Ποιοί παραμερίζουν και υποτιμούν την Παλαιά Διαθήκη;

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

ΣΤΗ ZΩH ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ποιοί παραμερίζουν και υποτιμούν την Παλαιά Διαθήκη;
Σκληρός ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης;

Ποιοί παραμερίζουν και υποτιμούν την Παλαιά Διαθήκη;

Την Παλαιά Διαθήκη παρεμέρισαν ωρισμένοι αιρετικοί ή άλλοι ημιμαθείς και προκατειλημμένοι. Πιο συγκεκριμμένα, οι αιρετικοί των πρώτων χριστιανικών χρόνων, οι λεγόμενοι Γνωστικοί και ιδιαίτερα οι οπαδοί του Μαρκίωνος. Οι Γνωστικοί ήθελαν να υψώσουν την πίστιν εις γνώσιν. Εδίδασκαν ότι άλλος είναι δήθεν ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης και άλλος ο Θεός της Καινής Διαθήκης!
Την Παλαιάν Διαθήκην απέρριπταν και οι Μανιχαίοι. Ο Μανιχαϊσμός ήταν μείγμα Ζωροαστρισμού, Βουδισμού, Γνωστικισμού και Χριστιανισμού.Την Παλαιάν Διαθήκην παρεμέρισαν επίσης νεώτεροι Προτεστάνται Γερμανοί θεολόγοι ορθολογισταί, δηλαδή "θεολόγοι" οι οποίοι αρνούνται την θείαν αποκάλυψιν και το θαύμα και θέλουν να τα ερμηνεύουν όλα με τoν ορθό λόγο, την στενή ανθρώπινη λογική.Επίσης με φανατισμό απέρριψε την Παλαιάν Διαθήκην ως σημιτικό εβραϊκό σύγγραμμα η αιρετική ομάδα που αυτοαπεκλήθη «Γερμανοί Χριστιανοί» (Deutsche Christen). Αυτοί ήσαν ακραιφνείς οπαδοί του Χίτλερ δηλαδή φανατικοί αντισημίται, είχαν δε αποσχισθεί κατά την περίοδο του ναζισμού από την Προτεσταντικήν «Ευαγγελικήν Εκκλησίαν της Γερμανίας» και ίδρυσαν ιδικήν των «Εκκλησίαν».Το παράδειγμα των ανωτέρω αιρετικών και φανατικών ναζιστών ακολουθούν τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας και οι νεοπαγανισταί (νεοειδωλολάτραι), οι οποίοι θέλουν να αναστήσουν την ειδωλολατρεία του δωδεκαθέου!Αλλά και μερικοί αυτόκλητοι υπερασπισταί των χριστιανικών αληθειών ή προκατειλημμένοι ή ημιμαθείς κοινωνιολόγοι - "θεολόγοι" που θεωρούν την Παλαιά Διαθήκη ως ιστορία των Εβραίων ή ιερό βιβλίο μόνο του Ισραήλ και κάνουν λόγο για "φασισμόν - ρατσισμόν της Παλαιάς Διαθήκης"!

Σκληρός ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης;

Προς αναίρεση αυτής της κατηγορίας θα παραθέσωμε μερικά μόνον παραδείγματα της μακροθυμίας και αγάπης του Θεού κατά τους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης.

 Η Αγία Γραφή ιστορεί ότι ο πρωτόπλαστος άνθρωπος αμάρτησε και εναυάγησε μέσα στο λιμάνι του Παραδείσου! Έπεσε, παρ' όλον ότι η εντολή που του είχε δοθεί από το Δημιουργό ήταν και σαφής και εύκολη. Εν τούτοις ο Θεός δεν τον απεκήρυξε, ενώ είχε κάθε λόγο να το κάμη. αντί τούτου, ο φιλάνθρωπος Θεός έσπευσε αμέσως να φροντίση με αγάπη το πλάσμα Του. Και επειδή θέλησε να κάμη αισθητή την παρουσία Του, οι πρωτόπλαστοι άκουσαν το θόρυβο των βημάτων Του κατά το δειλινό. Ενώ δε ο Αδάμ και η Εύα εκρύβησαν μεταξύ των δένδρων του Παραδείσου,ο Θεός ενεργεί με άπειρη αγάπη και σοφία. Στρέφεται προς τον Αδάμ και με ημερότητα και φιλανθρωπία τον καλεί με το όνομά του, δείγμα και τούτο της θείας αγάπης, και του απευθύνει τον μεγαλειώδη, φιλάνθρωπο και στοργικό λόγο: "Αδαμ Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια της οποίας θα ελύτρωνε το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. πού ει;" (Γεν. γ' 9) Δηλαδή, "πού είσαι; Τι σου συνέβη;" Όλα αυτά όπως παρατηρούν οι θεόσοφοι Πατέρες της Εκκλησίας, ήσαν μια προσπάθεια του Θεού να βοηθήση το λογικό πλάσμα Του να κάμη καλή χρήση της ελευθερίας του, να ομολογήση την ενοχή του και να λάβη συγχώρηση. Και αυτή ακόμη η τιμωρία του Θεού προς τους πρωτοπλάστους, η έξωσί τους δηλαδή από τον Παράδεισο και η επιβολή του σωματικού θανάτου, δεν ήσαν μόνον τρόποι πανσόφου παιδαγωγίας, αλλά, όπως διδάσκουν οι άγιοι Πατέρες, ουσιαστικώς μεγάλες ευεργεσίες προς τον άνθρωπο. (1)
  Ο ίδιος δήθεν σκληρός Θεός καταδικάζει και απαγορεύει αυστηρώς την τότε διαδεδομένη ευρύτατα ανθρωποθυσία, δηλαδή την θυσία ανθρώπων στον μισόθεο και μισάνθρωπο σατανά. Η λεγόμενη θυσία του Αβραάμ (Γεν. κβ' 22) ήταν απλώς μια δοκιμασία - ισχυρότατη ομολογουμένως - της πίστεως του Αβραάμ, του γενάρχου του "περιουσίου λαού" Του άλλωστε, η θυσία εκείνη, η οποία τελικώς δεν πραγματοποιήθηκε, προεικόνιζε την εκ μέρους του Θεού Πατρός θυσία του μονογενούς Υιού Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δια της οποίας θα ελύτρωνετο ανθρώπινο γένος από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο.(2)

  Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι τόσο φιλάνθρωπος, ώστε ευεργετεί τον Ισραήλ με πλούτο αγαθών, αν και προγνωρίζει ότι οι Ισραηλίτες θα φανούν απέναντί του αγνώμονες και αχάριστοι (Ωσηέ β' 10). Κατά τον θεόπνευστον Ωσηέ (συγγραφέα του ομώνυμου βιβλίου της Π.Δ.), ενώ ο λαός ελησμόνησε τον Θεόν, Αυτός τους οδηγεί στην εξορία, μέσα δε στη θλίψη της ερημώσεως και της εξορίας υπόσχεται ότι θα μιλήσει στα βάθη της καρδιάς τους και θα γίνει ακουστός! (Ωσ. β' 16). Είχε κάθε δίκαιο να εφαρμόση δικαιοσύνη. Και όμως, εφαρμόζει άκρα μακροθυμία και εκπληκτική ευσπλαγχνία.

  Ο δήθεν σκληρός Θεός αποδεικνύεται Θεός θαυμαστής αγάπης και τρυφερότητας. Με το στόμα του μεγαλοφωνότατου Ησαΐα λέγει: Έγινα φανερός και απεκάλυψα τον εαυτό μου σ' εκείνους οι οποίοι δεν με ρώτησαν διότι με αγνοούσαν εντελώς. Ευρέθηκα από εκείνους οι οποίοι δεν εζητούσαν να με εύρουν. Ακόμη ο Κύριος με το στόμα του ιδίου Προφήτου λέγει κι αυτό το συγκλονιστικό για τον απειθή Ισραηλιτικό λαό: Διαρκώς σαν πατέρας άπλωσα τα χέρια μου για να αγκαλιάσω λαόν, ο οποίος απειθεί και αντιλέγει. Προς τους Ισραηλίτες, οι οποίοι δεν εβάδισαν τον δρόμο που τους δεικνύει ο θείος νόμος, αλλά επορεύθηκαν πίσω από τις αμαρτίες των (Ησ. ξε΄ 1-2). Στη στάση αυτή του Θεού διακρίνουμε μια μακροθυμία, που υπερβαίνει κάθε ανθρώπινη κατανόηση.

   Όσοι κατηγορούν τον Θεόν της Παλαιάς Διαθήκης ως δήθεν σκληρόν έπρεπε να προσέξουν εκτός των άλλων και δύο σπουδαίες και κατ' εξοχήν φιλάθρωπες διατάξεις, που αναγράφονται στο Λευϊτικόν και από τις οποίες οι "σοφοί" κοινωνιολόγοι, όχι μόνον της εποχής μας αλλά και όλων των εποχών, έχουν πολλά να διδαχθούν. Πρόκειται για τις διατάξεις περί Σαββατικού και περί Ιωβηλαίου έτους.

Το Σαββατικόν έτος (Λευϊτικόν κε' 1-7) ετηρείτο κάθε έβδομο έτος. Κατά το έτος εκείνο η γη έπρεπε να μείνει χέρσα. Απηγορεύοντο η σπορά, το κλάδεμα και ο τρυγητός. Τα αυτοφυή γεννήματα έπρεπε να αφήνωνται στους πτωχούς, στις χήρες και στους ξένους. Ο Θεός μάλιστα υπέσχετο ότι κατά το έκτο έτος, το προηγούμενο, θα έδινε πλεόνασμα παραγωγής, ώστε να επαρκέση για τις ανάγκες του λαού και κατά το έτος της αγραναπαύσεως. (Λευϊτ. κε' 18-22). Κατά το Σαββατικόν έτος η αγάπη και η φιλανθρωπία του Θεού δεν εξεδηλώνετο μόνο προς την γην, αλλά και προς τον άνθρωπο. Διότι κατά το έτος αυτό έπρεπε να χαρίζωνται και όλα τα μεταξύ των Ιουδαίων χρέη.

