕΩΣ

Ως προέκταση της δήθεν ενεργότερης συμμετοχής του λαού στην Θεία Λειτουργία του αγίου Ιακώβου έγινε συνήθεια οι πιστοί να κοινωνούν όπως οι ιερείς, να λαμβάνουν δηλαδή ξεχωριστά το Σώμα και ξεχωριστά το Αίμα του Κυρίου. Πολλές δε φορές οι πιστοί λαμβάνουν και με το χέρι τον άγιο Άρτο. Ο τρόπος όμως αυτός μεταδόσεως, εκτός του ότι αποκλείει φυσικά τα μικρά παιδιά από την Θεία Κοινωνία, εκτός του ότι αποτελεί καινοτομία ανεπίτρεπτη, είναι και ιδιαιτέρως επικίνδυνος αφού ο λαός μας δεν έχει συνηθίσει, και καλώς δεν έχει συνηθίσει, να κοινωνά έτσι. Πειραματιζόμαστε και «παίζουμε» εν ου παικτοίς.

Ο άγιος Συμεών λέει σχετικά ότι « ο δε αρχιερεύς δίδει εις τους προσελθόντας δια της λαβίδος την Μετάληψιν, κατά την οπτασίαν και τούτο του Ησαΐου. Επειδή δεν πρέπει όλοι να μετέχωσι, ως είπομεν, αμέσως των Θείων και φρικτών, αλλά πρέπει εις τα θεία να ευλαβώμεθα και να συστελώμεθα…»[31] και ότι «οι λοιποί δε έξω του βήματος κοινωνούσιν, ούτε εις τας χείρας τον Θείον άρτον λαμβάνουσι ως υποκείμενοι εις την τάξιν, επειδή είναι του εσχάτου βαθμού και αν ήθελον τους υπερέχει κατά την αρετήν»[32] μιλώντας για τους υποδιακόνους, αναγνώστες και λαϊκούς.

Η εξήγηση όμως της εισαγωγής αυτού του καινοφανούς τρόπου μεταλήψεως έρχεται από το στόμα του π. Δημητρίου Τζέρπου, λειτουργιολόγου, υπερμάχου της «λειτουργικής αναγεννήσεως» και συνεπώς και της Λειτουργίας του Ιακώβου. Ο π. Δημήτριος αναφερόμενος στην ξεχωριστή μετάληψη λέει ότι «πρόκειται ίσως για την πιο πολύτιμη εμπειρία από την ευχαριστιακή ζωή της αρχαίας Εκκλησίας, που μας διασώζει ζωντανή η Λειτουργία του Ιακώβου και η οποία μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την αντιμετώπιση αναλόγων συγχρόνων προβλημάτων»[33]. Κατ’ αρχήν και μόνο ο όρος «αρχαία εκκλησία», αλλά και η εμμονή σ’ αυτό που ονομάζεται έτσι, δείχνει ότι οι άνθρωποι αυτοί στην πραγματικότητα δεν πιστεύουν σε μια ζωντανή Εκκλησία όπου το Άγιο Πνεύμα ενεργεί και Την κατευθύνει αλλά κατά ένα φονταμεταλιστικό τρόπο πιστεύουν ότι η Εκκλησία πέθανε και μόνο η Εκκλησία των πρώτων χρόνων ήταν ζωντανή και αυθεντική. Εξάλλου δεν είναι ανόητο να λέμε ότι κάτι εντελώς πρακτικό είναι «η πιο πολύτιμη εμπειρία»; Αν ήταν έτσι η Εκκλησία δεν θα είχε εισάγει την λαβίδα απορρίπτοντας τον ξεχωριστό τρόπο μεταδόσεως. Γιατί λοιπόν τόση σημασία σε κάτι τόσο πρακτικό;

Την απάντηση μας την δίνει ο ίδιος ιερεύς αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τους λόγους βίαιης επαναφοράς της Λειτουργίας του Ιακώβου που είναι και οι λόγοι για τους οποίους κάποιοι θέλουν όλα να αλλάξουν. Γράφει ο π.Δημήτριος ότι «θέμα μετάδοσης ασθενειών δια μέσου της Θ. Κοινωνίας δεν τίθεται για την Εκκλησία… Το μόνο που τίθεται στην Εκκλησία είναι η ψυχολογική διευκόλυνση των ολιγοπίστων χριστιανών κατά την προσέλευσή τους στη Θ. Κοινωνία»[34].

Έχουμε δικαίωμα να ενισχύουμε την ολιγοπιστία των πιστών (μάλλον απίστων); Αν έχει κανείς τέτοιους λογισμούς η δεν πιστεύει στη Θεότητα του Κυρίου, η δεν πιστεύει ότι η Θ. Κοινωνία είναι Αυτός ο Κύριος, και στις δυο περιπτώσεις, δεν μπορεί να κοινωνήσει, δεν έχει νόημα να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Ποιοί είναι αυτοί όμως που παρότι δεν πιστεύουν έρχονται να κοινωνήσουν; Είναι εκείνοι που έρχονται τις παραμονές των μεγάλων εορτών, εντελώς απροετοίμαστοι, χωρίς να έχουν εξομολογηθεί, χωρίς να έχουν συναίσθηση, έχοντας, ίσως, πάρει πρωτύτερα και το πρωϊνό τους απλά για το καλό, η γιατί τους έστειλε η «ευσεβής» γιαγιά η ακόμα και για να υπάρχει στις εορτές τους και λίγος Χριστούλης Αυτούς, λοιπόν, τους ανθρώπους που έρχονται για το ετήσιο καθήκον τους τις περισσότερες, μάλιστα, φορές αρκετή ώρα μετά την απόλυση της Θ. Λειτουργίας πρέπει να τους διευκολύνουμε ακόμη περισσότερο; Σε τι θα τους βοηθήσει αυτό παρά στην ενίσχυση της απιστίας τους; Μήπως οφείλουμε, ως σωστοί πατέρες, από αγάπη να τους εμποδίσουμε από τη Θεία Κοινωνία που μπορεί ακόμα και να τους θανατώσει και κατά την ψυχή αλλά και κατά το σώμα, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος και όλοι οι άγιοι Πατέρες;

