Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες Ιερά Μητρόπολη Σιδηροκάστρου Γεωργίου Παν. Τσιμπιρίδη

 

2. Ιεχωβά: Το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος

 

   Ο Θεός ως ανώνυμος αποβαίνει πολυώνυμος! Επειδή κανένα όνομα δεν είναι δυνατόν να εκφράσει την ουσία τού Θεού, η Γραφή, προκειμένου να εκφράσει τα ιδιώματα τού Θεού, χρησιμοποιεί πολλά ονόματα. Έτσι εις την Γραφή η Θεότης φέρει τα ονόματα Εl (‘Θεός’), Eloah (‘Θεός’), Elohim (‘Θεός’ ή κατ’ ακρίβεια ‘Θεοί’), El Shaddai (‘Θεός Παντοκράτωρ’), El Elyon (‘Θεός Ύψιστος’) κ.ά. Αλλά τα ονόματα αυτά είναι περισσότερο τίτλοι και επωνύμια τού Θεού. Το κύριο και κατ’ εξοχήν όνομα τού αληθινού Θεού εις την Εβραϊκή γλώσσα, κατά την αρχική ορθή ή κατά προσέγγιση ορθή προφορά,  είναι Γιαχβέ!

   Ο Θεός βεβαίως δεν έχει όνομα καθ’ Εαυτόν. Ούτε ομιλούν Εβραϊκά εις τον ουρανό! Όταν όμως εμφανίστηκε ο Θεός εις τον Μωυσή εις το όρος Χωρήβ, ευρισκόμενος εις την Μαδιάμ και ποιμένων τα πρόβατα τού πεθερού του Ιοθόρ, έδωσε για τον Εαυτό Του συμβατικώς το εν λόγω Εβραϊκό όνομα, το οποίο παραδόξως είναι εις ρηματική μορφή και εις τα Ελληνικά μεταφράζεται ‘ο Εστί’. Με το συμβατικό και παράδοξο αυτό όνομα ο Θεός θέλησε να εκφράσει την αλήθεια, ότι Αυτός είναι ο Ων, ο Υπάρχων, το όντως ον, ο αυθύπαρκτος, ο αληθινός Θεός, ενώ οι άλλοι θεοί δεν είναι, δεν υπάρχουν, είναι ψευδείς (Έξοδ. 3:13-15).

   Εάν ο Θεός εμφανιζόταν εις τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα ή τον Σωκράτη και τούς έλεγε ‘εχγέ ασέρ εχγέ’ (‘ειμί όστις ειμί’), τί θα καταλάβαιναν; Απολύτως τίποτα! Οπότε εις αυτήν την περίπτωση ο Θεός θα έδινε ένα όνομα εις την γλώσσα τους ώστε να είναι κατανοητό εις αυτούς. Εν τούτοις οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, παρόλα τα αυτονόητα που προαναφέραμε, επιμένουν, ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως τής εθνικής ή μητρικής τους γλώσσης, είναι υποχρεωμένοι να ονομάζουν τον Θεό με την Εβραϊκή λέξη Ιεχωβά, αλλιώς δεν σώζονται! «Θα καταφαγωθεί η σαρξ εκείνων που δεν ήθελαν να μάθουν ότι ο ζων και αληθινός Θεός λέγεται Ιεχωβά! Θα διαλυθούν ενώ θα στέκουν στα πόδια τους» (Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκατεστημένο Παράδεισο, Ελλ.έκδ.1960, σελ.209).

 

Η ΕΜΦΑΝΕΣΤΑΤΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ

  Ο ανωτέρω ισχυρισμός τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά καταρρίπτεται από το γεγονός, ότι οι Απόστολοι, εις την Ελληνική γλώσσα που έγραψαν την Καινή Διαθήκη, ουδεμία φορά ονομάζουν τον Θεό με την Εβραϊκή λέξη Ιεχωβά ή Γιαχβέ! Αυτό αναγκάζεται ακόμη και η ίδια η Εταιρία Σκοπιά να το ομολογήσει και να το παραδεχθεί: «Ένας λόγος είναι ότι έως τώρα δεν έχει βρεθή κανένα αντίγραφο αρχαίου χειρογράφου που να περιέχη το θείον όνομα στην πλήρη μορφή του» (Σκοπιά, 15.11.1971, σελ.677) και

«Είναι αλήθεια ότι κανένα από τα υπάρχοντα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα της «Καινής Διαθήκης» δεν περιέχει το προσωπικό όνομα του Θεού» (Σκοπιά, 01.03.1991, σελ.28).