Το Ιωβηλαίον έτος (Λευϊτικόν κε' 8-17) ετηρείτο κάθε πενήντα χρόνια. Άρχιζε τη φθινοπωρινή ημέρα του Εξιλασμού και συνέπιπτε με το μετά το έβδομο Σαββατικό έτος. Έτσι κάθε 50 χρόνια συνέπιπταν δύο συνεχή έτη αναπαύσεως. Κατά το Ιωβηλαίον έτος εδίδετο γενιή άφεσι χρεών, εγίνετο απελευθέρωση των δούλων και η γη που είχε αποκτηθεί εν τω μεταξύ, επεστρέφετο στην αρχική οικογένεια στην οποία ανήκε. Διότι η γη δεν επετρέπετο να πωληθή μονίμως. Ουσιαστικά επρόκειτο για εκμίσθωσή της μέχρι το Ιωβηλαίον έτος. Με όλα αυτά περιωρίζετο η πλεονεξία και η απληστία των ισχυρών, οι Ισραηλίτες εδιδάσκοντο τη φλανθρωπία, διεπίστωναν επάνω στα πράγματα την δύναμι του Θεού και αντιμετωπίζετο η διασάλευσι της ισορροπίας μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. (3)

Βεβαίως δεν είναι μόνον οι διατάξεις περί Ιωβηλαίου που διαλαλούν το φιλάνθρωπον του Θεού κατά τους χρόνους της Π.Δ. Υπάρχει πλήθος διατάξων και γεγονότων που φανερώνουν την αγαθότητά Του και την πολλή Του αγάπη προς τον άνθρωπο το λογικό πλάσμα Του, τον οποίο εδημιούργησε "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" ιδικήν Του (Γεν. α΄ 27). Τον έπλασε δε ελεύθερο, με το δικαίωμα να εκλέξη το δρόμο του Κυρίου ή αντίθετο δρόμο προς τον άγιο νόμο Του. Του είπε: Ιδού παρουσίασα εμπρός σου την ζωή και τον θάνατο, "το αγαθόν και το κακόν " (..), "την ευλογίαν και την κατάραν". Διάλεξε σύ την ζωή για να ζης ευτυχισμένος επί πολλά χρόνια , σύ και οι απόγονοί σου (Δευτερονομιον Λ' 15-20). Με τις άγιες εντολές του Δεκαλόγου αλλά και άλλες εντολές κατέστησε σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα περιουσία, τιμή. Απηγόρευσε και αυτήν ακόμη την επιθυμία για τα αγαθά του πλησίον (βλ. Έξοδο Κ' 14-17). έλαβε επί πλέον μέτρα υπέρ των πτωχών, των χηρών, των ορφανών (βλ. Δευτερονόμιον ΙΕ' 4, 7-11, Έξοδ. ΚΒ' 22-24, Λευϊτικόν ΙΘ' 9-10).Εξ άλλου τα περί απονομής δικαιοσύνης, τα περί συμπεριφοράς των δικαστών, τα περί δικαίου μισθού των εργατών κ.ά. είναι άξια ιδιαιτέρας προσοχής, διότι αποτελούν διαχρονικούς νόμους. Και όλα αυτά, δεκαπέντε σχεδόν αιώνες πριν απ΄τη γέννηση του Ηλίου της Δικαιοσύνης, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. (4)

Σημειώσεις
1. Για αναλυτικές επεξηγήσεις βλ.:
Νικ. Π. Βασιλειάδη, Χριστιανισμός και Ανθρωπισμός, εκδ. "Ο Σωτήρ",Νικ. Π. Βασιλειάδη, Το μυστήριον του θανάτου, εκδ. "Ο Σωτήρ" και Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις Γέννεσιν, Ομιλία 17 Patrologia Grecae 53, 134-148.

2. Για εμβάθυνση στη διήγηση της Γενέσεως βλ.:Νικ. Π. Βασιλειάδη, Η Παλαιά διαθήκη μετά συντόμου ερμηνείας, τόμος 1ος, Γένεσις, εκδ. "Ο Σωτήρ"και Ιωάννου Χρυσοστόμου, Εις Γέννεσιν, Ομιλία 47 Patrologia Grecae 54, 428-434.

3. Βλ. Παν. Μπρατσιώτου, Η κοινωνική σημασία της Παλαιάς Διαθήκης, εκδ. "Αποστολικής Διακονίας"και Θεοδώρητου Κύρου: Άπορα, Εις το Λευϊτικόν, Ερώτ. ΛΕ΄ Patrologia Grecae 80, 344CD - 345ABC.

4. Λεπτομερής ανάλυση εις Παν. Ι. Μπρατσιώτου: Η κοινωνική σημασία της Παλαιάς Διαθήκης.
 

 

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com