ΑΜΦΙΑ

Μία ακόμα από τις καινοτομίες που εισάγει η Λειτουργία του Ιακώβου είναι και η πρωτοτυπία των αμφίων. Οι «ανανεωτές» πολλές φορές έχουν ζητήσει εκτός από την κατάργηση του ράσου και την αλλαγή στα ιερά άμφια. Εκείνο που ουσιαστικά θέλουν να πετύχουν είναι η κατά το δυνατόν εξομοίωση με τα άμφια των παπικών ώστε τα βήματα προς την ένωση να φαίνονται λιγότερα. Με τη Λειτουργία λοιπόν αυτή το ζητούμενο έρχεται πιο κοντά αφού, κατ’ αυτήν, πολλοί λειτουργοί και μάλιστα αρχιερείς, φροντίζουν να φορούν διαφορετικά άμφια. Για παράδειγμα ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών πολλές φορές τελεί την Λειτουργία όχι με τον καθιερωμένο αρχιερατικό σάκκο αλλά με το ιερατικό φαιλόνιο και ωμοφόριο σαν αυτό που βλέπουμε στις αγιογραφίες, με την αιτιολογία ότι αυτά ήταν τα άμφια της εποχής. Εκείνο βέβαια που ξεχνούν όσοι χρησιμοποιούν το επιχείρημα αυτό είναι ότι οι ιερείς της εποχής δεν πήγαιναν να λειτουργήσουν με πανάκριβα αυτοκίνητα. Μιμούμαστε την εποχή και τους αγίους μόνο στην ενδυμασία αντί να τους μιμηθούμε στη ζωή και τα έργα.

Πάντως η καθιέρωση της αυθαιρεσίας αυτής βολεύει τους ανανεωτές που εύκολα μπορούν να την μιμηθούν για να επιβάλλουν τελικώς την ομοιομορφία με τους παπικούς που θέλουν. Ο π. Δημήτριος Τζέρπος χαρακτηριστικά μας λέει για τα άμφια που χρησιμοποιούνται στη Λειτουργία αυτή : «άμφια λιτά, τελετουργικές κινήσεις με φυσική εκφραστικότητα, απαλλαγμένες από το φόρτο των μεταγενέστερων περίπλοκων συμβολισμών»[35]. Έτσι αισθάνονται οι «ανανεωτές» όταν λειτουργούν η μετέχουν στη Θεία Λειτουργία; Φορτωμένοι από συμβολισμούς; Και μπορούν όταν στην κυριολεξία τρώγονται με τα ρούχα τους (γράφε άμφια) να βιώσουν το θαύμα της Θ.Λειτουργίας και να μιλήσουν για την άνωθεν ειρήνη; Απορίας άξιο!

Τι λένε οι πατέρες για τον «φόρτο» των συμβολισμών; Όλοι αναφέρουν ερμηνεύοντας την Θεία Λειτουργία όλους τους υπάρχοντες σ’ αυτήν αγίους συμβολισμούς που βοηθούν τον άνθρωπο ό,τι βλέπει με τα σωματικά μάτια να το αναγάγει σε πολύ υψηλότερες έννοιες, ό,τι αντιλαμβάνεται με τις σωματικές αισθήσεις να τον οδηγεί σε μνήμη Θεού, όπως διδάσκουν οι νηπτικοί πατέρες της Εκκλησίας. Ο άγιος Συμεών όμως δεν αρκείται να μας δώσει τους συμβολισμούς αλλά προσθέτει ότι «αυτά τα τοιαύτα σημαίνουσι και ακόμη μεγαλύτερα ό,τι δύναται τις να εννοήση δια τα Θεία»[36]. Διαβάζοντας εξάλλου την περιγραφή των αρχιερατικών αμφίων, των κατασκευασμένων με την καθοδήγηση του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη, θα διαπιστώσει ότι η βυζαντινή μεγαλοπρέπεια, που τόσο ενοχλεί τους «ανανεωτές», μοιάζει με κουρέλι μπροστά στην μεγαλοπρέπεια που ζητά ο Θεός. Τέλος οι απόψεις των ανανεωτών ότι τα άμφια πρέπει να είναι όλα λευκά, και μάλιστα το στιχάρι, έρχεται σε αντίθεση και με την πολύχρωμη στολή της Παλαιάς Διαθήκης και με τις στολές συγχρόνων αγίων, οι οποίοι και πολύχρωμα στιχάρια και στολές φορούσαν και μεγαλοπρεπώς λειτουργούσαν.