   Οι Απόστολοι, όπως και οι Εβδομήκοντα μεταφραστές τής Παλαιάς Διαθήκης, ως επί το πλείστον ονομάζουν τον Θεό με την Ελληνική λέξη ‘Κύριος’, η οποία σημαίνει ‘ο έχων κύρος’, ‘ο έγκυρος’, ‘ο γνήσιος’, ‘ο πραγματικός’, ‘ο αληθινός’. Αυτό δηλαδή που σημαίνει και η Εβραϊκή λέξη Ιεχωβά ή Γιαχβέ! Επιπλέον δε, η Ελληνική λέξη ‘Κύριος’, πλουσιωτέρα τής Εβραϊκής σε έννοια, σημαίνει τον κύριο τού ουρανού και τής γης, τον Παντοκράτορα! Επίσης οι Απόστολοι, μετέφρασαν κι άλλα κύρια ονόματα ώστε να γίνει κατανοητή η έννοιά τους: π.χ. το ‘Κηφάς’ σε ‘Πέτρος’ (Ιωάν. 1:43) και το ‘Ταβιθά’ σε ‘Δορκάς’ (Πράξ. 9:36, 39).

 

ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

   Μία από τις εξής αντιφατικές διδασκαλίες που κηρύττει η Εταιρία Σκοπιά περί τού ονόματος τού Θεού είναι, ότι η ορθή προφορά τού ονόματος τού Θεού είναι τελικά ‘Γιαχβέ’! «Παρά ταύτα, είναι σχεδόν βέβαιον ότι το όνομα του Θεού αρχικά επροφέρετο ‘Γιαχβέ’ (στη λέξη ‘Ιεχωβά το γράμμα ‘Γ’ παρίσταται με ‘Ι’). Η ‘Βρεττανική Εγκυκλοπαιδεία’ λέγει: ‘Τώρα είναι γενικά παραδεδεγμένο ότι Ιαχβέ (Γιαχβέ) είναι η ορθή προφορά’. Η ‘Παγκόσμια Ιουδαική Εγκυκλοπαιδεία’ λέγει: ‘Γιαχβέ’ είναι η πιο πιθανή μεταγραμμάτισις του αρχαίου Εβραϊκού ονόματος του Θεού’. Ο Βιβλικός μεταφραστής Ι.Β. Ρόδερχαμ είπε: ‘Η ορθή προφορά φαίνεται να ήταν Γιαχβέ’. Η ‘Καθολική Εγκυκλοπαιδεία’ αναφέρει: ‘Ιεχωβά, το κύριον όνομα του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη... Παρεμβάλλοντας τα φωνήεντα του Ιαβέ (της Σαμαρειτικής προφοράς) στο πρωτότυπο Εβραϊκό συμφωνητικό κείμενο, έχουμε την μορφή Ιαχβέ (Γιαχβέ), η οποία γενικά έχει γίνει παραδεκτή από τους νεώτερους λογίους ως η ορθή προφορά του Θείου ονόματος’. Η Επιτροπή της Βιβλικής Μεταφράσεως Νέου Κόσμου εδήλωσε: ‘Μολονότι διατιθέμεθα να θεωρήσωμε την προφορά ‘Γιαχ-βέ’ ως την πιο ορθή, διετηρήσαμε τη μορφή Ίεχωβά’ λόγω της εξοικειώσεως του λαού με αυτή από τον 14^ον αιώνα. Άλλωστε, αυτή διατηρεί, εξίσου με τις άλλες μορφές, τα τέσσερα γράμματα του τετραγραμμάτου ‘ΓΧΒΧ’» (Σκοπιά 1960, σελ.502). «Το αμφιλεγόμενο ζήτημα είναι κατά πόσον ο τύπος ‘Ιεχωβά’ αποτελεί κατάλληλη προφορά του ονόματος του Θεού. Αυτή η διαμάχη μαίνεται επί εκατό και πλέον χρόνια. Σήμερα, οι περισσότεροι λόγιοι φαίνεται ότι κλίνουν προς το δισύλλαβο τύπο «Γιαχβέ» (Σκοπιά, 01.02.1999, σελ.30), «Σήμερα πολλοί Εβραίοι λόγιοι προτιμούν την προφορά Γιαχβέ ως την πραγματική προφορά. Ωστόσο, από πλευράς συνέπειας, ορθότερη είναι η προφορά Ιεχωβά. Γιατί το λέμε αυτό; Επειδή η προφορά Ιεχωβά είναι αποδεκτή εδώ και αιώνες» (Ξύπνα, 08.02.1999, σελ.8).

     Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς από όλα τα ανωτέρω; Την επίσημη παραδοχή τής Εταιρίας Σκοπιά, ότι τελικά, συμφώνως προς τούς περισσοτέρους ειδικούς, η ορθή προφορά τού ονόματος τού Θεού δεν είναι ‘Ιεχωβά’ αλλά ‘Γιαχβέ’; Το ότι τελικά επιμένει εις την εσφαλμένην προφορά τού ονόματος τού Θεού λόγω εξοικειώσεως τού λαού με αυτήν;

   Με άλλες λέξεις επιμένει εις την εσφαλμένη προφορά λόγω....ανθρωπίνης παραδόσεως; (!!!) Μα η Σκοπιά δεν είναι αυτή που κατηγορεί την Εκκλησία τού Χριστού, ότι έχουν εισβάλλει και τηρούνται ανθρώπινες παραδόσεις; Και τελικά, από την ίδρυσή της έως σήμερα κατ’ουσίαν κηρύττει ΚΑΙ ΑΥΤΗ ανθρώπινες παραδόσεις;

   Και πώς εννοείται να εξαρτάται η ζωή μας από ένα όνομα τού οποίου αγνοείται η ορθή προφορά; («Η ζωή μας εξαρτάται από την ακριβή γνώση τού ονόματος τού Ιεχωβά» Σκοπιά, 1953, σελ.51). Κι εφόσον η ορθή προφορά, συμφώνως προς την ίδια την Εταιρία, δεν είναι Ιεχωβά αλλά ‘Γιαχβέ’, γιατί τότε τρομοκρατεί τούς πιστούς της, και γενικά τούς πάντες, ότι θα σφαγούν εις τον Αρμαγεδώνα όσοι δεν αποκαλούν τον Θεό με το νόθο όνομα ‘Ιεχωβά’; («Θα καταφαγωθεί η σαρξ εκείνων που δεν ήθελαν να μάθουν ότι ο ζων και αληθινός Θεός λέγεται Ιεχωβά. Θα διαλυθούν ενώ θα στέκουν στα πόδια των» Από τον Απολεσθέντα Παράδεισο στον Αποκατεστημένο Παράδεισο, Ελλ.έκδ.1960, σελ.209) (!!!)

   Ο παραλογισμός τού ‘αυθεντικού προφήτου τής γενεάς μας’ και ‘αληθινού εκπροσώπου τού Ιεχωβά’ (Σκοπιά, 01.06.1973, σελ.342) εις όλον του το μεγαλείο!  Επίσης, εις πολλούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά δεν είναι γνωστό, ότι παλαιότερα το ‘φως’ που προερχόταν από ‘τον αγωγό τού Ιεχωβά’ έλεγε, ότι πρέπει να κηρύττουν εις τον κόσμο ότι ο Θεός έχει... πολλά ονόματα!!!