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Η τελευταία καινοτομία που εισάγει στη λειτουργική ζωή η Λειτουργία του Ιακώβου είναι το παλαιοδιαθηκικό ανάγνωσμα που αναγινώσκεται κατά την τελεσή της και που αποτελεί και αυτό πάγιο αίτημα των «ανανεωτών» και για τις άλλες Λειτουργίες. «Γίνεται ευρύτατα λόγος και για την επαναφορά του παλαιοδιαθηκικού αναγνώσματος στη Θεία Λειτουργία», μας λέει ο π. Δημήτριος Τζέρπος, ο οποίος ταυτόχρονα μας ενημερώνει ότι το θέμα έχει συμπεριληφθεί για να συζητηθεί στη μέλλουσα Πανορθόδοξο Σύνοδο[37].

Δεν είναι υποκρισία όμως να συζητάμε κάτι τέτοιο όταν έχουμε περικόψει τα αναγνώσματα των πανηγυρικών εσπερινών για να μπορέσει ο ιεροκήρυκας να μιλήσει ακόμα περισσότερο παίζοντας με τα νεύρα μας κολακεύοντας τον επίσκοπό του, όταν έχουμε περικόψει τα παλαιοδιαθηκικά αναγνώσματα των παραμονών των μεγάλων εορτών και διαβάζουμε μόνον τρία από τα 10 και πλέον, όταν έχουμε καταργήσει το Ψαλτήρι, όταν έχουμε καταργήσει την στιχολογία των βιβλικών ωδών στους κανόνες του όρθρου, αλλά και τις στιχολογίες των αίνων και του εσπερινού, όταν δεν ψάλλουμε τους κανόνες που έχουν συχνές αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη, όταν έχουμε καταργήσει τα Τυπικά της Θείας Λειτουργίας και το παλαιοδιαθηκικό Κοινωνικό που το αντικαταστήσαμε με τραγουδάκια βάλς σαν το «αγνή Παρθένε» που ναι μεν συνέγραψε ο άγιος Νεκτάριος όχι όμως για να αντικαταστήσει το κοινωνικό. Ας επαναφέρουμε ΟΛΑ τα παλαιοδιαθηκικά στοιχεία της Λατρείας και τότε ας συζητήσουμε και για άλλα.

Εν κατακλείδι η Θεία Λειτουργία του Ιακώβου περιέχει όλα όσα ζητούν οι «ανανεωτές» κρυμμένα πίσω από τον δούρειο ίππο της «αρχαιοπρέπειας». Όμως κανείς δεν έχει δικαίωμα να πειράζει την Λατρεία και να μεταίρει όρια αιώνια α έθεντο οι πατέρες. Τέλος πρέπει να απαντήσουμε σε όσους υποστηρίζουν ότι μόνο τα δόγματα δεν αλλάζουν ενώ όλα τα άλλα επιδέχονται αλλαγών, με τα λόγια του Μ. Βασιλείου «ει γαρ επιχειρήσαιμεν τα άγραφα των εθών, ως μη μεγάλην έχοντα την δύναμιν παραιτείσθαι, λάθοιμεν αν εις αυτά τα καίρια ζημιούντες το Ευαγγέλιον, μάλλον δε εις όνομα ψιλόν περιϊστώντες το κήρυγμα»[38] και του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Παράδοσις εστίν μηδέ πλέον ζήτει»[39].

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Στις επόμενες σελίδες αποδεικνύονται στην πράξη τα όσα υποστηρίξαμε στο κείμενο περί της λεγομένης Θ. Λειτουργίας του Ιακώβου. Αποδεικνύεται με τον πιο αδιάψευστο τρόπο το γεγονός ότι η επαναφορά της Λειτουργίας αυτής δεν έχει άλλο σκοπό παρά να φέρει μια βίαιη ανανέωση στη Λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, ανανέωση που με τη σειρά της έχει ως μοναδικό σκοπό να αρθούν οι Λειτουργικές διαφορές με τους παπικούς και να επέλθει γρηγορότερα και με όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις από τους Πιστούς η ένωση των «εκκλησιών». Η Μία, όμως, Αγία και Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι οργανισμός, εταιρεία η θρησκεία για να συζητά για ένωση αλλά είναι το ίδιο το Σώμα του Χριστού, η ίδια η Αλήθεια. Η δε λειτουργική ζωή της Εκλησίας μας είναι τόσο τέλεια που δεν χρειάζεται την παραμικρή αλλαγή, αλλά αρκεί κανείς να τη ζήσει, αρκεί κανείς να αφεθεί σ’ αυτήν για να καταλάβει το πόσο εύκολα σε φέρνει σε Κοινωνία με τον ίδιο το Θεό.

Εκείνο, λοιπόν, που χρειάζεται, αν δεν βιώνουμε την τελειότητα της Λατρείας μας έτσι, δεν είναι να αλλάξουμε τη Λατρεία αλλά τον εαυτό μας. Τόσοι και τόσοι άγιοι έχουν γίνει οι κρίκοι της Παράδοσης αυτής της Λατρείας και ομολόγησαν την τελειότητά της. Τόσοι και τόσοι θνητοί άνθρωποι βίωσαν αυτήν την τελειότητα και κέρδισαν την αθανασία, έγιναν μέσα από αυτήν Θεοί κατά Χάριν. Ούτε ένας άγιος δεν τόλμησε να πειράξει η να γκρινιάξει έστω για την Θεοπατροπαράδοτη Λατρεία μας. Εκείνοι, λοιπόν, που θέλουν αλλαγές καλό θα ήταν να φτάσουν πρώτα στα μέτρα των αγίων και έπειτα να μας ξαναπούν τη γνώμη τους, αν βέβαια, πράγμα διόλου απίθανον, δεν θεωρούν ότι έχουν κατά πολύ ξεπεράσει τα μέτρα αυτά.

Ας δούμε όμως για αρχή μερικές ανακοινώσεις Ι. Ναών σχετικώς με την τέλεση της λεγομένης Λειτουργίας του Ιακώβου. Σε όλα τα παρακάτω σύντομα κείμενα, τα οποία βρίσκονται στο διαδίκτυο, οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας για να τονίζουν το μεμπτό της υποθέσεως.

Α) Ι.Ν.ΑΓ. ΜΑΡΙΝΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

«Επιπλέον ανακοινώνονται οι παρακάτω λατρευτικές και άλλες εκδηλώσεις:

Λειτουργία Αγίου Ιακώβου. Αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, θα τελεσθεί την ∆ευτέρα 22 Οκτωβρίου επί τη µνήµη του Αποστόλου, από τις 6 µ.µ. στο Ναό της Αγίας Μαρίνης.».

Κατ’ αρχήν φαίνεται αυτό που από την αρχή στο κειμενό μας επισημάναμε ότι δηλαδή η Λειτουργία αυτή βαπτίζεται αρχαιοπρεπής για να πεισθεί ο πιστός λαός ότι αυτός είναι ο παραδοσιακός τρόπος τελέσεως της Θ. Λειτουργίας και να ζητήσει με αυτόν τον τρόπο να Λειτουργούμε και κατά τις άλλες Λειτουργίες.

Κατά δεύτερον προσέξτε την ώρα τελέσεως της Λειτουργίας. Αν δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος τότε τι γίνεται; Τότε γίνεται εμφανές ότι το ένα λάθος οδηγεί και σε άλλα. Τότε φαίνεται ότι προκειμένου να παρακολουθήσουν όλοι το υπερθέαμα που ετοιμάζουμε αλλάζουμε και την ώρα της Λειτουργίας σε μια βολική ώρα. Μπορούμε όμως να λειτουργούμε ότι ώρα θέλουμε; Μπορούμε να κοινωνούμε τους Πιστούς που ήδη έχουν πάρει και το μεσημεριανό τους; Ασφαλώς όχι και ας μην προβάλει κανείς ως επιχείρημα τις απογευματινές Προηγιασμένες διότι και σε εκείνες για να κοινωνήσει κανείς οφείλει να μην έχει πιεί ούτε νερό μετά τα μεσάνυχτα. Κι αυτό γιατί οι Τετάρτες και οι Παρασκευές της Μ. Τεσσαρακοστής απαιτούν ξηροφαγία μετά την εννάτη ώρα (15:00).

Β) Την Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2005 θα τελεσθεί στον Ι. Ναόν Αγ. Αποστόλων Ψαλιδίου Αμαρουσίου η Αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου. Κατ' αυτήν οι πιστοί κοινωνούν χωριστά του Αίματος και του Σώματος του Κυρίου, κοινωνούν δηλαδή και αυτοί από το αγιο Ποτήριο. Για το λόγο αυτόν απαιτείται και η κατάλληλος προετοιμασία.

Και πάλι διαφήμιση της Λειτουργίας με τον χαρακτηρισμό «αρχαιοπρεπής». Όμως στη συγκεκριμένη διαφήμιση δεν παραλείπεται να διαφημισθεί και ο τρόπος μεταλήψεως που θα φέρει στο ναό κάθε φιλοπερίεργο για να μη χάσει το θέαμα. Τονίζεται μάλιστα ότι οι Πιστοί κοινωνούν από το άγιο Ποτήριο. Η πράξη αυτή εκτός του ότι είναι αυθαίρετη και αντικανονική, αφού καταργεί την άγια λαβίδα που η Εκκλησία θέσπισε χωρίς μάλιστα προφανή και σημαντικό λόγο, είναι και άκρως επικίνδυνη αφού οι Πιστοί δεν έχουν συνηθίσει τον τρόπο αυτό. Να επισημάνουμε επ’ ευκαιρία ότι όσες είναι οι λεγόμενες Λειτουργίες του Ιακώβου τόσοι είναι και οι τρόποι μεταλήψεως. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει με την Λειτουργία που ο κάθε ιερέας την τελεί όπως πιστεύει η νομίζει, η τον βολεύει, η του αρέσει, γεγονός που αποδεικνύει τη νοθεία που έχει υποστεί, έτσι και ο κάθε ιερέας εφευρίσκει διαφορετικούς τρόπους για να κοινωνήσει τους Πιστούς. Μερικοί δίνουν το σώμα στα χέρια των πιστών οι οποίοι ασφαλώς έπειτα τα τινάζουν αγνοώντας ότι κάθε ψίχουλο είναι όλος ο Χριστός, αγνοώντας ότι πετούν κάτω το Δεσποτικό Σώμα. Άλλοι δίνουν το Σώμα μα μια τσιμπίδα εφευρίσκοντας νέα Λειτουργικά σκεύη. Άλλοι δίνουν το Σώμα με τα δάκτυλα. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με το Αίμα: άλλοι το δίνουν απ’ ευθείας από το άγιο Ποτήριο και άλλοι με τη λαβίδα. Τέλος το ίδιο συμβαίνει και με την σειρά που ακολουθείται: αλλού ένας ιερέας μεταδίδει το Σώμα και άλλος το Αίμα, αλλού ο ίδιος ιερέας εμβαπτίζει τη μερίδα μέσα στο άγιο ποτήριο και τη βάζει στο στόμα του πιστού με τα δάκτυλά του, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ιερέας μετέδωσε πρώτα σε όλους το Σώμα, έπειτα όλοι μπήκαν πάλι στη σειρά για να τους δώσει και το Αίμα. Και τέλος έκανε και την ένωση για να μπορέσει να κοινωνήσει και τα παιδάκια.