Δυστυχώς δια τον συγκεκριμένο ‘αγωγό’ ισχύει αυτό που έχει ειπωθεί από τούς Λατίνους: ‘verba volant, scripta manent’ δηλαδή ‘τα λόγια ίπτανται, τα γραπτά μένουν’. Ας διαβάσουμε, όμως, όπως ακριβώς το διετύπωσε ο ‘αγωγός’: «...όταν ο Ιεχωβά αποκαλύπτεται δι’ ενός ονόματος, το όνομα αυτό έχει μεγίστη σπουδαιότητα δια τα πλάσματά του. Αποκαλύπτει εαυτόν με το όνομα Θεός, που σημαίνει τον Δημιουργόν τού ουρανού και τής γης..... Αποκαλύπτεται με το όνομα Ιεχωβά, το οποίο σημαίνει τούς σκοπούς του δια τα πλάσματά του. Αποκαλύπτεται με το όνομα Παντοκράτωρ Θεός, το οποίον σημαίνει ότι η δύναμις του είναι απεριόριστος.... Αποκαλύπτεται με το όνομα Κύριος των Δυνάμεων, το οποίον σημαίνει τον Παντοδύναμον Θεόν τού πολέμου... Όταν ο Ιησούς ήλθεν εις την γην, ο Ιεχωβά απεκάλυψεν εαυτόν ως τον Ουράνιον Πατέρα τής νέας κτίσεως..... Αποκαλύπτεται με το όνομα Ύψιστος το οποίον σημαίνει ότι είναι υπεράνω πάντων...» (Ιωσήφ Ρόδερφορδ, Προφητεία, έκδ.1929, σελ.335-336).

   Τελικά ο Θεός έχει ΕΝΑ ή ΠΟΛΛΑ ονόματα αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά; Σήμερα λέτε ότι το όνομα τού Θεού δεν μεταφράζεται ενώ παλαιότερα το ακριβώς αντίθετο! Απίστευτα πράγματα! Ας τα διαβάσουν όλα αυτά τα ντοκουμέντα οι αγαπητοί ακόλουθοι τής Σκοπιάς κι ας προβληματιστούν, εις το πότε τελικά ο ‘δούλος’ διαχέει φώς από τον Ιεχωβά και πότε σκοτάδι τού Διαβόλου; Πότε τελικά ο ‘αγωγός τού Θεού’ λέγει την αλήθεια και πότε λέγει ψέμματα; Πότε γίνεται ‘αγωγός’ τού Θεού και πότε τού κοσμοκράτορος τού σκότους, τού ψεύδους και τής διαστρεβλώσεως; (Πρβλ. «...προς τούς κοσμοκράτορας τού σκότους τού αιώνος τούτου...» Εφεσ. 6:12).

 

Η ΣΚΟΠΙΑ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΤΑΙ

      Ας διαβάσουμε, τώρα, από τον ίδιο τον ‘αγωγό τού Θεού’ τί ‘σέρβιρε’ ως ‘τροφή τού Θεού’ το 1961: «Το όνομα ‘Ιεχωβά’ είναι σε μορφή ρήματος απροσδιορίστου χρόνου. Γι’ αυτό το λόγο το όνομα αυτό μπορεί να μεταφραστεί όπως το αποδίδει ο Ρόδερχαμ: ‘Θα γίνει ο,τιδήποτε θέλει να γίνει’. Όλη αυτή η φράσις περιέχεται μέσα στο ένα και μόνο όνομα Ιεχωβά. Επειδή αυτό το όνομα κλείνει μέσα του όλη αυτή τη σημασία, το Ελληνικόν στη Χριστιανική Γραφή προσπαθεί να αποδώσει την έννοιάν του με την έκφρασι που απευθύνεται στον Ιεχωβά σαν Εκείνον που είναι, που ήταν και που έρχεται (‘ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος’).

Με τούς τρείς αυτούς χρόνους, το Ελληνικόν ζητεί να εκφράσει το σκοπό τού ονόματος τού Ιεχωβά» (Εξηρτισμένοι εις παν έργον αγαθόν, σελ.26).

     Εμείς, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, τι διαφορετικό από αυτό λέμε; ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ δεν λέμε κι εμείς; Ότι ο καθένας εις την γλώσσα του μπορεί να μεταφράσει το όνομα τού Θεού, γι’ αυτό και οι Απόστολοι γράφοντες την Καινή Διαθήκη εις τα Ελληνικά, δεν αφήνουν το όνομα τού Θεού αμετάφραστο αλλά το μεταφράζουν με την λέξη ‘Κύριος’!