Αν όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν ανεπίτρεπτο πειραματισμό και ασέβεια τότέ πως μπορούμε να τα ονομάσουμε;

Γ) Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιγνάτιος τέλεσε χθες στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Αχιλλείου την αρχαιοπρεπή, πρωτοχριστιανική Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιακώβου πρώτου Επισκόπου της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, παρουσία πλήθους πιστών. Η Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου τελείται μία φορά το χρόνο και είναι πρωτότυπη σε σχέση με την Θεία Λειτουργία του Αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου που έχει διατηρήσει και τελεί η Εκκλησία μας καθημερινώς, και έτσι δόθηκε η ευκαιρία στους πιστούς να γευθούν τον πρωτοχριστιανικό τρόπο τέλεσης της Θείας Λειτουργίας

Νομίζουμε ότι για το «αρχαιοπρεπής» περιττεύει πλέον κάθε σχόλιο όπως και για το γεγονός ότι οι Πιστοί είχαν την ευκαιρία να γευθούν τον πρωτοχριστιανικό τρόπο τέλέσεως της Λειτουργίας. Μήπως αντιλαμβανόμαστε την Εκκλησία ως Μουσείο; Μήπως αντιλαμβανόμαστε την Θεία Λειτουργία ως αναπαράσταση, η ακόμα και παράσταση ιστορικών γεγονότων; Οι Πιστοί έχουν σε κάθε Θεία Λειτουργία την ευκαιρία να μετάσχουν στο Θαύμα των θαυμάτων, το επαναλαμβανόμενο, να μετάσχουν στην Βασιλεία των Ουρανών γιατί αυτό είναι η Θεία Λειτουργία και αυτό οφείλουμε να τους διδάξουμε και όχι να τους προτρέπουμε να ζητούν πρωτότυπα θεάματα. Η μόνη πρωτοτυπία που χρειάζεται είναι να βιώνουμε την κάθε Θ. Λειτουργία ως να την βιώνουμε και να μετέχουμε σε Αυτήν πρώτη φορά, χωρίς την συνήθεια, την ρουτίνα, την επικίνδυνη εξοικείωση σαν, δηλαδή, να πρόκειται για κάτι συνηθισμένο και απλό. Δυστυχώς η λεγομένη Λειτουργία του Ιακώβου δεν αποδεικνύει ότι πράγματι έτσι ζούμε τη Θ. Λειτουργία.

Δ) Στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη Θεολόγου Περιστερίου θα τελεσθεί η αρχαιοπρεπής θ. Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, έξω από το αγιο Βήμα, στις 29/10. Τελείται κάθε χρόνο και οι πιστοί έχουν τη μοναδική ευκαιρία και ευλογία να μεταλαμβάνουν το σώμα και το αίμα του Κυρίου ξεχωριστά όπως οι πρώτοι χριστιανοί.

Τονίζεται εν προκειμένω ότι η Λειτουργία θα τελεσθεί έξω από το άγιο Βήμα. Τονίζεται ότι θα παραβιασθούν οι Ιεροί κανόνες. Τονίζεται και διαφημίζεται η αυθαιρεσία. Δεν γίνεται λοιπόν φανερό ότι στόχος της Λειτουργίας αυτής είναι η «ανανέωση» της Λατρείας; Ακόμα ξαφνιάζει το γεγονός ότι θεωρείται ευλογία ο ξεχωριστός τρόπος μεταλήψεως. Μα δεν είναι ευλογία Αυτός ο Ίδιος ο Κύριος; Μεγαλύτερη ευλογία παίρνει ο πιστός αν μεταλάβει χωριστά και γιατί; Δεν είναι η παρατήρηση αυτή βλασφημία για το Δεσποτικό Σώμα και Αίμα; Δεν αποδεικνύει ότι κατηχούμε λάθος τους πιστούς μας και τους οδηγούμε σε παρανοήσεις; Πολλές φορές είχαμε την ευκαιρία να δεχθούμε τα παράπονα αθώων και αγαθών ανθρώπων που μετείχαν σε παρόμοιες ευκαιρίες για το γεγονός ότι πρώτα ο ιερέας τους έδωσε το... αντίδωρο! Αντίδωρο νόμιζαν οι άνθρωποι το Δεσποτικό Σώμα και το πήραν τελείως απροετοίμαστοι. Αντί να κατηχούμε μπερδεύουμε περισσότερο τους πιστούς με τα κόλπα μας.

Ε) Η θ. Λειτουργία του αγίου Ιακώβου συγκεντρώνει πολλούς πιστούς, εκ των οποίων μερικοί θα ήθελαν να τελείται συχνότερα η Λειτουργία αυτή για να αλλάζουν παραστάσεις η για να “βλέπουν” τα τελούμενα. Για τους περισσοτέρους Χριστιανούς, όμως, είναι μία υπενθύμιση της παραδεισιακής πολιτείας των πρώτων Χριστιανών, οι οποίοι χάρη στον ζήλο τους και τον αγώνα τους για την σωτηρία, ήταν σε θέση όχι μόνον να βλέπουν, αλλά και να ζουν την θεία Λειτουργία μαζί με τους Ιερείς, και να παίρνουν στα χέρια τους το Τίμιο Σώμα του Χριστού. Σήμερα, όμως, λόγω της εκκοσμικεύσεως των Χριστιανών, η Εκκλησία μας ύψωσε ως άλλον φράχτη γύρω απ’ τον “παράδεισο” της αγίας Τραπέζης, το Τέμπλο, αφήνοντας εν τη ευσπλαχνεία της την Πύλη την καλουμένη Ωραία, ανοιχτή, δίχως την πύρινη ρομφαία να την φυλάττει, αλλά να μπορεί να εξέρχεται ο Αρχιερέας η ο Ιερέας και να μεταδίδει, στους αιτούντας, το Ξύλο της Ζωής, το ον επί της Αγίας Τραπέζης

(Από την Ιερά Μητρόπολη Ναυπάκτου)

Φοβερή η αλήθεια που διατυπώνεται στην ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Ναυπάκτου. Οι Πιστοί αγαπούν την Λειτουργία αυτή γιατί είναι κάτι άλλο. Φοβερό και το ίδιο το γεγονός ότι αντί να βοηθήσουμε τους πιστούς να μετάσχουν στη Λατρευτική ζωή με τις προϋποθέσεις αυτές που θα τους οδηγήσουν στην Βασιλεία των Ουρανών και θα χαίρονται την Θ. Λειτουργία, τους δίδουμε νέα θεάματα. Βέβαια το κείμενο στη συνέχεια προσπαθεί να πάρει μια πιο παραδοσιακή στάση εξηγώντας ότι οι πρώτοι χριστιανοί είχαν τις προυποθέσεις για αυτή την τέλεση όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Δηλαδή οι χριστιανοί χαλάσαμε; Η Εκκλησία δεν είναι ίδια; Δεν γεννά αγίους; Η το τέμπλο υψώθηκε γιατί δεν υπήρχαν πιστοί σε αυτά τα μέτρα; Μπορούμε δηλαδή όσους έχουν φτάσει στα ίδια μέτρα να τους αφήνουμε να βλέπουν τα πάντα και να κοινωνούν όπως οι ιερείς; Ποιος είναι αυτός που θα κρίνει το επίπεδο των πιστών τότε και τώρα; Ο Χριστός χθες και σήμερα ο Αυτός άρα και η Εκκλησία. Έπαψε η Εκκλησία να είναι Αγία; Ασφαλώς όχι. Το τέμπλο υψώθηκε για θεολογικούς λόγους και μόνο.

ΣΤ) Η Λειτουργία του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου

Του Πρωτοπρεσβυτέρου ΚΩΝ. ΦΙΟΡΑΚΗ

Να σημειώσουμε εξαρχής, ότι ο Ιάκωβος δεν κατέγραψε κάποια λειτουργική ευχή, γιατί αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα είχε ασφαλώς συμπεριληφθεί στον Κανόνα των Βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Οπωσδήποτε το κείμενο της συγκεκριμένης λειτουργίας ανάγεται σε χρόνους πριν από την Δ' Οικουμενική Σόνοδο, και αυτό γιατί οι λεγόμενες προχαλκηδόνιες Εκκλησίες το είχαν σαν λειτουργία τους. Αλλά και ο άγιος Κύριλλος των Ιεροσολύμων (f386), τη λειτουργία του αγίου Ιακώβου έχει υπόψη του, όταν γράφει την Ε' Κατήχηση του.

Πολύ ωραίο το επιχείρημα του πατρός που αποδεικνύει ότι η Θεία Λειτουργία αυτή φέρεται επ’ ονόματι του αγίου Ιακώβου. Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός ότι ενώ όλοι οι ανανεωτές θεολόγοι και πατέρες αμφισβητούν τα πάντα ως νόθα, για την Λειτουργία του Ιακώβου δεν τη θέτουν καθόλου υπό αμφισβήτηση. Ενώ τα συγγράμματα του αγίου Διονυσίου είναι, κατ’ αυτούς, τα ψευδο-Διονύσια η Λειτουργία είναι σαφέστατα του Αγίου Ιακώβου. Όμως σημαντικό είναι και το γεγονός ότι οι αντιχαλκηδόνιες εκκλησίες, με τις οποίες η ένωση έχει σχεδόν επιτευχθεί αφού οι α - θεολογικές μας σχολές φρόντισαν να μας πούν ότι οι Πατέρες της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου έσφαλαν και ότι όλοι όσους κατεδίκασαν ήσαν... ορθόδοξότατοι, έχουν σε χρήση τη συγκεκριμένη Λειτουργία. Μήπως πρέπει μέσα από αυτήν να φτάσουμε στο κοινό ποτήριο και με τους παπικούς, αλλά και με τους μονοφυσίτες;

Ζ) Στον Ιερό Ναό της Αναλήψεως του Χριστού Βόλου θα ιερουργήσει αυτή την Κυριακή ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Ιγνάτιος. Ο Σεβασμιώτατος θα προστεί της αρχαιοπρεπούς Θείας Λειτουργίας του Αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου. Η Θεία λειτουργία του αγίου Ιακώβου του αδελφού του Κυρίου ανάγεται στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Είναι ο λειτουργικός τύπος της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ και διασώζει την απλότητα της λατρείας της αρχαίας Εκκλησίας.