   Θέλετε να διαβάσετε και την μεγαλυτέρα απόδειξη περί τούτου για να καταλάβετε ότι ΚΑΙ γι’ αυτό το θέμα (όπως και για πολλά άλλα) η Εταιρία Σκοπιά σάς έχει παροδηγήσει και διδάσκει την πλάνη; Ας διαβάσουμε, λοιπόν, την Αποκάλυψη εις το κεφ.19: 4-5 «Και έπεσαν οι είκοσι και τέσσαρες πρεσβύτεροι και τα τέσσερα ζώα και προσεκύνησαν τω Θεώ τω καθημένω επί τω θρόνω λέγοντες, αμήν, αλληλούια. Και φωνή από τού θρόνου εξήλθε λέγουσα, αινείτε τον Θεόν ημών πάντες οι δούλοι αυτού και οι φοβούμενοι αυτόν, οι μικροί και οι μεγάλοι».

     Όπως πολλοί γνωρίζουν «αλληλούια» είναι η μεταγραφή τής Εβραϊκής λέξεως ‘הללויה’ (הי-ול-ל-ה, al-lay-loo'-ee-ah ή Hallelujah) που σημαίνει «Αινείτε τον Γιαχ», όπου Γιαχ (ה’) είναι σύντμησις τού יהוה (Γιαχβέ), τού Τετραγραμμάτου, τού ονόματος δηλαδή τού Θεού.

   Οπότε εις το σημείο αυτό ερωτούμε τούς αγαπητούς Μάρτυρες τού Ιεχωβά: Εφόσον το όνομα τού Θεού, το Ιεχωβά, ΔΕΝ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΤΑΙ, συμφώνως προς την πεπλανημένη διαδασκαλία που κηρύττει η Εταιρία Σκοπιά, γιατί τότε ο Θεόπνευστος Ιωάννης ‘τολμάει’ και το μεταφράζει ως ‘Θεός’; Δεν το είχε υπ’ όψιν του, ότι το όνομα έπρεπε να μείνει ως έχει, δηλαδή αμετάφραστο; Ή μήπως έκανε για μία ακόμη φορά ‘λάθος’, όπως έκανε με την προσκύνηση τού αγγέλου (Αποκ. 19:10) και το οποίο ‘λάθος’ επανέλαβε για ακόμη μία φορά (Αποκ. 22:9), όπως βλασφήμως και ανερυθριάστως τολμάει να τον κατηγορήσει ‘ο δούλος’ καθώς και αρκετοί Προτεστάντες προκειμένου να μην δεχθούν προσκύνηση αγίων;

   Αυτός που έγραψε το πιο υψηλό και το πιο μεγαλειώδες κείμενο τής Καινής Διαθήκης αλλά και όλης τής Αγίας Γραφής, το Ευαγγέλιο με τα υψηλότερα θεολογικά νοήματα, το Ευαγγέλιο με τα περισσότερα παράδοξα λόγια και νοήματα, ώστε φυσικώς και ανθρωπίνως δεν ήτο δυνατόν να έλθουν εις την διάνοια ανθρώπου, έννοιες αδιανόητες κι ανεπινόητες, ο ένας από τούς τρεις που η εκκλησία απένειμε τον τίτλο ‘ΘΕΟΛΟΓΟΣ’, ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ, ότι η προσκύνησις κτισμάτων απαγορεύεται ή ότι το όνομα τού Θεού δεν μεταφράζεται!!!

ΜΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΧΒΕ

Ησα:61:1-8 Ομιλεί ο Μεσσίας ως άνθρωπος και Ισραηλίτης (Λουκ. 4:17-21), διακρίνει μεν τον εαυτό του από τον Γιαχβέ, αλλά εις τον στίχ.8, συνεχίζοντας τον λόγο Του και αιτιολογώντας τα αγαθά τα οποία προαναγγέλει, διακηρύττει: «Διότι εγώ είμαι ο Κύριος (Γιαχβέ)»!