Η τέλεση της ακολουθεί την αρχαία τάξη, όταν τα τελούμενα μέσα στο Ιερό ήταν ορατά από τον λαό. Οι Ιερείς είναι πίσω από την Αγία Τράπεζα, στραμμένοι προς το λαό και προσφέρουν την Θεία Ευχαριστία επ’ ονοματί του. Τέλος η Θεία Κοινωνία προσφέρεται με τον αρχαίο τρόπο, δηλαδή πρώτα το Σώμα και ύστερα το Αίμα.

Όλα είναι αρχαία, όλα είναι μουσειακά! Μα η Θ. Λειτουργία αυτή, ακόμα και αν δεχθούμε ότι ετελείτο κατ’ αυτόν τον τρόπο, αφού κανένας δεν ξέρει πως ετελείτο και ο καθένας αυτοσχεδιάζει, ετελείτο έτσι διότι δεν είχε αναπτυχθεί το τυπικό και οι κανόνες της Εκκλησίας. Σήμερα γιατί την τελούμε έτσι; Σήμερα έχει κατασταλάξει η αρχιτεκτονική των Ναών, έχει οριστικοποιηθεί η διαίρεση του Ναού, έχουν δοθεί οι Άγιοι Κανόνες, έχουν τα πάντα ρυθμιστεί μέσα από την μακραίωνη παράδοση. Γιατί, λοιπόν, επιστρέφουμε σε μια κατάσταση πρωτόγονη; Γιατί επιμένουμε στην «πρωτοχριστιανική» εποχή; Μήπως γιατί προετεσταντίζοντες πιστεύουμε ότι τότε υπήρξε η Αληθινή Εκκλησία η οποία πέθανε και προσπαθούμε να την αναστήσουμε; Η Εκκλησία είναι Μία και όποιος αρνείται την Ιερά Παράδοση, μία από τις δύο πηγές της Πίστης μας μαζί με την αγία Γραφή, δεν είναι Ορθόδοξος αλλά Προτεστάντης.

Η) Στον τομέα αυτό, εκτός απο την προσπάθεια για την, όσο το δυνατόν, ενεργό συμμετοχή του λαού στη Θεία Λατρεία και την άψογη τέλεση των Ι.Ακολουθιών οργανώνονται αγρυπνίες, βραδυνές προηγιασμένες, εσπερινές λειτουργίες , ευχέλαιο, ως και η τέλεση αρχαίων λειτουργιών, άλλων λειτουργικών τύπων και δη η τελεία και η προηγιασμένη Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου.

Η "κατ΄ενώπιον" του λαού τέλεση του Ιερού Μυστηρίου και η "εις επήκοον" των πιστών εκφορά των ευχών της Θείας Λειτουργίας και δη της Αγίας Αναφοράς, ως και η μετάδοση των Αχράντων Μυστηρίων κατά τον παλαιό τρόπο , ευρίσκει μεγάλη απήχηση στα συναισθήματα των πιστών, παρατηρείται δε μεγάλη συμμετοχή και αναζωπύρωση της θρησκευτικής συνειδήσεως.(Αγ. Λουκάς Πατησίων)

Δεν μας έφθανε η λεγομένη λειτουργία του Ικώβου ξαφνικά βρισκόμαστε μρποστά και σε άλλες αρχαίες Λειτουργίες αλλά και στην προηγιασμένη Λειτουργία του Ιακώβου. Ο καθένας Λειτουργεί όποια Λειτουργία θέλει για να «τραβήξει» το κοινό. Πάντως στο συγκεκριμένο άρθρο με απόλυτη ειλικρίνεια διατυπώνονται οι λόγο για τους οποίους τελείται η Λειτουργία αυτή: η κατ’ ενώπιον του λαού τέλεση, η απαγγελία των ευχών, ο τρόπος μεταδόσεως, Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. Όλα αυτά, πολύ σωστά γράφεται, βρίσκουν απήχηση στα συναισθήματα των πιστών. Να που αποσκοπούμε: να συγκινήσουμε, να παρασύρουμε συναισθηματικά τους πιστούς, να εξάρουμε τα συναισθήματά τους. Ποια η διαφορά με τους άμοιρους Πεντηκοστιανούς που στηρίζονται στα συναισθήματά τους; Καμμία! Εξ’ άλλου με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολογείται ότι δεν θέλουμε ανθρώπους που να μετέχουν στο Σώμα της Εκκλησίας και να αναπνέουν μέσα σε Αυτό αλλά ανθρώπους που θα αποβάλουν την όποια εκκλησιαστική συνείδηση και θα αναζωπυρώσουν τη θρησκευτικη συνείδηση, ανθρώπους που θα δουν την Εκκλησία ως μία από τις Θρησκείες που λατρεύει ένα από τους Θεούς. Ανθρώπους που θα θρησκεύουν αντί να εκκλησιοποιούνται. Ανθρώπους που απλώς θα λατρεύουν έναν αφηρημένο Θεό και όχι ανθρώπους που θα γίνονται ένα με τον Ενσαρκωμένο Λόγο, Θεοί κατά Χάριν.