Ιωάν. 12:41-42 Ο Ευαγγελιστής βεβαιώνει, ότι ο Γιαχβέ Σαβαώθ που είδε εις όραμα ο Ησαΐας (6:1-10) είναι αυτός εις τον οποίον πολλοί επίστευαν, αλλά για τον φόβο τών Ιουδαίων δεν ωμολογούσαν, για να μην γίνουν αποσυνάγωγοι, δηλαδή ο Χριστός!

Μαλαχ. 3:1 Ομιλεί ο Παντοκράτωρ Γιαχβέ και λέγει: «Ιδού εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου (τον Ιωάννη τον Πρόδρομο) και θα ετοιμάσει την οδόν έμπροσθέν μου». Αυτό σημαίνει, ότι προπορεύεται ο Πρόδρομος και ακολουθεί ο ΙΔΙΟΣ ο Γιαχβέ!

Ζαχ. 12:10 (μόνον κατά το Εβραϊκό κείμενο). Ομιλεί ο Γιαχβέ και λέγει ότι: «Θα επιβλέψουν προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν, και θα πενθήσουν δι’ αυτόν». Πώς όμως είναι δυνατόν να εκκεντηθεί ο Γιαχβέ εφόσον είναι πνεύμα; Το αίνιγμα λύνεται με το φως τής Καινής Διαθήκης εις τον Ιωάν. 19:37 «Και πάλι ετέρα γραφή λέγει, ‘Όψονται εις ον εξεκέντησαν’». Ο Γιαχβέ έλαβε σάρκα, έγινε άνθρωπος, ανέβηκε εις τον Σταυρό και οι άνθρωποι τον εξεκέντησαν!

 

ΜΕΡΙΚΑ ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΟΤΙ & ΤΟ ΑΓ.ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΧΒΕ

Ψαλμ. 94:8-11 (95: 7-11 Εβρ.) Το χωρίο τούτο είναι παράδοξο και καταπληκτικό. Εις τον ψαλμόν αυτόν γίνεται διάκριση δύο θείων προσώπων! Ένα θείο πρόσωπο ομιλεί στην αρχή για ένα άλλο θείο πρόσωπο κι έπειτα για τον Εαυτό Του! Και για μεν το άλλο θείο πρόσωπο ομιλεί εις γ΄ πρόσωπο και χρησιμοποιεί την αντωνυμία «αυτού», για δε τον Εαυτό Του ομιλεί εις α΄ πρόσωπο και λέγει «επείρασάν με», «εδοκίμασάν με», «τα έργα μου», «προσώχθισα», «είπα», «τας οδούς μου», «ώμοσα», «τη οργή μου», «την κατάπαυσίν μου». Η έννοια τού συγκεκριμένου Ψαλμού, με κάθε δυνατή συντομία, είναι η εξής: «Όταν ακούσετε την φωνή αυτού, μην πράξετε όσα έπραξαν οι πατέρες σας εις εμένα και οργίσθηκα και τούς τιμώρησα».

   Ποιος είναι ο ομιλητής τού παρόντος Ψαλμού; Το χωρίο παρατίθεται εις την προς Εβρ. 3:7-11 και συμφώνως προς την μαρτυρία τού Αποστόλου Παύλου εις τον στίχ.7, ομιλεί το Άγιον Πνεύμα. Και από ποιον το Άγιον Πνεύμα διακρίνει τον Εαυτό Του με την αντωνυμία «αυτού»; Διακρίνει τον Εαυτό Του από τον Θεό Γιαχβέ, για τον Οποίον γίνεται προηγουμένως λόγος εις τον Ψαλμό, δηλαδή τον Πατέρα. Λέγει δηλαδή το Άγιον Πνεύμα: «Σήμερον, κατά την Μεσσιακή ημέρα, όταν ακούσετε την φωνή α υ τ ο ύ, τού Γιαχβέ Πατρός (ομιλούντος δια μέσου τού Υιού, πρβλ. Εβρ. 1:1-2), μην πράξετε όσα έπραξαν οι πατέρες σας εις ε μ έ ν α (το Πνεύμα το Άγιον), εις την έρημο, όπου με επείρασαν, με εδοκίμασαν, είδαν τα έργα Μου, δεν κατενόησαν τας οδούς Μου, οργίσθηκα, ορκίσθηκα και είπα ‘δεν θα εισέλθουν εις την κατάπαυσίν Μου, την γη τής επαγγελίας’».