Θ) Από 15 έως 19 Σεπτεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του ΜΕΣ "Αρχίλοχος "Επιστημονικό Συνέδριο" με θέμα: "Η Εκατονταπυλιανή και η Χριστιανική Πάρος", στο οποίο εισηγητές ήσαν καθηγητές πολλών Πανεπιστημίων της χώρας, Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες, εκδότες, μέλη της Διοικούσης Επιτροπής και μοναχοί.

Στα πλαίσια του Συνεδρίου έλαβαν χώρα α) συναυλία βυζαντινής μουσικής από την "Ελληνική Βυζαντινή Χορωδία" την 15η Σεπτεμβρίου, β) η αρχαιοπρεπής Θεία Λειτουργία του αγ. Ιακώβου του Αδελφοθέου και η θεμελίωση του Ι.Ναού αγ. Αθανασίου του Παρίου στον Κώστο την 17η Σεπτεμβρίου και γ) έκθεση φωτογραφίας της κ. Ελ. Κάρσον στον χώρο του συνεδρίου.

Τι είναι, λοιπόν, και γιατί τελείται η Λειτουργία αυτή; Ένα ωραιότατο show, μία πολιτιστική εκδήλωση.

Ι) Τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου τέλεσε σήμερα το πρωί στον Καθεδρικό Ι. Ναό Αθηνών ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Χριστόδουλος.

Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στη Θ. Λειτουργία του Αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου και στις διαφορές και τις ομοιότητές της με τη λειτουργία του Ιερού Χρυσοστόμου. Επιπλέον, επισήμανε, ότι «η Εκκλησία έχει ευρύ πνεύμα, ξέρει να διακρίνει ποιο είναι το ουσιώδες και ποιο το επουσιώδες, ποιο είναι το σημαντικό και ποιο το δευτερεύον». «Πολλοί αδελφοί μας», πρόσθεσε, «αυτό δεν το καταλαβαίνουν και στα δευτερεύοντα δίνουν πρωτεύουσα θέση και στα μη σημαντικά σημαντική θέση με αποτέλεσμα να δυσχεραίνουν την εξελικτική πορεία της Εκκλησίας. Να σκανδαλίζονται η και να αντιδρούν για κάτι καινούριο που εισάγεται στην Εκκλησία, το οποίο όμως βρίσκεται σε συνάφεια με την παράδοση και τις ρίζες της πίστεως».

Να και από το στόμα του ίδιου του Μακαριωτάτου ο λόγος επαναφοράς της Λειτουργίας αυτής. Να και πάλι η θεωρία για τα ουσιώδη και τα επουσιώδη που αλλάζουν με αποφάσεις και εγκυκλίους η γνωμοδοτήσεις συνοδικών επιτροπών. Μα ο Μ. Βασίλειος δεν είδαμε ότι διατρανώνει ότι όποιος προσπαθήσει να αλλάξει τα μικρά ζημιώνει αυτό το ίδιο το Ευαγγέλιο; Ποιόν να πιστέψουμε τον αρχιεπίσκοπο η τον Άγιο; Και αν δεχθούμε τη θεωρία του Μακαριωτάτου, ποιος είναι αυτός που θα εγγυηθεί ότι έχει τη φώτιση του Θεού για να αποφασίσει τις αλλαγές; Ο ίδιος η οι συνεργάτες του; Ποια είναι η Εκκλησία που δεν μένει ίδια αλλά αλλάζει και προσαρμόζεται ως εγκόσμιος και ανθρωποανθρώπινος οργανισμός; Η Εκκλησία, η Αλήθεια δεν αλλάζει. Οι θρησκείες αλλάζουν και μεταβάλλονται για να επιβιώσουν. Όμως η ίδια η Ζωή δεν έχει ανάγκη...επιβιώσεως και συνεπώς δεν έχει ανάγκη για αλλαγές και προσαρμογές. Η Εκκλησία είναι ο ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας, είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή. Ποια, λοιπόν εξέλιξη χρειάζεται;

Τέλος παραθέτουμε παρακάτω μερικές φωτογραφίες που αποδεικνύουν ότι η τέλεση της Λειτουργίας του Ιακώβου μας μυεί στην παπική και όχι στην Ορθόδοξη Λειτουργική παράδοση και προσπαθεί να εξαφανίσει τις φαινομενικές διαφορές για να δεχθούμε την ένωση με τον παπισμό που θα φαντάζει πιο οικείος. Από τη μια μεριά, αριστερά, έχουμε φωτογραφίες από Ορθοδόξους Ναούς και ιερείς (καλύψαμε τα πρόσωπα γιατί σκοπός μας δεν είναι να εκθέσουμε η να μειώσουμε τους αδελφούς και συλλειτουργούς που από άγνοια η αφέλεια τελούν την Λειτουργία του Ιακώβου και από την άλλη, δεξιά, φωτογραφίες από λειτουργίες παπικών. Βέβαια σίγουρα θα δυσκολευτείτε να καταλάβετε ποιές είναι οι ορθόδοξες και ποιες οι παπικές Λειτουργίες. Στο τέλος παραθέτουμε φωτογραφία από σχολείο που παρακολούθησε το θέαμα αυτό. Παρατηρείστε πως τα παιδιά γελούν με τα χάλια μας, πως αντιλαμβάνονται ως αστείο το ύψιστό γεγονός της Θ. Λειτουργίας. Δεν ευθυνόμαστε για την αποϊεροποίηση και τον υποβιβασμό αυτό;

Παλαιά Διαθήκη

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013