   Από τούς λόγους δηλαδή τούς οποίους το Άγιο Πνεύμα λέγει για τον Εαυτό Του («επείρασάν με», «εδοκίμασάν με» κ.λ.π.), είναι ολοφάνερο, ότι το Άγιον Πνεύμα είναι Γιαχβέ!

Ψαλμ.109 (110 Εβρ.) 1-5. Εις τον Ψαλμό τούτο ένας «Κύριος», ο Πατήρ, απευθύνεται προς δεύτερο «Κύριο», τον Υιό – Μεσσία, τον Οποίον θέτει εκ δεξιών Του και παρέχει εις Αυτόν υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις. Ομιλώντας δε ο Πατήρ προς τον Υιόν -  Μεσσία εις τούς στίχ.2,4 και 5 αναφέρει τρίτον «Κύριο», περί τού Οποίου ομιλεί εις γ΄ πρόσωπο (δεν λέγει «εξαποστειλώ σοι», δηλ. Εγώ, αλλά λέγει «εξαποστελεί σοι Κύριος» κ.λ.π.), εις δε τον στίχ.5 παριστάνει Αυτόν εκ δεξιών τού Υιού – Μεσσία. Έτσι έχουμε τον Κύριον – Πατέρα, εκ δεξιών Αυτού τον Κύριον – Υιό και εκ δεξιών Τούτου τον Κύριον – Πνεύμα. Ο τρίτος δηλαδή Κύριος, εβραϊστή Αδωνάι και Γιαχβέ, είναι προφανώς το Άγιον Πνεύμα! Ο Μεσσίας δηλαδή ευρίσκεται εν μέσω δύο άλλων προσώπων τής Θεότητος!!!

Ιεζ. 3:24:27. Το Πνεύμα ομιλεί προς τον προφήτη Ιεζεκιήλ και τού λέγει ότι θα τον δέσουν (πρβλ. Πράξ. 21:11), ότι θα τον καταστήσει προσωρινά άλαλο, ότι πάλι θα λαλήσει προς αυτόν και όταν θα ανοίξει το στόμα αυτού θα πει «τάδε λέγει Κύριος...»! Το Πνεύμα δηλαδή θα λαλεί και ο προφήτης, μεταδίδοντας τούς λόγους τού Πνεύματος, θα διακηρύττει: «τάδε λέγει Κύριος...»! Άρα το Πνεύμα είναι Κύριος, εβραϊστί Γιαχβέ!

Β΄ Κορ. 3:16-17. Όταν ο Ιουδαίος επιστρέψει προς τον Κύριο, αφαιρείται το κάλυμμα, το οποίο καλύπτει την καρδιά του και δεν τον αφήνει να δει. Ο δε Κύριος, εν τη προκειμένη περιπτώσει, είναι το Πνεύμα! Όπου δε είναι το Πνεύμα τού Κυρίου, εκεί είναι ελευθερία, η οποία, εννοείται, επιτρέπει κάποιος να βλέπει. Ρητώς και φανερώς εις το παρόν χωρίο λέγεται, ότι το Πνεύμα είναι «ο Κύριος». Το δε «Κύριος» τούτο εις την Έξοδ. 34:34, απ’ όπου έχει αντληθεί η φρασεολογία τού Β΄ Κορ.3:17, εβραϊστί είναι «Γιαχβέ». Παραδόξως όμως, κατά μεν το  Β΄ Κορ.3:17 ο Παράκλητος είναι «το Πνεύμα Κυρίου», κατά δε τον προηγούμενο στίχ.16 είναι αυτός «ο Κύριος». Πράγματι, ως πρόσωπο ο Παράκλητος είναι «το Πνεύμα Κυρίου», το Πνεύμα τού Γιαχβέ Πατρός, και ως ουσία είναι «ο Κύριος», ο Γιαχβέ, διότι είναι η όλη θεία ουσία, ο όλος Θεός!